Alcatrazz - No Parole from Rock 'n' Roll

Ζούμε στην εποχή της ίντριγκας. Εννοείται ότι και στη μουσική βιομηχανία ή ακόμα και ανάμεσα στα μέλη των συγκροτημάτων, ισχύει το ίδιο. Δικαστήρια για δικαιώματα, χρήματα, ονόματα, περιοδείες, τα πάντα όλα. Ένα από τα τελευταία θύματα στο χώρο της μουσικής μας, είναι οι Αμερικανοί Alcatrazz. Ξεκίνησαν το 1983 και κυκλοφόρησαν το διαμαντένιο ‘’No Parole From Rock ‘n’ Roll’’.  Στη σύνθεση της μπάντας υπήρχε το αηδόνι, Graham Bonnet (Rainbow, Impellitteri κ.α.) ενώ στην κιθάρα ο πρωτομεφανιζόμενος Yngwie Malmsteen. Επίσης εξαιρετικό ρυθμικό ντουέτο και πλήκτρα έκαναν τη μουσική τους πολύ μελωδική και πιασάρικη. Δυστυχώς ο Malmsteen αποχωρεί τον επόμενο χρόνο να συνεχίσει την προσωπική του καριέρα και στο παιχνίδι μπαίνει ο εξαιρετικός Steve Vai. Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν είναι και τα καλύτερα μιας και ο ήχος τους έγινε ακόμα εμπορικότερος ενώ το παίξιμο του Vai δεν φαίνεται να ταιριάζει με τους υπόλοιπους που μπαίνουν όλη σε δεύτερη μοίρα. Τρίτος δίσκος, τρίτος διαφορετικός κιθαρίστας. Ο Danny Johnson (Alice Cooper/Steppenwolf) μπαίνει στη μπάντα και το ‘’ Dangerous Games’’ κυκλοφορεί φθινόπωρο του 1986. Ακόμα χειρότερα, πιο εμπορικό, πιο ήρεμο, πιο απλό, χάθηκε η σπιρτάδα ενός hard rock συγκροτήματος. Η μπάντα διαλύθηκε (και ξαναδιαλύθηκε στο μέλλον) με το 2019 να γίνεται μια νέα αρχή με τον Joe Stump (The Reign Of Terror, HolyHell) στις κιθάρες. Σαφώς σκληρότερος ήχος με την μαγεία του παρελθόντος και το ‘’Born Innocent’’ μας κεντρίζει και πάλι το ενδιαφέρον για τους Alcatrazz.  Τέλη του 2020 έχουμε όμως εσωτερικά προβλήματα, οι Alcatrazz συνεχίζουν με νέο τραγουδιστή τον Doogie White ενώ ο Graham Bonnet δημιουργει τους ..... Graham Bonnet’s Alcatrazz. Θα δουμε τι θα βγει και από αυτό.

Πηγαίνουμε πίσω στο 1983, στο Los Angeles όπου ο πρώην τραγουδιστής των Rainbow και Micheal Shenker Group δημιουργεί τη δική του μπάντα, τους Alcatrazz. Μαζί του ο νεαρός κιθαρίστας Yngwie Malmsteen που έχει αποχωρήσει από τους Steeler ενώ την τετράδα συμπληρώνουν οι Gary Shea στο μπάσο, Jimmy Waldo στα πλήκτρα και Jan Uvena (Alice Cooper) στα  drums. Η χημεία μεταξύ αυτών των πέντε γεννάει το ‘’No Parole From Rock ‘n’ Roll’’, ένα hard rock/heavy metal μουσικό μνημείο που τους έκανε πασίγνωστους , ειδικά στην Ιαπωνία, σκαρφάλωσε στις λίστες και έδωσε το εύνασμα για τη προσσωπική καριέρα του Σουηδού.

