Parish - God's Right Hand

Νέα μπάντα από το Λονδίνο που παίζει σαν Black Sabbath. Μπράβο, αυτό είναι σωστή ανατροφή,χαχα. Οι Parish αγαπάνε Doom Metal και παίζουν τα αυτονόητα και μάλιστα πολύ όμορφα όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω. Η μπάντα προς το παρόν δεν έχει στο ενεργετικό της πολλές κυκλοφορίες για να περηφανευτεί για αυτό θα πρέπει να περιμένουμε το μέλλον για να δούμε τι θα τους συμβεί. Το μόνο που έχουμε ακούσει είναι δυο όμορφα τραγούδια που υπήρχαν (ψηφιακά) στο demo του 2019, ‘’Famine, War’’ ενώ πρόσθεσαν άλλα δυο για να τα κυκλοφορήσουν σε βινύλιο (από την Crypt of the Wizard) το Σεπτέμβρη του 2020 με τον τίτλο ‘’God’s Right Hand’’. Το υλικό είναι πολύ καλό για να μην φτάσει στα αυτιά και σε όσους ακούμε μόνο από cd, έτσι η Dying Victims Productions θα το κυκλοφορήσει και σε αυτό το φορμάτ (mcd με αυτοκόλλητο) στις 28 Μαίου. Κρατήστε το όνομα τους και ψάξτε τους, δεν θα σας απογοητεύσουν, το αντίθετο μάλιστα.

Οι Parish είναι ένα Proto Metal power trio. Δεν ξέρω αν τα μέλη τους αν έχουν κάποιο παρελθόν σε άλλες μπάντες (σίγουρα άγνωστες αν έχουν) αλλά οι ήχοι των Parish βγάζουν μια ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι δεν αγγίζουν την τελειότητα. Ποιος τα θέλει όλα τέλεια όταν εδώ μιλάει το συναίσθημα. To ep περιέχει τεσσερις συνθέσεις που αγγίζουν το ένα τέταρτο. Το ‘’ Apothecary’’ θυμίζει έντονα Black Sabbath, σε πιο υψηλό τέμπο και σαφώς πιο χαρούμενο, όχι μόνο σαν ρυθμό. Τα φωνητικά φέρνουν σε 70ς εκφράσεις, καμιά σχέση με ozzy τραγουδοποιία. Όμορφες μελωδίες, ρυθμίσεις-συντονισμοί σε ανάλογο 70ς ήχο. Τα κλασσικά ‘’Oh lord’’ θυμίζουν και πάλι τους ΠΑΤΕΡΕΣ, ενώ το riff-σόλο είναι καρφί δανεισμένο με μια επιπλέον βεβιασμένη νότα που το κάνει εθιστικό. Δεν ξέρω αν ακούγεται έτσι επειδή δεν είναι καλός παίκτης ή αν είναι επιτηδευμένο, σε εμένα σύντομα έγινε πολύ αρεστό. Συνέχεια με τις δυο παλιότερες συνθέσεις.’’ In the Shadow of the Hill ‘’ και ανυπέρβλητος όγκος μοιράζεται στα στήθη σου. Τα φωνητικά είναι πολύ μελωδικά και γλυκά σε αντίθεση με τα riffs που νιώθεις να βροντάνε. Αυτό είναι πολύ έξυπνο και ταιριαστό. Οι τεράστιοι σταυροί είναι σίγουρα βαλμένοι γύρω από τον λαιμό τους όταν συνθέτανε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κάπως έτσι και το ‘’ The Plea ‘’με τις απροκάλυπτες επιρροές του και τη γνήσια αγάπη του για αυτό τον ήχο. Ρυθμός για να σε ταρακουνήσει, riffs για να σε συγκλονίσουν και φωνητικά για να σε κάνουν να αισθανθείς όμορφα και νοσταλγικά. Το ‘’ By a Bandit's Knife ΄΄ που  κλείνει το ep θυμίζει proto-metal 70ς ήχους, είναι τέλεια αρμονικό. Η απλότητα του βγάζει μια αλήθεια, μια ηχητική ελευθερία που αναπνέει όπως πρέπει.  Αγαπημένο, το άκουσα δεκάδες φορές, μου ξυπνούσε και μου υπενθύμιζε την ομόρφια της μουσικής. Η μπάντα μπαίνει στο στόχαστρο μου και θα τους παρακολουθώ από εδώ και πέρα στενά.