WIZARD - Son of Darkness

Σαν ενοχλεί ο τίτλος True Metal; Εμένα πολύ. Τον βρίσκω ανούσιο. Κάτι σαν το έντεχνο ροκ. Δηλαδή οι άλλοι τι παίζουν, άτεχνο. Τέλοσπάντων. Μια από τις πρώτες αυτοκυρησσόμενες μπάντες του Αληθινού Μέταλλου, ήταν και είναι οι Γερμανοί Wizard. Πάλιουρες, από το 1989, με ιδιαίτερη αγάπη στους Manowar και κλειστόμυαλες απαντήσεις σε συνεντεύξεις της εποχής (από αυτές που μας αρέσουν όμως). Το 1991 κυκλοφορούν το πρώτο τους demo, έχοντας έξι συνθέσεις στο οπλοστάσιο τους που έυκολα τις κυκλοφορούσαν σαν ολοκληρωμένο δίσκο. Αυτό δεν έγινε και το συγκρότημα χρειάστηκε να περιμένει τέσσερα χρόνια, ετοιμάζοντας νέα τραγούδια και σταθεροποιώντας την σύνθεση της μπάντας. Τελικά μόνο το εναρκτήριο τραγούδι ‘’Sign Of The Wizard’’ κατάφερε να μπει στο αυτοχρηματοδοτούμενο (και αργότερα από την B.O. Records) ντεμπούτο τους, ‘’Son Of Darkness’’. Αγαπημένος δίσκος που τον άκουσα στην εποχή του μιας και μου το προμήθευσε αγαπημένος ξάδερφος από την Καστοριά σε μια από τις επισκέψεις του. Η συνέχεια βρήκε τους Wizard να κυκλοφορεί με την ίδια σύνθεση και εταιρία και να προσφέρουν τυρένιο metal, από αυτά που μας αρέσουν να τρώμε αδηφάγα μαζί με μπυροποσία. Η χιλιετία τους βρίσκει ακμαιότατους υπό την Limb Music. Μετά το ‘’Odin’’ του 2003, κιθαρίστας Michael Maass αποχωρεί για σπουδές και ακόμα και όταν επιστρέψει, η χημεία δεν είναι ποτέ ίδια (πλέον σαν κουιντέτο). Σαφώς και κάποιοι δίσκοι τους είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους αλλά πάντοτε παραδίδουν εμψυχωτικό αντρίκιο Metal. Και μάλιστα η σύνθεση είναι σχεδόν η ίδια εδώ και 30 χρόνια. Παρεάκι από τα λίγα.

Το ντεμπούτο των Wizard ξεκινά με το πιο παλιό τους τραγούδι, με καλύτερη παραγωγή και ελάχιστα παραλλαγμένο. Ρυθμοί που καλπάζουν, riffs που σφυρηλατήθηκαν στο αμόνι του Μεταλλικού Θεού. Η φωνή είναι πολύ μελωδικότερη (και λιγάκι φάλτσα με Γερμανική προφορά) από όσο ίσως να περίμενε κανείς με φωνητικές μελωδίες που ταιριάζουν απόλυτα στο ύφος και την φινέτσα του συγκροτήματος. Με δικό τους χαρακτήρα στον ήχο, αμολάνε ιδέες και πάθος στροβιλίζοντας σε, σε ένα μεταλλικό ανεμοστρόβιλο. Και εκεί που έχεις δαγκώσει τον πολεμορυθμικο λωτό τους, τα πάντα σχεδόν σιγουν. Πλήκτρα για ατμόσφαιρα, το μπάσο manowarίζει και η φωνή διαστέλλεται από την έκσταση. Σύντομα επανέρχονται οι πολεμικές ιαχές και τα ατσαλένια riffs μέχρι να τελειώσει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Το ‘’Son Of Darkness’’ έχει αρκετούς ύμνους με τους οποίους προσεύχονται οι ίδιοι οι μουσικοί αλλά και όσοι τους ακούνε. ‘’ Death or Glory’’ , νευρωτικό το οποίο ορίζεται από την ρυθμική παρόρμηση για κεφαλοκοπανήματα ενώ πάντοτε υπάρχει χώρος για μελωδικότερες στιγμές όπως αυτής του σόλο. Το ‘’ Rain of Death’’ ακολουθεί πιο ήρεμο μοτίβο με τις κιθάρες να αιμορραγούν καυτό μέταλλο αν και κάπως κουράζει η επανάληψη του ρεφραιν. Σύντομα ο δίσκος φτάνει στα μισά της διάρκειας του με την μπαλάντα ‘’Lovesong’’. Και πάλι το μπάσο μπροστά, απλοικό σαν σύνθεση με την φωνή να προσφέρει φωτισμένες στάλες δροσιές ανάμεσα στο μεταλλικο ολοκάυτωμα και μάλιστα πριν ακολουθήσει η λάβα του ‘’Enemy Die’’. Όπως και σε όλο το δίσκο, τα σόλος σε κρατούν παρέα με τις αισθαντικές τους παγίδες. Riffs που έχουν ενδιαφέρον, όχι γιατί απλά πρέπει να υπάρχουν.

Το υμνολόγιο του ‘’Son of Darkness’’ έχει ως κορυφαία στιγμή για μένα το ‘’Enemy Die’’. Επικό ΑΤΣΑΛΙ χωρίς υποχωρήσεις. Τρομερά ρυθμικά κοψίματα, κραυγές που τρομάζουν τους εχθρούς, μεταλλικές δονήσεις από τον Maass που μετατρέπουν σε ερείπια οτιδήποτε γύρω σου. Το συγκεκριμένο τραγούδι έχει ακουστεί εκατοντάδες φορές και ποτέ μα ποτέ δεν έμεινα στο να το ακούσω μόνο μια φορά. Είναι η ηχώ της οργής, ένας επικός ηχητικός βωμός. Το σιγοκάψιμο στα σωθικά θα συνεχιστεί και στα επόμενα τραγούδια αλλά ποτέ τόσο έντονα. Το ‘’ Masters of the Sea of Gods’’ έχει και αυτό επικό κόψιμο με στοιχειωμένες μελωδίες να σου απορροφούν το ενδιαφέρον, είτε στο εθιστικο ρεφραίν, είναι στους κοφτερούς ρυθμούς. Θα σκάσω αν δεν αναφέρω ότι ο δίσκος κλείνει με την πιο μέτρια στιγμη, το ‘’ Fuck Your Ass’’ που εκτός από άθλιους στίχους, έχει και αντίστοιχη συνθετική ποιότητα. Πάντα μου αφήνει μια πικρία και ρίχνει τον τελικό μέσο όρο. Τέλος να αναφερθεί ότι η παραγωγή είναι αρκετά καλή αν και θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Έτσι και αλλιώς σε 2 μέρες έγινε η μίξη και το mastering.