Last Breath - Ashes to Ashes

Το ότι ο Καναδάς παρήγαγε και παράγει σε σημαντικό αριθμό πολλές τεχνικές και πειραματικές metal μπάντες είναι κοινό μυστικό όλων μας. Αναρίθμητα τα παραδείγματα παλαιών συγκροτημάτων αλλά και νέων που βγαίνουν καθημερινά. Προσθέστε και παλιές άγνωστες μπάντες που δεν τις πήραμε χαμπάρι πολλοί από εμάς, έστω όταν έπρεπε. Ένα συγκρότημα που έπαιξε έξω από τις νόρμες είναι οι Last Breath από τη μικρή και γραφική πόλη Victoriavill του Quebec. Δυο έφηβα αδέρφια (χωρίς να είμαι 100% σίγουρος) που μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και είναι οπαδοί της metal, έχοντας φίλους στην τοπική σκηνή που αργότερα θα φτιάξουν μπάντες όπως οι Obliveon και οι Martyr δεν μπορεί παρά να τους αρέσει η τεχνική και τα αντισυμβατικά γενικότερα .Ο λόγος για τους Patrice (κιθάρες/φωνή) και David Moore (drums). Και κάπως έτσι γεννιέται μια νέα μπάντα το 1988 με το τότε  κουαρτέτο των Last Breath να δουλεύει εντατικά στη δημιουργία της δική τους μουσικής. Το 1991 κυκλοφορεί το demo ''Dimension O.D.'' το οποίο περιλάμβανε έξι συνθέσεις παλιομοδίτικου προοδευτικού και τεχνικού thrash metal. Οι συμπαίκτες των αδερφών Moore αλλάζουν (χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και όλοι οι στίχοι και συνθέσεις είναι του Patrice) και φτάνοντας στο 1994 κυκλοφορούν αυτοχρηματοδοτούμενα το ντεμπούτο τους ''Ashes to Ashes'' αφιερώνοντας στον Paul Moore (συγγενικό πρόσωπο λογικά, πιθανότατα ο πατέρας) ο οποίος απεβίωσε τη ίδια χρονιά. Αυτό αναφέρεται μιας και ο τίτλος του δίσκου όπως και το εξώφυλλο έχουν ένα βαρύ και πένθιμο τόνο. Αρκετά χρόνια αργότερα, η ίδια σύνθεση θα κυκλοφορήσει το demo ''Bleed for Me'' ενώ λίγο αργότερα θα προσθέσουν την Véronik Bellemare η οποία θα συνεισφέρει σε φωνητικά αλλά και βιολί. Τα ίχνη τους χάνονται κάπου στην αλλαγή της επόμενης δεκαετίας και μια προσπάθεια αναζωπύρωσης το 2015 δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Διαδραστική μουσική. Ο τρόπος που σε ελέγχει το ''My Rebellion'' το ξεκαθαρίζει αυτό. Πολλές ηχητικές αλλαγές, αμφίδρομη επικοινωνία και αντιδράσεις με τον ακροατή. Τεχνικό thrash με γρέζα (δυστυχώς μέτρια φωνητικά). Πολύ απλό και συμβατικό σαν περιγραφή. Αυτό που θα ακούσετε είναι μια ηχητική διαδρομή με πολλές στροφές και ανηφοκατηφόρες. Συννεφιασμένος καιρός, βροχερός που κάνει κάτι ξαφνικές ζέστες που σε βγάζουν από τα ρούχα σου. Οι ρυθμοί περιστρέφονται πιο γρήγορα και από το σβέρκο σου έχοντας μια death metal δύναμη να ανεμίζει ασταμάτητα. Οι ήχοι των δυο κιθάρων συμπλέκονται σε αιματηρές συγχορδίες και αντανακλούν σε μια διαστελλόμενη μεταλλική νάρκη που είναι έτοιμη να σκάσει από στιγμή σε στιγμή. Δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι το  ''One Black Hole '' ακούγεται κάπως έτσι διασκορπίζοντας μεταλλικά συντρίμμια προς κάθε κατεύθυνση. Τα καθαρά φωνητικά που ακούγονται ταιριάζουν πολύ και τα απολαμβάνω πολύ περισσότερο από τα θρασάδικα. Χαίρομαι που στο μέλλον προστέθηκαν και κάποια γυναικεία προς βελτίωση του συνολικού αποτελέσματος.

Αγαπημένη σύνθεση του δίσκου το  ''Frozen Memories''. Πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες για αρχή πάνω σε τυμπανιστικό χορό που δαιμονίζεται σταδιακά. Αλλαγή φορά σε κάτι πιο γκρουβάτο με παρανοικά φωνητικά να αιωρούνται από πάνω τους. Ωφέλιμες αρμονίες που αυτοδιαγείρουν τη σύνθεση. Αγκαθωτός ρυθμός που δεν σε αφήνει να στρογγυλοκαθίσεις. Όχι μόνο αιχμηρότητας αλλά και απανωτών αλλαγών. Στίχοι που σε ζορίζουν ψυχολογικά εάν αφιερώσεις λίγο χρόνο για να αφουγραστείς του τι συμβαίνει γύρω σου αλλά και μέσα σου. Προικισμένες με εξαιρετικό παίξιμο συνθέσεις προελαύνουνε μπροστά στα αυτιά σου σε ένα προμελετημένο εφοδιαστικό ηχητικό ταξίδι. Η αρχική ατμόσφαιρα του ''The Achievement'' δίνει χώρο στη δεσποτική εκτέλεση και την καθαρτική ερμηνεία. Συγκρίσεις με Anacrusis γίνονται συχνά στο μυαλό χάρη στις λοξόδρομες ηχητικές τους επιλογές και κατευθύνσεις. Εκπληκτικό tech thrash στο ''Necrophalic''μετά τις αρχικές απαγγελίες από τη νουβέλα του "La Chevelure". Θρασάρει ξεσφιγμένα, χωρίς όρια και στεγανά, οπλίζεται με παροξυσμό που τον μεταφέρει μέσω ρυθμού (οπλισμένο μπάσο που ''αδειάζει'' χωρίς σταματημό). Η τριλογία συνεχίζεται με άλλες δυο αλληλένδετες συνθέσεις στις οποίες μανίζουν κρατώντας πάντοτε αυτόν τον πειραματικό/ανοιχτόμυαλο ήχο. Αζαχάρωτη αιμοστασία για να σπάσουν σβέρκοι χωρίς βαρετές στιγμές. Να είχε και καλύτερα φωνητικά...Πάντως όταν τραγουδά στη μητρική (Γαλλικά) του βγαίνει καλύτερα (''La Morte''). Οι λάτρεις του tech thrash τσεκάρουν με σιγουριά.