Καμιά αποφυλάκιση-διαφυγή από το Rock ‘n’  Roll. Πόσο δίκιο είχαν. Κοντά 40 χρόνια μετά, οι ίδιοι ασχολούνται με την ίδια μουσική ενώ και εμείς που το απολαύσαμε τότε ή μεταγενέστερα, ακόμα το ακούμε με την ίδια ευχαρίστηση και προσμονή. Και πως να κάνεις το αντίθετο όταν έρχεσαι  αντίμέτωπος με τραγούδια σαν το "Island in the Sun" που σφύζουν μελωδίας και ζωντάνιας συγχρόνως.  Οι δυο πρώτες συνθέσεις είναι του  Malmsteen/Waldo/Bonnet πράγμα που σημαίνει πολλά πλήκτρα, εθιστικές φωνητικές μελωδίες και δυναμικές κιθάρες και σόλος, ο καθένας στον τομέα του. Μια συμμαχία η οποία δημιουργεί εξαιρετικές διαχρονικές μουσικές στιγμές που  απανθίζει τα αυτιά μας. Το ίδιο και το  "General Hospital", πιο ρυθμικό όμως, πιο οργανικό. Η αλλαγή σε ατίσιους ρυθμούς και το γρέζι στη φωνή του Graham ιστορική με τα riffs του Yngwie να χτίζουν τον θρόνο του στον οποίο θα στρογγυλοκάτσει μια και καλή. Μιλούνια riffs σε κάθε του σόλο χωρίς να χάνουν το δρόμο τους, χωρίς να περιπλανιούνται ανούσια. To ‘’Jet to Jet’’ θυμίζει επικίνδυνα Rainbow/Deep Purple ηχητικά ενώ η  φλεγόμενη ενέργεια του να σε καθηλώνει χάρη στην άμεση σύνδεση που έχεις σαν ακροατής με τις μελωδίες του τραγουδιού. Το ‘’ Hiroshima Mon Amour’’ ξεκινά επιθετικά με τον Malmsteen να ταλαιπωρεί την κιθάρα του αλλά σύντομα ‘’χώνονται’’  οι υπόλοιποι και το τραγούδι εναρμονίζεται σε όλες του τις διαστάσεις. Το "Kree Nakoorie" είναι ίσως το πιο ισορροπημένο τραγούδι, με εξοργιστικά παθιασμένο ρυθμό, μπάσο που προσκρούει σαν κεραυνός σε δέντρο και drums που σκορπίζουν τον όλεθρο. Αν βάλετε στην εξίσωση και τον ψηλόκιθαρίστα, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για το σκληρότερο τραγούδι του άλμπουμ. Ηχητικός πανικός.

Είμαι σίγουρος ότι απαιτούσε ένα κιθαριστικό μονόλογο ο Malmsteen. Παρόλο που οι υπόλοιποι προέρχονταν από πιο εμπορικές μπάντες, ο ψηλός ήθελε να κάνει το δικό του και το έκανε, έστω και για ενάμιση λεπτό. Σειρά για το αγαπημένο μου από το συγκεκριμένο δίσκο,  το "Too Young to Die, Too Drunk to Live".  Πληκτράτο, πιασάρικο, ρυθμικότατο. Με τη φωνή του Bonnet να ανοίγουν όλοι οι μουσικοί ορίζοντες και τα riffs να δημιουργούν το μονοπάτι να βαδίσεις πάνω του. Εθιστική επωδός, τραγουδιέται μέχρι να κλείσει το λαρύγγι ενώ το air-guitaring συνεχίζει μέχρι να στραμπουλήξεις κανά δάκτυλο. Όλοι οι μυικοί νευρώνες στο μέγιστο. Πιο σεβεντίλα, εντελώς σε hard rock λημέρια το ‘’Big Foot’’ ενώ το ‘’Starcarr Lane’’ συνεχίζει πιο ακραία. Σφυροκόπημα-ρυθμός, τράβηγμα φωνή μέχρι τον Παράδεισο, κιθαριστικό ξεφάντωμα μέχρι λιποθυμίας. Επίσης λατρεμένο. Και επειδή στα 80ς δεν νοείτο hard rock δίσκος χωρίς μπαλάντα, χαλαρώνουμε σωματικά με το ‘’Suffer Me’’ και σφιγγόμαστε ψυχικά.