W.A.S.P. - The Headless Children

Οι W.A.S.P. είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες heavy metal μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Εξελίχτηκαν από τις πρώτες τους μέρες αλλά ποτέ δεν ξέφυγαν των ορίων που οι ίδιοι έβαλαν και ταύτισαν το όνομα τους. Απλά σοβάρεψαν, ειδικά στο στιχουργικό και το εμφανιακό κομμάτι. Γνωστό βιβλίο/βίντεοκασσέτα που ερχόταν στα σχολεία μας τους μάθαiνε σας παιδιά του Διαβόλου, σαν βασιλιάδες του ξεκοιλιάσματος, σαν παρανοικούς σεξοδιαστρεμένους (Fuck like a Beast) κτλ. Ποτέ σαν ακρωνύμιο του ‘’White Anglo-Saxon Protestant’’. Η ίδια μπάντα έχει γράψει το ‘’The Crimson Idol’’. Και όμως. Μια εξαιρετική μπάντα που έχει γράψει δεκάδες ύμνους μέσα στη σαρανταετία που έχει διανύσει και δυστυχώς έχουμε καιρό να ακούσουμε νέο υλικό τους ενώ γενικότερα δεν ασχολούνται πλέον πολλοί μαζί τους εκτός από κανένα παλιό τραγούδι τους. Χρονομηχανή και πίσω στο 1989, λίγο πριν την πρώτη διάλυση της μπάντας, τότε που κυκλοφόρησαν το θαυμάσιο ‘’The Headless Children’’. Δίπλα στον Blackie  ήταν ακόμα ο μάγος της κιθάρας, Chris Holmes ενώ μόλις είχε εισέλθει στο συγκρότημα ο drummer Frankie Banali των Quiet Riot (η φωτογραφία της μπάντας είναι σαν τριο, λείπει ο συγκεκριμένος) ο οποίος έμεινε στη μπάντα πάρα πολλά χρόνια ενώ απεβίωσε μόλις πέρυσι. Χιλιάδες οπαδοί τους έχουν διαφορετική γνώμη για το ποιος είναι ο αγαπημένος τους δίσκος αλλά νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουν ότι το ‘’ The Headless Children’’ είναι σίγουρα μέσα στα καλύτερα τους.

Εξαιρετικό ρυθμική εισαγωγή κάνει το ξέσπασμα από την αρχή. Ο ήχος ακούγεται πιο μεστός σε σχέση με το ‘’ Inside the Electric Circus’’, έχουν περάσει τρία χρόνια. Η φωνή έχει αυτό το προσωπικό γρέζι στη φωνή και μόνο που την ακούς φαντάζεσαι το κεφάλι του να ταρακουνιέται αφηνιασμένο. Πλέον όμως έχει και πιο πράα σημεία, πιο συναισθηματικα και πραγματικά μαγεύουν. Ευτυχώς θα χρησιμοποιηθούν εκτενώς και στο μέλλον. Ο Banali έρχεται από hard rock μπάντα μεγάλου βεληνεκούς και ξέρει τι χρειάζεται για να εμβολιάσει με πολλά ml αδρεναλίνης.  Η οργισμένη φωνή του Blackie αντισταθμίζει τις μελωδικές ρυθμικές κιθάρες αλλά και τα τρελαμένα solos που ακούμε μέσω Holmes. Η αρχή του δίσκου γίνεται με τον καλύτερο τρόπο και ο νέος δίσκος είναι εβλογημένος με συνθετική έμπνευση. Πλήθια τα riffs, πιστώνουν το τραγούδι με υμνικά σημεία που θα ευχαριστούν αυτιά δεκάδες χρόνια μετά. Αναπάντεχα συνεχίζουν με μια διασκευή σε The Who. Στιχουργικά τους ταιριάζει, υπάρχει η τρέλα του παρελθόντος απλωμένη πάνω σε μια ξένη ροκ σύνθεση και ακούμε ευφανταστο drumming αλλά όπως και να το κάνουμε μιλαμε για ξένες ιδέες. Το ομώνυμο τραγούδι είναι καθαρή δημιουργία του Lawless. Αδάμαστος ρυθμός, πλήκτρα α λα Uriah Heep (από τον Ken Hensley φυσικά) και η φωνή σκίζει ουρανούς και γκρεμίζει βουνά. Τίποτα δεν μπορεί να αιχμαλωτίσει αυτό το πάθος που βρίσκει δίοδο/έξοδο σε  ήχους. Ο Banali σιγοντάρει τη Φωνή, οι κιθάρες είναι βαπτισμένες με δεξιοσύνη. Το σόλο που ακούγεται είναι δεσποτικό αλλά με μια γλυκιά μελωδία που σε ποτίζει όχι μόνο τα αυτιά αλλά και τα μάτια. Προς το τέλος τα πλήκτρα ανοίγουν τον Παράδεισο και ο Ινδιάνος μας δακρύζει με τη φωνητική του εμβέλεια μέσα στα βάθη της ψυχής μας. Γι αυτό και καπάκι μας ταρακουνάει με το ‘’Thunderhead’’, ένας heavy metal ύμνος χωρίς να εμβαθύνει παραπάνω από όσο χρειάζεται. Κατευθείαν κόκκαλο.

Είμαστε χιλιάδες αυτοί που εθελόδουλα προσκυνάμε τα ηχεία για ένα  ‘’Mean Man’’ σε κάποιο κλαμπάκι. Και όταν σκάει, μιας βγαίνει ο Πάνας μέσα μας. Θέλουμε αλκοόλ, δράση, έτερο φύλο για ερωτοτροπίες. Αυτοί οι ήχοι ξυπνούν τον ατίθασο εαυτό μας. Τον ελεύθερο, αυτόν που δεν σκέφτεται τα ‘’μα’’ και και τα ‘’μη’’. Ναι, μπορεί να το κάνει αυτό η μουσική όταν βγαίνει αληθινή από αντίστοιχους τύπους. Και οι W.A.S.P. δεν  ήταν τα καλά παιδιά της γειτονιάς, όσο εύλογα και σοβαρά άτομα και να έγιναν σταδιακά. Συνεχίζουν στο ίδιο ύφος και μήκος κύματος στο ‘’ The Neutron Bomber’’ μη αφήνοντας σε να πάρεις ανάσα μέχρι να ακουστούν οι αρμονικοί ήχοι του ορχηστρικού ‘’Mephisto Waltz’’. To ‘’ Forever Free’’ θα μπορούσε να είναι επιμεταλλωμένο τραγούδι των Uriah Heep αλλά τελικά είναι απλά το πιο συναισθηματικό και ήρεμο τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου των W.A.S.P. H φωνή σπάει, σπαρταρά. Τα riffs μοιράζουν πόνο. Και κάπου εκεί μια ξαφνική ρυθμική αλλαγή, ένα θεόσταλτο σόλο και με περίσσιο, διπλάσιο πάθος όλοι μαζί θερίζουν (σ)τα πάντα. Πόσο μαγική στιγμή. Τόσες διαφορετικές προσεγγίσεις μακριά από την στερεότητα του μέσου όρου. Λίγο πριν το τέλος παίρνουμε μια δόση του W.A.S.P. παρελθόντος με το ‘’Maneater’’ και κλείσιμο με το ‘’Rebel in the F.D.G.’’ στο οποίο ακούμε και τις γυναικείες φωνές των Diana Fennel και Lita Ford. Ενεργητικό όσο δεν πάει με την παλαβομάρα που τους χαρακτήριζε πάλαι. Panzourlist heavy metal!!