Helstar - A Distant Thunder

Οι Τεξανοί Helstar ανήκουν στις αγαπημένες μπάντες οπαδών που λατρεύουν τον Αμερικανικο Power Metal ήχο. Ένα καταπληκτικό σερί τεσσάρων θεικών δίσκων στα 80ς τους χάρισε την αιωνιότητα όσο αφορά μια περίοπτη θέση στη σκηνή. Οι Helstar ξεκίνησαν το μακρινό 1981 και γρήγορα απέκτησαν το δικό τους υλικό, από τα σκληρότερα της σκηνής. Τα demos στένονται σε εταιρίες και βρίσκονται αρκετές που εψιαφέρονται και όντως κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους ‘’ Burning Star’’ σε όλα τα σημεία της Γης (Combat Records, Music for Nations, Roadrunner Records). Αλλαγές στη σύθεση με σταθερά μέλη τους James Rivera (φωνή) και Larry Barragán (κιθάρες) που βρίσκονται ακόμα και σήμερα (30+ χρόνια μετά) στο συγκρότημα. Το ‘’Remnants of War’’ είναι πολύ καλύτερο, συνθέσεις, απόδοση, παραγωγή, τα πάντα. Νέες αλλαγές στη σύνθεση και με τον καλύτερο πιθανό συνδυασμό παικτών κυκλοφορουν δυο διαμάντια μέσα σεδυο χρόνια, τα ‘’A Distant Thunder’’ (1988) και ‘’Nosferatu’’ (1989) από την Metal Blade Records. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά, μαζικές αποχωρήσεις/εκδιώξεις εκ των οποίων και οι δυο κιθαρίστες της μπάντας. Το ‘’ Multiples of Black’’ δεν πείθει από θέμα συνθέσεων και η απογοήτευση  φέρνει μια μακρά παύση,σχεδόν διάλυση. Ντάξει , ο Rivera τραγούδησε σε πολλές άλλες μπάντες και βρισκόταν στις καρδίς μας. Στα 00ς έδωσαν κάποιες συναυλίες σε μεγάλα φεστιβάλς και η αγάπη του κόσμου έδωσε την ‘’εντολή’’ της επαναλειτουργίας. Η σύνθεση του ‘’Remnants of War’’ είναι πλέον μαζί το 2006 και ωραίοι δίσκοι έχουν χαροποιήσει τα αυτιά μας με το ‘’Vampiro’’ του 2016 να είναι ο τελευταίος μέχρι σήμερα, περιμένοντας το επόμενο βήμα σύντομα.

Όταν ο James Rivera αποφάσισε να ξεκινήσει το προσωπικό του συγκρότημα το 2003, το όνομα που έδωσε στη μπάντα ήταν Distant Thunder. Τόσο μεγάλη εκτίμηση έχει στον τρίτο δίσκο των Helstar, άσε που μεγάλη του φήμη ως τραγουδιστή την οφείλει σε αυτή τη μπάντα. Και πως να μην είναι...Οι τσιρίδες του είναι σήμα κατατεθέν στο US Power Metal, ατελείωτοι τραγουδιστές τον μιμήθηκαν. Διπλές κιθάρες-δολοφόνοι, χρησιμοποιούν τις χορδές τους ως όπλα που διαμηνύουν τον όλεθρο. Απαιτητικό ρυθμικό παίξιμο, τιτάνιο. Ο Frank Ferreira χτυπά κολασμένο το drum kit του, δινοντας τα σωστά κελεύσματα ώστε να υπάρχει ο απόλυτος συγχρονισμός από τους άλλους. Η ηχητική τριήρης των Helstar κουνιέται γοργά και επιτακτικά σκίζοντας και κλονίζοντας κάθε ηρεμία. Δυναμική αλυχτίσματα σκορπίζουν τις λέξεις  σαν σκόνη από θειάφι που κατακάθεται πάνω σου και σκοτώνει κάθε μικρόβιο φλωριάς. Εξυψωτικές κραυγές, riffs που κόβουν και ενώνουν τις συνθέσεις,  καργαρισμένοι ρυθμοί που σφίγγουν το κλοιό γύρω σου. Λαχταριστές μελωδίες από ορμητικό Power Metal.

Η σύνθεση των τραγουδιών είναι υπόθεση των τεσσάρων μελών της μπάντας με εξαίρεση τον drummer. Γι αυτό και η φυγή των Barragán/ Corbin στοίχισε τόσο πολύ στη μπάντα. Δεν ήταν απλά οι κιθαρίστες του συγκροτήματος κερμάτιζαν τα αυτιά σου με τα σόλος τους, που σου έδιναν την πιπίλα να θηλάσεις αρμονίες, που θερίευαν τον ήχο  με το θαυμαστό παίξιμο τους. Ήταν και κύριοι συνθέτες σε τραγούδια όπως τα ‘’ The King Is Dead’’, ‘’ (The) Whore of Babylon’’, ‘’ Tyrannicide’’, ‘’Bitter End’’ ενώ τουλάχιστον ένας από αυτούς συμμετείχε και στα υπόλοιπα. Ζεματιστό metal που σε τιμωρεί ευδαιμονικά με κάθε τρόπο,  τσιρίδες, τυμπανοκρουσίες, συγχορδίες. Ελάχιστοι οι σφετεριστές του θρόνου των Helstar αν μιλάμε για συνολική δισκογραφία. Πυκνές ενορχηστρώσεις που σε σαγηνεύουν με το δυναμικό και παθιασμένο παίξιμο.

Η δεύτερη μεριά του δίσκου ξεκινάει με ακουστικές κιθάρες και πιο μελωδικά φωνητικά. Ηρέμησαν; Σε καμιά περίπτωση. Παίρνεις μια οκτάβα (και το σαγόνι στο χέρι) πριν καν σε εκθέσει σε ορμητικές ηχητικές επιθέσεις και πανικοβληθείς. Κάθε τραγούδι οικοδομείται από τα καλύτερα υλικά και οι πέντε χτίστες του τα καλουπώνουν έτσι ώστε να μην μπορεί να τα τραντάξει ούτε ο χειρότερος σεισμός. Η τεχνική ιδιοφυία ξεφεύγει στο ‘’Genius of Insanity’’, άνετα θα λατρευόταν σους Progressive Metal Κύκλους. Και με σοβαρούς στίχους βασισμένους στην ιστορία. Το ορχηστρικό γεμάτο κιθαριστικές ακροβασίες τραγούδι μας παραδίδει στα χέρια του ‘’ Winds of War’’, της πιο συναισθηματικής στιγμής του δίσκου. Οι Axemen μας μαγεύουν με τις πονεμένες μελωδίες τους, το πιάνο δημιουργεί μια πιο στενόχωρη ατμόσφαιρα και η φωνή σπάει το φράγμα της έντασης όποτε θέλει αλλιως περπατά σταθερά στη γη. Η διασκευή είναι η μοναδική στιγμή που δεν προσφέρει κάτι επιπλέον παρά ένα φόρο τιμής στους αρχαίους Scorpions.