Risk - The Reborn

Μια φορά και ένα καιρό (τέλη δεκαετίας 60ς) υπήρχαν οι Faithful Breath που γεννήθηκαν από τις στάχτες των The Magic Power. To 1974 ντεμπούταραν παίζοντας  ακόμα prog rock ενώ σταδιακά στους δίσκους που κυκλοφόρησαν στα 80ς ο ήχος τους σκλήρυνε πάρα πολύ. Τραγουδιστης, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης της μπάντας ο Heinz ''Heimi'' Mikus. Το 1982 την θέση πίσω από τα drums παίρνει ο Jürgen Düsterloh και κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα τον τέταρτο δίσκο τους ‘’ Hard Breath’’. 1985 και το μπάσο αναλαμβάνει ο Peter Dell και η μουσική τους είναι πλέον καθαρά heavy metal. Και αμφίεση Viking με βίντεο κλιπ (άνω σε χάρτινο ντρακάρ) όταν οι Amon Amarth πήγαιναν δημοτικό. Τα γούστα των τριών προανεφερθέντων  ‘’καλλιτεχνών’’ δεν συμβάδιζαν με αυτά του κιθαρίστα. Έτσι αλλάζουν το όνομα σε Risk, παίρνουν και τον θεούλη Roman Keymer από τους Angel Dust και έδεσε το γλυκό. Υπογράφουν με την Noise Records και ξεκινούν μια νέα ιστορία. Τευτονικό thrash και μάλιστα από τα καλύτερα. Είναι κρίμα ο κόσμος να αναλώνεται και να ακούει 4-5 Γερμανικές thrash μπάντες ενώ ο τριμέγιστος 'Heimi’’ στα 35-40 του έβγαζε δίσκους όπως το θεικό ‘’The Daily Horror News’’, και τα πολύ καλά ‘’ Hell's Animals’’ και ‘’ Dirty Surfaces’’. Και ενώ τα 90ς είχαν μπει για τα καλά και μια μετά την άλλη thrash μπάντα ‘’ωρίμαζαν’’, οι πραγματικά ώριμοι Risk έβγαλαν το ‘’ The Reborn’’. Ένα χρόνο αργότερα βγάζουν το ‘’ Turpitude’’ το οποίο μπορεί να πάτωσε και να δυσαρέστησε τους οπαδούς τους (οκ, είναι λίγο κατώτερο) αλλά είναι ένας πολύ καλός δίσκος και εμένα μου άρεσε.  Άμεσα η μπάντα διαλύθηκε και δεν ξανακούσαμε νέα τους.

Τι θρασάδικη γροθιά είναι αυτή; Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι η ίδια μπάντα με αυτή των Faithful Breath. Όλοι φλωρεύουν, πειραματίζονται, κουράζονται. Και οι Risk δημιουργούν ηχητική τήξη στον πυρήνα του μουσικού αντιδραστήρα των 90s. Τι λέτε μερικοί; Ότι το thrash πέθανε στα 90ς, ότι δεν βγήκε καλή μουσική στο συγκεκριμένο ήχο; Ε ναι, αν ακούσατε μόνο Kreator, Sodom και Destruction από Γερμανικό Thrash. Οι Risk ξέρουν να πατάνε τα σωστά κουμπιά και να σε ιντριγκάρουν. Έχουν ενσωματωμένες μελωδίες στον ήχο τους που σου λυγίζουν το κορμί. Ωραία κοψίματα με ακουστικές κιθάρες ή γυρίσματα  στο ‘’ Last Warning’’ απελευθερώνουν τον δίσκο από την εξαναγκασμένη παράδοση και ρισκάρουν επιτυχημένα. Σφοδρότατοι ρυθμοί και χαρακτηριστικά κιθαριστικά  αποτυπώματα στις συνθέσεις τους. Καλύτερη αρχή για τον δίσκο δεν θα μπορούσε να γίνει. Και μάλιστα εννιάλεπτη. Συνεχίζουν με το πιο γκρουβάτο ‘’ Be No More’’, με βαριά προφορά  χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο εκτός από το σόλο. Στο ‘’ Lullaby’’ ρίχνουν ταχύτητες,  χρησιμοποιούν ακουστικές κιθάρες, τα φωνητικά καθαρίζουν και γενικότερα ενεργοποιούν ένα άλλο ηχητικό πρόσωπο που δεν θα περίμενες να ακούσεις σε thrash μπάντα. Φυσικά το τραγούδι είναι πολύ ωραίο, απλά μακριά από τον σκληρό υφος που μας συνήθισαν. Συνεχίζουν με το ‘’ Turn Back to Ecstasy’’ . Δυναμίτης. Το ακούς και καταλαβαίνεις τι σημαίνει δράση και αντίδραση.

Η δεύτερη μεριά ξεκινά με ένα ορχηστρικό, το τρίτο του δίσκου. Τους αρέσει η Ινδική/Κινέζικη μουσική γιατί κάπως έτσι ακούγονται, σε μεταλλική έκδοση φυσικά. Το ‘’ The Night Will Fall’’ έχει τεχνική κατασκευή. Θρασάρει με διπλές θεριστικές μηχανές να δουλεύουν στο maximum. Ρυθμοί που λειτουργούν σαν ηχητικοί τοίχοι και η φωνή σαν πόρτα πάνω τους που όταν ανοίγει ξεχύνονται riffs σαν άλογα που εφοδεύουν. Άλλα δυο τραγούδια που συνεχίζουν την κόνσεπτ ιστορία (γραμμένη από τον Edgar Klusener και τον Peter Dell). Ο δίσκος κλείνει με το ‘’ No One Will Remember’’, το καλύτερο τραγούδι μαζί με το πρώτο. Ακουστικές κιθάρες και πάλι, ήρεμοι τόνοι και μετά μελωδικό ξέσπασμα όπως έκαναν οι Rage τα αρχαία χρόνια. Αυτό που ακούγεται με παραλύει από την ευχαρίστηση. Ειδικά το ρεφραίν έχει  τέτοιο hook που ψαρεύει και τον Moby Dick. Η δύναμη της σύνθεσης αποτυπώνεται σε κάθε λέξη που ξεστομίζεται σε συνδυασμό με φανταστικά riffs και ρυθμούς. Το ταξιδιάρικο σόλο του Keymer είναι το λιγότερο απολαυστικό και πληρωμή για όποιον ακούει ολοκληρωμένα ένα δίσκο. ΤΕΛΕΙΟ. Όπως και το εξώφυλλο του Andreas Marschall...