Dimmu Borgir - Stormblåst

Εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος παγκοσμίως, έμαθα τους Dimmu Borgir με το εκπληκτικό και κορυφαίο ‘’Enthrone Darkness Triumphant’’, ένας εκπληκτικος συνδυασμός μελωδικής συμφωνικότητας και black metal. Ο λόγος που τους μάθαμε τη συγκεκριμένη εποχή δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Τους Νορβηγούς πλέον είχε αναλάβει η Nuclear Blast και γι αυτό είχαν εξαιρετική διανομή και διαφήμιση. Και αυτοί όμως από την πλευρά τους είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο υλικό τους γι αυτό και τους καπάρωσαν. Δίσκοι σαν το ‘’Stormblast’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ούτε κάθε πενταετία-δεκαετία θα έλεγα. Εποχές που ο Silenoz τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα και ο Shagrath μόνο κιθάρα και όχι το αντίθετο που ισχύει μέχρι σήμερα από τα δυο μοναδικά μέλη που συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Όπως και να χει, μιλάμε για αξιομνημόνευτο παρελθόν αλλά και μέλλον που παρόλο την εμπορικότητα που τους χαρακτηρίζει, αξίζουν συνθετικά και πρέπει μάλιστα να τους ευχαριστήσουμε που έφεραν πολύ νεαρό κόσμο στη μουσική μας και στον ακραίο ήχο γενικότερα, δίνοντας το εύνασμα σε πολλούς οι οποίοι (λογικά) θα ασχολήθηκαν εκτενέστερα με πολλές άλλες μπάντες (και είδη) αργότερα. Η πασίγνωστη αυτή μπάντα έχει πλέον μπόλικη δισκογραφία και οργώνει συναυλιακά ενώ έχει οπτικό υλικό που θα ζήλευε κάθε συγκρότημα. Περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα και πηγαίνουμε πίσω στο 1996 να αποκρυπτογραφήσουμε το τότε λογότυπο, να χαζέψουμε το εξώφυλλο και να απολαύσουμε νορβηγόφωνο μελωδικό black metal.

Ας υποθέσουμε ότι δεν έχεις ακούσει ποτέ Dimmu Borgir... Περιμένεις να ακούσεις black metal μιας και βλέπεις πέντε μαυροντυμένες φιγούρες με corpsepaint και μάλιστα από Noρβηγία. Αντίθετα ακούς πιάνο για πάνω από ένα λεπτό και μάλιστα δανεικό από Magnum αν και δύσκολα οπαδοί της συγκεκριμένης hard rock μπάντας θα έβαζαν να ακούσουν τέτοια πράγματα. Το ξέσπασμα φθάνει σύντομα, τα πάντα δυναμώνουν, ένα ουρλιαχτό σχίζει τον κρύο αέρα, ειδικά αν το προμηθεύτηκες την εποχή που κυκλοφόρησε. Το απόλυτο κρύο της συγκεκριμένης χρονιάς. Ένα κυνικό γελάκι σου αφήνει ενοχές, τα πλήκτρα δημιουργούν αβυσαλλέα ατμόσφαιρα, τα riffs πλέκουν αλυσιδωτές αντιδράσεις πηκτού σκοταδιού. Τσιρίδες και κραυγές στη γλώσσα τους, πανούργες αρμονίες που μέσω συμφωνικών περασμάτων σε παγιδεύουν στα δίχτυα τους, παγωμένοι κιθαριστικοί καταλύτες που δημιουργούν αυτό το evil συναίσθημα που πρέπει να διοχετεύεται στο black metal. Συνέχεια με το σκιομαχόμενο ‘’Broderskapets ring’’ που τα πλήκτρα σε μαγεύουν. Αργός ρυθμούς, κάποια καθαρά φωνητικά, σκοτεινή μέθη από συγχορδίες, μουσοποιημένες για να κοινωνήσουμε ζόφο. Αργό, σε παγιδεύει με τις ζωηρές μελωδίες που κυλούν κατά πάνω σου. Ελαφρώς πιο ακραίο το ‘Når sjelen hentes til helvete’’, δεν πενούμαστε εγχόρδων μιας και δυο κιθάρες και μπάσο περιβάλλουν τη σύνθεση με την ακμαιότητα τους. Εννοείται ότι δεν λείπουν τα πλήκτρα αλλά πλέον παίζουν δευτερεύοντα ρόλο.

Κάπως έτσι πλέον ξέρεις τι θα ακούσεις και πως θα νιώσεις ακούγοντας τα ‘’Σκοτεινά Κάστρα’’ (Dimmu Borgir). Άλλοτε πιο τραχείς και σκοτεινοί, άλλοτε αφήνοντας πληκροφόρους δαίμονες να σε καταβάλλουν. Αναφερόμενος στα πλήκτρα, ο άνθρωπος πίσω από αυτά (Stian Aarstad) αν και έπαιζε σε black metal μπάντα, ούτε άκουγε τέτοια πράγματα, ούτε ντυνόταν έτσι και αυτό έφερε πολύ γκρίνια και χαρακτηρισμούς όπως fake για την ίδια τη μπάντα. Ο τύπος είχε άλλες επιρροές και δεν το έκρυβε. Μάλιστα, δεν δίστασε να παίξει-κλέψει ένα τραγούδι της Amiga και να το μετατρέψει ως ορχηστρικό τραγούδι-ιντερλούδιο (Sorgens kammer) των Dimmu Borgir.  Η καλύτερη στιγμή του δίσκου φτάνει με αποκορύφωμα το ομώνυμο τραγούδι. Εδώ έχουμε αυξομειώσεις δυναμικών, riffs-οδοστρωτήρες, τσιρίδες από άλλο σύμπαν, δαιμονισμένα πλήκτρα και γενικότερα το τραγούδι σε περονιάζει ασταμάτητα. Περιττό να γραφτεί ότι στέγνωνα δεκάδες φορές το τότε μακρύ μαλλι μου μετά λουσίματος μόνο στη διάρκεια που έπαιζε το τραγούδι και φυσικά χωρίς πιστολάκι αλλά πατροπαράδοτα... Τι στοιχειωμένες μελωδίες που πηγάζουν σε αφθονία και σου γεμιζουν τα αυτιά; Λατρεία μέχρι να σβήσει ο Ήλιος. Και κάπάκι το ‘’ Antikrist’’ με το μπάσο να ικμάζει μέσω της Μαύρης Τέχνης.  Συνθετικά σφυρίγματα στον παγωμένο αέρα, κιθαριστικές αψίδες που δημιουργούν πλούσια ηχητικά χρώματα. To ‘’Stormblast’’ διαρκεί πενήντα λεπτά μέσα στα οποία ηχητικά αποκαίδια, περισσέματα της  πυροδοτήσεως  των συμφωνικών πλήκτρων, εφάπτωνται πάνω στο συλημένο από το black metal, ηχόστρωμα.