Disturbed - Ten Thousand Fists

Δεν έχει σημασία τι ακούσματα έχει ο καθένας μας. Λογικό κάποια είδη, κάποιες εποχές, κάποιες μπάντες να μας αρέσουν περισσότερο. Και πιθανότατα να μην μας αρέσουν τα αντίθετα, χωρίς καν να τα έχουμε δώσει μια ευκαιρία. Οι Disturbed είναι από τις μπάντες που δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία από εμένα και με κέρδισαν σε μεγάλο βαθμό. Είναι τόσο μα τόσο εθιστικοί που σε ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ να σου αρέσει. Δεν έχουν ιδιαίτερα πολύπλοκη ή τεχνική μουσική. Δεν θεωρούνται εξαιρετικοί στις συναυλίες τους. Και όμως λατρεύονται από χιλιάδες κόσμο, νεαρό αλλά και μη. Πιθανότατα είναι οι μαγευτικές φωνητικές αρμονίες του David Draiman, οι ξεσηκωτικοί ρυθμοί των Mike Wengren/John Moyer και τα καρφωτικά riffs του Dan Donegan. Η συγκεκριμένη τετράδα βρίσκεται μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, χωρίς καμιά μελλοντική αλλαγή στην σύνθεση τους. Ήταν τότε που έβγαλαν τον τρίτο δίσκο τους, το ‘’ Ten Thousand Fists’’, ίσως και τον αγαπημένο μου. Από την ίδρυση τους το 1994, έχουν βγάλει άλλους δυο δίσκους, το ‘’The Sickness’’ (2000) και το ‘’ Believe’’ (2002) με τον τότε μπασίστα Steve "Fuzz" Kmak οι οποίοι βεβαια και είναι εξίσου καταπληκτικοί και στο ίδιο στυλ. Ήδη από το ντεμπούτο τους απέκτησαν φήμη και οπαδούς και το ότι πήραν μέρος στα Ozzfest και στην περιοδεία με τον Marylin Manson  βοήθησε ακόμα περισσότερο. Ήδη οι πρωτιές σε charts ήταν κάτι συνηθισμένο και με κάθε δίσκο ακόμα ψηλότερα. Ήδη στην εποχή του ‘’Indestructible’’ ήταν τόσοι γνωστοί που τραγούδι του δίσκου χρησιμοποιήθηκε στο ‘’Transformers’’. Τα 10ς κλείνουν με τρεις ακόμα δίσκους και το όνομα τους να ακολουθείτε από βραβεία και επαίνους. Ήδη άφησαν ιστορία στον σκληρό ήχο, το αν μας αρέσουν είναι μια άλλη ιστορία, προσωπική για το καθένα από μας.

Ο κλήρος πέφτει στο   ‘’Ten Thousand Fists’’.  Περιέχει δεκατέσσερα από τα είκοσι που είχαν ηχογραφήσει τότε. Η έμπνευση στους Disturbed είχε βαρέσει κόκκινο. Το συνθετικό του ζενίθ συνεχίζεται μόνο που αυτή τη φορά προστίθονται και κιθαριστικά σόλος, η ραχοκοκαλιά του σκληρού ήχου. Όλοι ξέρουμε και παραδεχόμαστε ότι εμείς οι μεταλλάδες λατρεύουμε να ακούμε σολος, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι παθιασμένα και λειτουργούν ΚΑΙ ΑΥΤΑ ως hooks. Είναι ο τελευταίος δίσκος που συνεργάζονται με τον Johnny K στην παραγωγή και για μια ακόμα φορά κάνει μαγική δουλειά στον ήχο αλλά και προσέχει να προβάλλει τα δυνατά τους σημεία. Είναι επίσης ο πρώτος δίσκος που γνωρίζουμε την μασκότ τους, στα εξώφυλλα και όχι μόνο, τον The Guy. Είναι ο δίσκος που έχει αφιερωθεί στον θάνατο του Dimebag Darrell που δολοφονήθηκε ένα χρόνο πριν τη κυκλοφορία του δίσκου. Είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα περισσότερα που θα αναλυθούν παρακάτω....

Ο σοφός μεταλλάς γέροντας λέει: πρώτα άκου και μετά κρίνε. Έτσι έπραξα και γω εποχές που δύσκολα δεχόμουν κάτι μη καθαρόαιμο. Και όμως. Τύμπανα που προκαλούν ντελίριο και μια περίεργη φωνή ενός οπερατικού βαρύτονου απέσπασε κατευθείαν την προσοή μου. Ναι, βασίζονται ιδιαίτερα στις φωνητικές μελωδίες του Draiman και καλά κάνουν. Είναι μοναδικός στο είδος του. Αυτά τα αααοουυυ και αα-ααα είναι δίκά του και τα καταλαβαίνεις από το πρώτο δευτερόλεπτο. Όπως κάνει ο Tom G. Warrior στο πολυ πιο μελωδικό.  Αποστατικές τυμπανοκρουσίες που επικαλούν τα πιο ζωώδη ένστικτα σου. Αντιπολεμικοί στίχοι που σε φουσκώνουν εσωτερικά. Αλλαγές που σοκάρουν. Εκεί που απολαμβάνεις τις μελωδικές γραμμές ενός ‘’Guarded’’ βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια φωνητική περιδίνηση που σε στροβιλίζει μέχρι να σε αδειάσει ψυχικά. Πάλη μεταξύ θανατηφόρων ρυθμών και έξαλλων φωνητικών.  Σωστά τοποθετημένα πλήκτρα για ακόμα περισσότερο αρμονίες. Τα προαναφερθέντα σολαρίσματα που είχε τόσο ανάγκη η μουσική τους  πριν αρχίσουν να ακούγονται αρκετά ομοιόμορφα όλα τα τραγούδια. Τα ‘’Stricken’’, ‘’Land of Confusion’’, ‘’ Overburdened’’ (δηλαδή τα μεγαλύτερα σε διάρκεια  του δίσκου) προσφέρουν ακόμα περισσότερη απόλαυση στον ακροατή χάρη στην υπέρβαση των leads. Τέλος, για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το έχουν παρει χαμπάρι, το ‘’ Land Of Confusion ‘’ είναι διασκευή σε Genesis (από το ‘’Invisible Touch’’ του 1986.) Πραγματικά το φέρανε στα μέτρα τους και το αφομοιώσανε. Έτσι και αλλιώς μιλάμε για Genesis των 80ς, αρκετά ηλεκτρονικοί και πομπώδεις, καμιά σχέση με τα prog rock 70s τους. Το θέμα είναι ότι τα κατάφεραν και στην διασκευή δίνοντας τους την δική τους οπτική-ηχητική γωνία. Στο σύνολο του δίσκου τώρα, δεν θα με χαλούσε να είχε περισσότερα καρυκεύματα για την γεύση αλλά και μόνο με τα βασικά συστατικά είναι από τα φαγητά που μπορείς να τρως γρήγορα και συχνά.