Theatre Of Tragedy - Velvet Darkness They Fear

Ποιες μπάντες είναι υπέυθυνες για πολλά gothic rock στοιχεία μέσα στο heavy metal; Οι Celtic Frost με το πειραματικό τους ''Into the Pandemonium''; Πιθανό. Ίσως κάποιο κομμάτι της πίτας να έχουν οι Paradise Lost με το ''Gothic'' και τις μουσικές συνιστώσες. Πάντως οι Type 'O Negative είναι σίγουρα η μπάντα που έχτισε αρκετά το καλούπι για το πως θα είναι η συγκεκριμένη μίξη. Στα 90ς ακολούθησαν γενικότερα πολλές μπάντες, Tiamat, Cemetary, Sentenced,Moonspell,My Dying Bride κ.α. Νομίζω όμως ότι οι Νορβηγοί Theatre Of Tragedy ήταν το πρώτο συγκρότημα που έδενε πλήρως σε οτιδήποτε χαρακτηρίζει το goth, όχι μόνο μουσικά αλλά και εμφανισιακά, στυλιστικά, στιχουργικά και ούτω καθεξής. Άσε που ανάμεσα στα μέλη της μπάντας ένα από τα δυο μικρόφωνα κρατούσε γυναίκα, κάτι που δεν ήταν και τόσο κοινό μέχρι τις αρχές των 90ς. Σαν Theatre Of Tragedy ξεκινούν το 1993 και ένα χρόνο αργότερα το επταμελές πλήρωμα κυκλοφορεί την πρώτη μου μουσική. Αντρικά (ακραία) φωνητικά και γυναικεία, διπλές κιθάρες αλλά και πλήκτρα. Πολλοί δυαδισμοί που έκαναν τη μπάντα ξεχωριστή. Το 1995 κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο από τη Massacre Records (τότε έβγαζε δισκάρες) και ακούγεται αρκετά στην Ευρώπη. Μόνο το εξώφυλλο να δείς, ξέρεις τι σε περιμένει. Ένα χρόνο αργότερα το δεύτερο χτύπημα έρχεται με τον τίτλο ''Velvet Darkness They Fear ''. Πανικός και στην Ελλάδα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία να συζητιέται πολύ και να ακούγεται ακόμα περισσότερο από οπαδούς που θέλανε και κάτι διαφρετικό στα ακούσματα τους. Περιττό να σημειωθεί ότι έφερε και πολλές κορασίδες στο χώρο οι οποίες συνέχισαν σαν ακροατές και με πιο κλασσικά πράγματα.Αντικατάσταση και των δυο κιθαρίστων, το μικρόφωνο σχεδόν αναλαμβάνει η Liv, τα αντρικά μόνο καθαρά και το ''Aegis'' διχάζει. Προσωπικά τον λατρεύω και αυτόν τον δίσκο. Οκ, μετά απόλυτη δισκογραφική αδιαφορία με πιο ηλεκτρονικό ήχο στα ''Musique'' και  ''Assembly''. Αντικατάσταση της Espenæs, πιο οργανική μουσική στα ''Storm'' και ''Forever Is the World'' αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο πλέον και το 2010 έχουμε τίτλους τέλους.

Σίγουρα υπάρχει πολύς κόσμος που δεν συγκινήθηκε από την κυκλοφορία του ''Velvet Darkness They Fear'' με πολλούς από αυτούς να απεχθάνονται αυτή το κράμα που προέκυψε. Γι αυτούς είναι βελούδα και δαντέλες. Για όσους όμως το metal είναι έντονο συναίσθημα, τότε εδώ υπάρχει σε περίσσευμα. Οι συγκινητικές μελωδίες του ''Fair and 'Guiling Copesmate Death '', η αντίθεση μεταξύ μοχθηρών αντρικών φωνητικών και αγνών,αγγελικών γυναικείων, οι εξαιρετικά γραμμένοι στίχοι στην καθαρεύουσα, τα διεισδυτικά riffs που σε ξυπνούσαν από το λήθαργο του μαγικού πεπλου της βαριάς ατμόσφαιρας και η ανυπακοή στα τότε δεδομένα σύνορα της metal. Άλικο φεγγάρι και μουσικό καλειδοσκόπιο με καταλυτικές κιθάρες, εξουσιαστικά πλήκτρα και υπέροχους ρυθμούς που σε ζυγώνουν πανεύκολα.

Μεγάλο κρίμα που έφυγε ο κιθαρίστας Pål Bjåstad, ευτυχώς απολαμβάνουμε κάποιες συνθέσεις του ακόμα όπως τα ''Bring Forth Ye Shadow '', ''And When He Falleth'' και  ΄΄Der Tanz der Schatten '', όχι ότι οι άλλες συνθέσεις υπολοίπονται ποιότητας. Το μουσικό ταξίδι των Theatre Of Tragedy δεν είχε προηγούμενο. Η φωνή της νεράιδας Liv Kristine Espenæs μαγεύει και νομίζω ότι πολλοί την ερωτευτεί, σαν κάτι το αστρικό και όχι σαν γήινο σώμα.  Θυμάμαι επίσης να ανοίγω λεξικά και να αποκρυπτογραφώ/μεταφράζω τα κείμενα με δέος για τον τρόπο που έχουν γραφεί, ακριβώς το αντίθετο από άλλες κυκλοφορίες της εποχής με στίχους πιο απλούς και ποταπούς από παιδάκια του δημοτικού. Αμ το εξώφυλλο; Υπέροχα χρώματα, ένα γυναικείο, σεμνά ημίγυμνο κορμί, διαφορετικές γραμματοσειρές, γενικότερα καινούρια πράγματα σε μια εποχή που πειραματιζόταν.

Άγγελοι και Διάβολοι σε φωνητικές μάχες, παλμικές προσκρούσεις, άθλοι μελωδίας από πλήκτρα και κιθάρες, συνθετικά μαύρα τριαντάφυλλα που σε ματώνουν πριν μαραθούν σταδιακά. Η κλεψύδρα αντοχής στο συγκεκριμένο άκουσμα δεν άδειασε ποτέ. Ύμνοι όπως το ''And When He Falleth ''σε τοποθετούν στα βάθη στου σκοταδιού και σε αφήνουν εκεί με μοναδικό μήτο σωτηρίας τις νότες.  Ο διάλογος που ακούγεται στα εσώψυχα της συγκεκριμένης σύνθεσης είναι από την ταινία ''The Masque Of The Read Death'' (1964) και σηκώνει την τρίχα σε κάθε άκουσμα με την αλήθεια που το χαρακτηρίζει. Αν και Νορβηγοί, έχουν ένα Γερμανόφωνο τραγούδι (Der Tanz der Schatten) με την πολύτιμη βοήθεια του T. Wolff (Lacrimosa), πάντοτε μπολιασμένο με πάθος, σύντηκτο με έντονους ρυθμούς και εμβαπτισμένες στην μελωδία αλλά και την βλοσυρότητα κιθάρες. Το δυσοίωνο οργανικό μουσικό τοπίο που δημιουργείται δεν ομορφαίνει ποτέ με τον συμβατό όρο αλλά είναι τέτοια η δύναμη ενός ''On Whom the Moon Doth Shine '' που αυτή η μελαγχολία σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα και να γιατρεύει τις εσωτερικές πληγές σου. Μια ηχητική ιεροτελεστία που παίρνουν τα επτά μέλη της μπάντας και ο ακροατής ο οποίος αφήνεται στη φαντασία του να εικονογραφεί σκέψεις αναλόγως των εφοδιών και προσανατολισμού της κάθε σύνθεσης. Επώδυνες συγχορδίες, οδυνηρές αρμονίες, καταθλιπτικό ηχητικό τοπίο που φλέγεται και επιτρέπει στη ψυχή να ταξιδεύει. Κορυφαίος δίσκος στο είδος του, άφταστο διαμάντι, επιτακτικό ξόρκι για την εύπλαστη και επίπονη εφηβία.