Acacia - Resurrection

Nα και κάτι ενδιαφέρον για τους οπαδούς του progressive metal, ειδικά της δεκαετίας του ’90. Οι  Acacia από το Palermo είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους “Deeper Secrets” το 1996, αλλά μετά τα ίχνη τους χάθηκαν. Ο δίσκος ήταν καλός, κλασικό progressive των 90s, οι συνθέσεις είχαν μελωδίες που κέντριζαν το ενδιαφέρον, αλλά του έλειπε το κάτι παραπάνω που θα έκανε τα τραγούδια να τα θυμάται εύκολα κάποιος. Μετά από πολλά χρόνια κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους “Resurrection”,  όπου πια o Gandolfo Ferro έχει πάρει τη θέση του Franco Scardina στα φωνητικά, αλλά η δουλειά που κάνει είναι εξίσου καλή – και ίσως καλύτερη.

Είναι πολύ ευχάριστο που η επανένωση της μπάντας δεν έγινε για το τυπικό της υπόθεσης ή γιατί είναι μόδα οι νέες κυκλοφορίες από παλιά underground συγκροτήματα. Ο δίσκος είναι δυο-τρία σκαλιά ανώτερος από το ντεμπούτο, με την έννοια ότι οι συνθέσεις είναι καλύτερες. Οι μελωδίες που υπήρχαν στο πρώτο άλμπουμ υπάρχουν ακόμα, αλλά τα τραγούδια έχουν τώρα μεγαλύτερη συνοχή - εξάλλου δεν θα είχε νόημα να κυκλοφορήσει κάτι που να αμβλύνει τα αρνητικά στοιχεία εκείνου του δίσκου. Εκεί που το ντεμπούτο ακροβατούσε ανάμεσα στο τεχνικό power/λυρικό progressive, και οι συνθέσεις έβγαζαν τη μελωδική πολυπλοκότητα της εποχής,  εδώ το συγκρότημα κρατά μόνο τα απαραίτητα, παρουσιάζοντας απλοποιημένα progressive τραγούδια που βοηθούν τον ακροατή να μπει και να κρατήσει την ουσία μιας σύνθεσης.

Όλα τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από όμορφη δραματικότητα, άλλα η κορύφωση που ψάχνει κάποιος σε τέτοια μουσική, πραγματοποιείται στο “Light in Shadows”, ένα υπέροχο κομμάτι, που είναι ίσως το καλύτερο που έχει γράψει το γκρουπ. Το “Chains of Memory” είναι και αυτό στο ίδιο στυλ, με το ρεφρέν να ανατριχιάζει τον ακροατή. Έξοχο είναι και το “Revelation Day” με επίσης πολύ ωραίο ρεφρέν, ενώ και το “Seasons End” είναι μέσα στα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ.

O δεύτερος δίσκος των Acacia έχει 4 εξαιρετικές στιγμές με τις οποίες αξίζει να ασχοληθεί ένας ακροατής του μελωδικού progressive, αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια δεν απογοητεύουν – το “My Dark Side” για παράδειγμα μπορεί να είναι και αυτό ανάμεσα σε αυτά που θα ξεχωρίσουν αρκετοί οπαδοί. Απλά ίσως να χρειαζόταν μια μεγαλύτερη ποικολομορφία γιατί τα τραγούδια κάπου θυμίζουν το ένα, τις ιδέες και το συναίσθημα του άλλου.  Όσοι είναι πάντως οπαδοί των πιο δραματουργικών τραγουδιών που είχαν συγκροτήματα όπως οι Queensryche, οι Time Machine ή οι Ivanhoe, θα βρουν μερικές πολύ καλές στιγμές στο άλμπουμ αυτό.