Kansas - Leftoverture

Σίγουρα έχετε ακούσει τον όρο ‘’μπλοκάρισμα’’ στο καλλιτεχνικό χώρο, είτε μιλάμε για συγγραφείς είτε για μουσικούς είτε για κάτι άλλο. Είναι η αδυναμία παραγωγικότητας νέων ιδεών. Συχνότατο φαινόμενο σε ήδη φτασμένους καλλιτέχνες ή ανθρώπους που έχουν ήδη προσφέρει πολλά και ο κόσμος περιμένει ακόμα περισσότερα από δαύτους. Σε μια τέτοια κατάσταση είχαν φτάσει οι γνωστότατοι Βρεττανοί Kansas κάπου στα μισά των 70ς. Οι Prog Rockers Kansas οι οποίοι συνδύαζαν τους ήχους της χώρας τους με επιρροές από τις αντίστοιχες της Αμερικάνικης ηπείρου είχαν το δικό τους, ιδιαίτερο ήχο. Έδιναν μεγάλη βάση στο prog, στο προοδευτικό κομμάτι αλλά ήταν και πολύ rock, βαρούσαν αλύπητα. Στο εξαμελές αυτό γκρούπ χωρούσαν πολλές ιδέες και εμπνεύσεις και διπλές κιθάρες οπως και βιολί και πλήκτρα ήταν έτοιμα να τα μεταφράσουν σε ήχους. Μετά από τρεις καταπληκτικούς δίσκους σε σύντομη χρονική διάρκεια και την εταιρία να ζητάει άμεσα τον επόμενο, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Πόσο μάλιστα όταν ο τραγουδιστής (και βασικός συνθέτης στους προηγούμενους δίσκους) Steve Walsh  έχει στεγνώσει (το μπλοκάρισμα που λέγαμε) και όλο το βάρος και η πίεση να πέφτει στον έτερο συνθέτη και κιθαρίστα Kerry Livgren. Και ενώ όλοι περιμένανε τα ‘’leftovers’’ (απομεινάρια) των προηγούμενων δίσκων, η πίεση υπήρξε καταλυτική στην έμπνευση του Livgren. Και αντί για ‘’leftovers’’, δεχτήκαμε το ‘’leftoverture’’. Και δεν είμαστα πλέον, ποτέ οι ίδιοι.

Πέντε φορές πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτίες. Το φαντάζεστε; Τόσο εμπορικά επιτυχημένος δίσκος έχοντας ένα ισορροπημένο ήχο ανάμεσα στο prog και το rock. Μεγάλη υπόθεση. Ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα και όχι αναχρονιστικός, ακόμα και σήμερα. Βέβαια μεγίστης σημασίας ήταν το megahit "Carry On Wayward Son’’ το οποίο έχει κερδίσει μια θέση στη καρδιά κάθε ενσυναίσθητου όντος. Εκεί που σχεδόν είχαν γράψει όλα τα τραγούδια προβάροντας σε ένα άδειο χώρο στη Topeka, μια μέρα ο Livgren τους έδειξε και αυτό. Δεν το προβάρανε καν, πήγαν κατευθείαν να το ηχογραφήσουν. Από το εναρκτήριο φωνητικό κάλεσμα, στην ηλεκτρική κιθαριστική αντανάκλαση. Τσιμεντένιο ρυθμός, αλλαγή σε πιο ήρεμη μορφή και παραδεισένια φωνή με συνοδεία πλήκτρων. Αποκαλυπτικό ξύπνημα των αισθήσεων. Ροκάρουν ανελέητα ενώ οι πειραματικές αλλαγές και η ευστροφία της ενορχήστρωσης πάνε τη σύνθεση σε άλλες διαστάσεις. Άλλο να στα γράφουν και άλλο να το ακούς. Απλά ΤΕΛΕΙΟ. Διόλου τυχαίο που έχει διασκευαστεί από εκατοντάδες μπάντες, από πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Πρώτο τραγούδι και πιθανότατα το καλύτερο, αν όχι για μένα, για εκατομμύρια άλλους οπαδούς της μουσικής.

To ‘’The Wall’’ είναι προιόν του Livgren μαζί με τον Walsh. Κιθαριστική ελεγεία με πανέξυπνο drumming. Κόψιμο για πιο μελωδικές γραμμές με τη φωνή του Steve να οδηγά τη σύνθεση. Εκστατική εξουσίαση κάθε λέξης, πληκτροφόρι στρόβιλοι, διακριτικό βιολί που σιγοντάρει, μπάσο που γεμίζει τον ήχο. ¨ΟΛΟΙ έχουν σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα που δέχεσαι σαν πληροφορία. Τέταρτος δίσκος και η ίδια συνθετική εξάδα να πραγματοποιεί κοσμικό χαμό με τους ηχητικούς συνδυασμούς του. Το ζωντανότερο και πιο άμεσο "What's on My Mind" σε παρασέρνει με τις χυμώδεις μελωδίες του. Το "Miracles Out of Nowhere" ακούγεται πιο πράο, πιο ελεγχόμενο με τουε ρυθμούς να προκαλού διαδοχικά ξεσπάσματα. Το βιολί έχει την τιμητική σου και περνάει το δικό του χρώμα πάνω σε αυτά των άλλων. Και να ταν μόνο το βιολί σε αυτό τον δίσκο...θα ακούσετε επίσης organ, vibraphone, clavinet, Moog,viola κ.α.για τέρψη όλων εμάς που θέλαμε και συνεχίζουμε να θέλουμε ποικιλία στα ηχοτόπια που βοσκάμε. Η δεύτερη μεριά δεν είναι σε καμιά περίπτωση  μετριότερη της πρώτης, απλά λιγότερο εθιστική. Στο ‘’ Opus Insert’’κερδίζει o prog όρος που τους χαρακτηρίζει. Το "Questions of My Childhood" είναι η επόμενη σύνθεση που βάζει το στίγμα του ο Walsh. Πιο ρυθμικό, πιο κινητικό, πιο jethro tullικό. Στο ‘’ Cheyenne Anthem’’ οι ακουστικές κιθάρες παίρνουν το κυρίαρχο ρόλο με τη φωνή να ψυχοραγίζει την ώρα που εκφράζεται. Κάτι σαν παιδική χορωδία σε διπλώνει ακόμα περισσότερο μέχρι ωσότου σε περιλαμβάει το βιολί. Αυτό θα πει στρατηγική ενορχήστρωση. Πάντως εκεί που ετοιμάζεσαι να...δακρύσεις έρχεσαι αντιμέτωπος με μια διαφορετική ηχητική προσέγγιση. Η τεχνολογία της εποχής δοκιμάζεται, οι ταχύτητες ανεβαίνουν, αυτοσυγκράτηση και μερίδιο από όλους. Το κύκνειο άσμα και μέγα έργο τους έρχεται με τον τίτλο....’’Magnus Opus’’. Συνθετική δημιουργία και των έξι, ένας ηχητικός χαμός από μουσικά ερεθίσματα. Όλα τα όργανα και η τεχνολογία που αναφέρθηκε κάνουν τη παρουσία τους εδώ. Σε βυθίζουν στο κατώτατου του ωκεανού και σε στέλνουν στο διάστημα καβάλα με αντίστοιχους ήχους. Prog Rock  όπως μας το έμαθαν οι μεγάλοι του είδους (YES), μόνο και μόνο για τη γεύση και την επίδειξη των ικανοτήτων τους. Και φανταστείτε ότι ο επόμενος δίσκος ήταν και καλύτερος....