Mindtech - Omnipresence

Για έναν οπαδό του progressive metal, ονόματα συγκροτημάτων όπως Mindtech, πάντα θα “τραβούν” την προσοχή, και θα είναι δέλεαρ για να ακούσει κάποιος τη μουσική τους. Οι Mindtech είναι από τη Νορβηγία και έκαναν το ντεμπούτο τους το 2013 με το “Elements of Warfare”, έναν μέτριο δίσκο με κάποιες καλές στιγμές, όπως το κομμάτι “Absolution”. H μεγάλη αλλαγή στο δεύτερο άλμπουμ “Omnipresence” που μόλις κυκλοφορήσε είναι πως ο τραγουδιστής Aslak J. Johnsen του πρώτου άλμπουμ έχει αντικατασταθεί από τον Mathias Molund Indergård, φέρνοντας σαφώς καλύτερες και μελωδικότερες ερμηνείες.

Ο δίσκος είναι αρκετά επίπεδα πιο ψηλά από το ντεμπούτο, και έτσι όποιος είχε ακούσει το συγκρότημα στην πρώτη του προσπάθεια, θα ξαφνιαστεί ευχάριστα. Οι συνθέσεις έχουν γίνει πολύ πιο μελωδικές, έχουν ποιότητα, και βοηθούν έναν ακροατή να θυμάται τις μελωδίες που ακούει.  Τα ρεφρέν, και τα φωνητικά γενικότερα, είναι από τα δυνατά χαρτιά του δίσκου, πολύ ξεσηκωτικά, σε σημείο να θυμίζουν ακόμα και power metal συγκρότημα. Θετικό επίσης το ότι η μπάντα έχει το δικό της στίγμα και ύφος, δε θυμίζει κάποιο άλλο συγκρότημα, και αυτό κάνει τις συνθέσεις να ακούγονται ακόμα πιο ευχάριστα.

Ειδικότερα, υπάρχουν 4 τραγούδια που είναι πολύ εθιστικά. Τα “The Lotus Eyed”, “Brahman” (το καλύτερο του δίσκου), “Through the Veil”, και “Unity” είναι καταπληκτικά κομμάτια, και υπόσχονται πολλές ακροάσεις μέχρι κάποιος να ευχαριστηθεί πλήρως το τέλειο ζευγάρωμα μουσικών μελωδιών και φωνητικών που αυτές οι συνθέσεις έχουν. Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν είναι άσχημα, κάποια είναι πιο heavy από τα παραπάνω, και άλλα πιο μελωδικά (όπως η metal μπαλάντα “These Are the Days”), αλλά δεν αφήνουν το ίδιο συναίσθημα με τα προηγούμενα.

Το “Omnipresence” δεν είναι μάλλον από τους δίσκους που παίζονται από την αρχή ως το τέλος, αλλά έχει μερικές στιγμές που θα ικανοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τη δίψα ενός οπαδού του progressive για καλή, ορμητική, αλλά πάντα μελωδική μουσική. Τα κομμάτια αυτά προτείνονται άνετα και σε οπαδούς του power metal. Για δεύτερος δίσκος, που δε θέλει μάλιστα να ακολουθεί τα χνάρια κανενός, είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, και ένας οπαδός του progressive αξίζει να τον τσεκάρει.