Wrath - Fit of Anger

Ακούγοντας Hexx και παρόμοιες μπάντες όλη μέρα χθες + βραδινή παρακολούθηση της αστυνομικής σειράς Chicago P.D.= μονόδρομος προς τους Wrath. Με το συγκεκριμένο όνομα υπάρχουν πολλές μπάντες αλλά μόνο μια είναι από τη συγκεκριμένη πόλη και παίζει μανιασμένα και ορμητικά όπως τους Flotsam And Jetsam, Heathen, Metal Church κ.α. Οι Wrath δημιουργήθηκαν το 1982 από τον κιθαρίστα Mike Nyrkkanen και τον μπασίστα Gary Modica και ξεκίνησαν σαν μπάντα διασκευών συμπληρώνοντας τη σύνθεση τους. Το 1985 αποφασίζουν να δημιουργήσουν επιτέλους τη δική τους μουσική και βγάζουν το demo ''Children of the Wicked''. Σύντομα κέρδισαν το ενδιαφέρον της ανεξάρτητης εταιρίας King Klassic Records που τους πλησίασε με ένα συμβόλαιο για την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, πράγμα που έγινε. Το ''Fit of Anger''' κυκλοφορεί το 1986 και ακούγεται αρκετά σε metal ραδιοσταθμούς κερδίζοντας αρκετούς οπαδούς. Αρχές του 1987 υπογράφουν με την Medusa Records (Enigma Records) η οποία είχε αγοράσει τα δικαιώματα αγοράς από αυτή που συνεργαζόταν μέχρι τότε η μπάντα και έτσι το μελωδικότερο και πιο τεχνικό ''Nothing to Fear'' κερδίζει ακόμα περισσότερους οπαδούς. Δυστυχώς ο τραγουδιστής Gary Golwitzer  αποχωρεί (1988) για να πάει λίγο αργότερα στους Stygian (ακούστε οπωσδήποτε το ''Planetary Destruction'' του 1992) ενώ οι Wrath καλωσορίζουν στις τάξεις τους τον (δυστυχώς κατώτερου) Kurt Grayson και κυκλοφορούν μαζί το πολύ καλό ''Insane Society''. Μαζί με εκατοντάδες άλλες thrash μπάντες, το τέλος έρχεται στα mid 90s με επανασύνδεση κάποια χρόνια αργότερα και απλά καλά αποτελέσματα, ακόμα και με την πρόσφατη επιστροφή του Golwitzer.

Για αρχή, να αναφερθεί ότι η έκδοση σε cd που ακολούθησε αυτή του βινυλίου δυο χρόνια αργότερα, έχει τρεις συνθέσεις παραπάνω όπως και διαφορετική σειρά. Και με βάση αυτή θα ακολουθήσει η ακρόαση και παρουσίαση του συγκεκριμένου δίσκου. Έγερση όλων των αισθήσεων με το ''In The Wake'', με κιθαριστικές σταυροβελονιές από τους  Nyrkkanen/ Nyquist. Χαρακτηριστική φωνή υψηλών οκτανίων και ενδιαφέροντες στίχοι από τον Golwitzer. Ρυθμική έψαξη με τεχνική και προοδευτική προσέγγιση από τους Modica/Rios. Ναι, και οι πέντε υπήρξαν υπέροχοι και το ''In The Wake'' είναι μια Τραγουδάρα που αξίζει να έχετε ακούσει και μάλιστα ανήκει σε αυτά τα παραπανίσια τραγούδια που προαναφέραμε. Δαιμονισμένη συνέχεια με το ''Children of the Wicked'' που είχε ονοματίσει το πρώτο τους demo και είναι υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για το συμβόλαιο που απέσπασαν. Ταχυλογία πάνω σε αστραπιαία riffs και αδυσώπητους ρυθμούς. Τιμούν το όνομα Wrath, κάθε γράμμα του στο μέγιστο βαθμό. Βεβηλωτικό, ορμητικό αλλά γεμάτο αρμονίες. Η τεχνική τους κατάρτιση είναι εξώφθαλμη και διακρίνεται σε κάθε δευτερόλεπτο. Μια ζωντανή καρδιά που πάλλεται σαν σουπερνόβα και εσύ σαν ακροατής περιμένεις την έκρηξη σε κάποιο γύρισμα, κραυγή ή σολάρισμα. Ρυθμική εξόντωση στο ''Abuse It'', μια συνθετική συνεργασία των δυο κιθαρίστων που επιμελούνται κοφτερό riffing και το συνεχίζουν και στο ορχηστρικό ''Bones'' δείχνοντας και αξιοποιώντας  τις ικανότητες  τους.

Το ''Fanatics'' φέρνει λιγάκι προς Megadeth. Τεχνικότατο και με φωνή που βγαίνει από... ρουθούνια. Και αυτό ανήκει στα δωράκια του cd. Συνεχίζουν το ιδρόκοπο thrash τους βάζοντας 100άρα βενζίνη στο ντεπόζιτο τους και ανεβοκατεβάζουν ταχύτητες, στρίβουν απότομα και οδηγούν νευριασμένα χωρίς όμως λάθη και κακοτοπιές. Και με ταιριαστή παραγωγή από τον Eric "Griffy" Greif ο οποίος ήξερε πολύ καλά πως να κάνει αιχμηρό τον ήχο των συγκροτημάτων που ανέλαβε στην εποχή του. Η ανάπαλση διχτυωτών συγχορδιών και βαλλιστικών παλμών στο ''Machine'' είναι ακόμα ένα δέλεαρ για να λατρέψεις το ντεμπούτο των Wraith. Το ''Vigilante Killer'' συνεχίζει σαρωτικά με βροντές και όξινη βροχή. Βασική μελωδία που κολάζει (ολίγον maidenική) και ακούγεται όσο πιασάρικη γίνεται μέσα στην τεχνική του διάπλαση και διαμόρφωση. Κλείσιμο με τον καλύτερο τρόπο, λέγε με ''Sudden Death''. Ουσιώδες, δεν χαριτολογεί, ωμό, σε καρφώνει κατευθείαν στο κόκαλο. Ενεργητικός ρυθμός-οδηγός/σχέδιο,riffs που ναυπηγούν μεταλλικό πλεούμενο που ποτέ δεν θα βουλιάξει και φωνητικό βάψιμο για να μην σκουριάσει ποτέ. Ψηλά και ακόμα ψηλότερα, φωνή και ήχος. Και που να ακούσετε και τον επόμενο δίσκο...στο καπάκι.