Kansas - The Absence Of Presence

Οι Kansas δεν χρειάζονται πρόλογο και πληροφορίες. Τους ξέρουν οι γονείς μας, εμείς και τα παιδιά μας. ΌΛΟΙ. Συγκρότημα που μας χαρίζει τις μουσικές του εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια. Τι να λέμε τώρα.  Άπειρους χρυσούς δίσκους μα και (πολυ)πλατινιένους. Άσχετο με το τι μουσική ακούς, αν έχεις ακούσει τραγούδια σαν τα χιτάκια ‘’ Carry On Wayward Son’’ και ‘’ ‘Dust in the Wind’’, τα έχεις ερωτευτεί.  Τελευταίος δίσκος των Αμερικανών hard/prog/folk rockers  ήταν το “The Prelude Implicit” του 2016 ο οποίος ήταν και ο πρώτος τους με την Inside Out Music. Έπειτα ακολούθησε περιοδεία για τον εορτασμό των 40 ετών από το ‘’ Leftoverture’’ το οποίο και κυκλοφόρησε σαν live, το “Leftoverture Live & Beyond”.  Το 2018, δηλαδή στην επόμενη τους περιοδεία γιόρτασαν την κυκλοφορία του ‘’Point of Know Return’’. Τυχεροί όσοι τους παρακολούθησαν σε μια από τις δυο αυτές περιοδείες, πιθανότατα ανήκουν στους τρεις καλύτερους δίσκους τους. Η τωρινή σύνθεση της μπάντας περιλαμβάνει τους  Phil Ehart (ντραμς), Billy Greer (μπάσο), Ronnie Platt (φωνή/πλήκτρα), David Ragsdale (βιολί),Tom Brislin (πληκτρα), Zak Rizvi (κιθάρες)  και φυσικά τον (ιδρυτικό μέλος) Richard Williams (κιθάρες). Ο νέος τους δίσκος,  “The Absence of Presence’’, κυκλοφόρησε μέσα στο καλοκαίρι και το βίσκουμε σε ότι έκδοση ποθούμε και μάλιστα και σε συνδυασμούς.

Αν αγαπούσατε το βιολί στους Kansas, θα μείνετε ευχαριστημένοι και τώρα. Το  “The Absence of Presence’’ ξεκινά με την πρώτη, ομώνυμη σύνθεση, διανθισμένη με το συγκεκριμένο όργανο. Χαμηλών τόνων, εμπνευσμένη, γεμάτη μελωδίες. Μια συνθεση του Zak Rizvi όπως οι περισσότερες του δίσκου.  Όπως καταλαβαίνετε, το πρόσωπο των Kansas έχει αλλάξει ριζικά σε σχέση με τον ήχο τους στα 70ς-80ς αλλά αυτό όχι είναι μονάχα αυτονόητο αλλά και επιθυμητό. Όλοι τους πολυοργανίστες, χαρίζουν την τέχνη και την εμπειρία τους κάνοντας συνδυασμούς που αντανακλούν μονάχα σε ποιότητα. Οκτώμιση λεπτά περνάνε νεράκι στο πιθανότατα καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Την σκυτάλη παίρνει το ‘’ Throwing Mountains’’ με πιο up tempo ταχύτητες, με ενορχήστρωση που ακτινοβολεί στο μεγαλείο τους. Τα έγχορδα ξεσαλώνουν, όλα  μαζί. Βιολί, κιθάρες και ένα μπάσο που η αυτή εξοχότης ξεχωρίζει. Λατρεία το βιολί όταν είναι σε εύθυμο και σε βάζει σε εγρήγορση. Η φωνή του Ronnie Platt ακμαιότατη, έξοχη η επιλογή  του πριν λίγα χρόνια. Πληκτροφόρα εκκίνηση στο ‘’Jets Overhead’’, ηχητικά σόλο όργια βιολιού, συναισθηματική προσέγγιση στις κιθάρες και στη φωνή. Συνεχίζοντας με δυο συνθέσεις του Brislin, η πρώτη ορχηστρική ενώ το  ‘’ Memories Down The Line’’ βασίζεται σε πιάνο και φωνή. Ακόμα και στις πιο ‘’αγριες’’ στιγμές τους, υπάρχει μια καταπραυντική τάση που προέρχεται είτε από τα πλήκτρα είτε από το βιολί είτε από την φωνή.  Τραγουδάρες σαν τα ‘’ Never ‘’ και ‘’ Animals On The Roof ‘’ δεν γράφονται από τον καθένα κάθε μέρα. Πόσο μάλλον από μια 47χρονη μπάντα. Επαναλαμβάνω όμως, δεν έχει ιδιαίτερη σχεση με τον παλιό τους ήχο, απλά το νέο υλικό είναι εξαιρετικό. Σαφέστατα καλύτερος από τον τελευταίο δίσκο. Για την ακρίβεια για τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια.