Grip Inc. - Power of Inner Strength

Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ή να το δεχτούμε, η δεκαετία των 90ς δεν ήταν καλή για το thrash metal. Μετά το 1991-92, ελάχιστες καλές κυκλοφορίες βγήκαν στο είδος. Και κάποιες ακόμα βέβαια που ακουγόντουσαν πιο μοντέρνες, πιο γκρουβάτες, πιο καινοτόμες, πιο πειραματικές αλλά αν ήθελες να ακούσεις κλασσικό thrash, έβρισκες λίγες καλές κυκλοφορίες. Εννοείται ότι οι περισσότερες είχαν βασικότερη επιρροή τους Slayer και γενικότερα το Αμερικάνικο thrash σε αντίθεση με τις σημερινές εποχές που κατά μεγάλο ποσοστό παίζουν θυμίζοντας Τευτονικό thrash. Λες να χάσουν το θρόνο τους οι Slayer; Δεν νομίζω αλλά ο χρόνος θα δείξει. Όπως και να χει, βρισκόμαστε αρχές των 90ς και ο Waldemar Sorychta που είχε διαλύσει πρόσφατα τους Despair αποφασίζει να συνεργαστει με τον τρομερό Dave Lombardo που είχε φύγει πλέον από τους Slayer. Από την μία είχαν τους πιο πειραματικούς και μέτριους Voodoocult και από την άλλη το thrash θηρίο που άκουγε στο όνομα Grip Inc. Μαζί τους ο Gus Chambers πίσω από το μικρόφωνο και ο Jason Viebrooks στο μπάσο. Το ντεμπούτο τους ‘’Power Of Inner Strength’’  του 1995 σάρωσ(ν)ε τα πάντα και όσοι είχαν την τύχη να τους παρακολουθήσουν ζωντανά στο Rock Of Gods ένα χρόνο αργότερα, έχουν να θυμούνται... Καταπληκτική συνέχεια με το ‘’Nemesis’’ (1997), πάντοτε με την ίδια σύνθεση και εταιρία. Το συγκρότημα δεν ήθελε να επαναλαμβάνεται και ποιος ο σκοπός από κάτι τέτοιο. Το ‘’Solidify’’ κυκλοφόρησε πέντε χρόνια αργότερα και ακούγεται πιο μοντέρνο, σύγχρονο, πειραματικό, έχοντας πάντοτε τη σωστή thrash ραχοκοκαλιά. Ακόμα πιο τεντωμένο προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, με διάφορα ‘’αλλότρια’’ όργανα που δεν ακούς συχνά σε thrash άλμπουμ. Το τέλος του συγκροτήματος έφτασε το 2006 ενώ δύο χρόνια αργότερα απεβίωσε ο Gus (πολλές καταχρήσεις). Θα θυμόμαστε τους Grip Inc. σαν μια ανάσα πνοής του thrash metal στους χαλεπούς εκείνους καιρούς.

Τίποτα στο δίσκο δεν θυμίζει ένα κλασσικό, old-school thrash δισκο. Tribal τύμπανα ανακοινώνοουν εξαρχής τη ΜΗ κανονικότητα του υλικού που θα ακολουθήσει. Πρώτο riff από το ‘’Savage Seas’’ και στο μυαλό σου έρχονται οι Pantera, ξεκάθαρα. Μπορεί να υπάρχει γκρούβα στο ρυθμό αλλά τα riffs ακούγονται πιο ακανθώδη ενώ το drumming του τρισμέγιστου Lombardo δίνουν ένα πιο ακραίο αέρα στη μουσική τους. Η φωνή του Gus Chambers ακούγεται αρκετά σαν του Araya και άμεσες αλλά μη ηθελημένες συγκρίσεις έρχονται κατά νου. Οι κιθάρες γλιστράνε αλλά τα τύμπανα οργιάζουν. Ο μοικάνας βγάζει τα σωθικά του αλλά τα κρουστά μπαρουτιάζουν. Το μπασο στέλνει ναπαλμ παλμους αλλά ο πρώην Slayer drummer μανιάζει πίσω από το κιτ του. Το ‘’Hostage to Heaven’’ ξεκινά και είναι η καλύτερη στιγμή του δισκου. Αγέρωχο thrash που εκρηγνύεται πάνω στη μούρη σου.  Φρενιασμένοι ρυθμοί, διοχέτευση δύναμης μέσω ενισχυτών, τραγούδι που μπορεί να συγκριθεί με τα καλύτερα των ΣΦΑΓΕΩΝ. Ισχυροί ρυθμοί, κολοσσιαίο σολάρισμα, κορυφαία σύνθεση σε κάθε της δευτερόλεπτο.

Όσο και να κοσκινίσεις τον δίσκο να βρεις ατέλεις, δυσκολα θα το καταφέρεις. Εκτός αν είσαι από αυτούς που πιστεύεις ότι τελευταίος καλός (Thrash) δίσκος βγήκε το 1989 και μετά εξαφανίστηκε το είδος. Το ‘’Monster Among Us’’ δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο. Τα φωνητικά συνοδεύονται από τύμπανα με τα έγχορδα να σιγοντάρουν μόνο και μόνο για να χωθούν σε στιγμές και να τα διαλύσουν όλα. Η παραγωγή του ίδιου του Sorychta προσθέτει μιας και ακούγεται γυαλισμένη και καθαρή χωρίς να χάνει σπιθαμή δύναμης. Το μπάσο κερνάει κοτσονάτες κεραυνοβολές και δίνει σήμα στους άλλους τρεις να του κάνουν παρέα και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Μουσική για ζημιές-καταστροφές. Χωρίς ανάσα, χωρίς έλεος  χώνεται το ‘’Guilty of Innocence’’ και χαρίζει πόνο. Θριαμβευτικές τυμπανοκρουσίες, ολική πανωλεθρία. Εξαιρετικό παίξιμο γεμάτο πλούτο που θα σου μοιράζεται σε κάθε άκουσμα. Οι κιθάρες δοξάζουν την σθενατότητα με το άγριο παίξιμο τους, οι κραυγές εξοντώνουν κάθε άλλο ήχο που τολμά να βρεθεί στο ίδιο ηχοτόπιο με αυτούς. Οι γκρούβες συνεχίζονται με όλους να χτίζουν πάνω τους ανθεκτικές αρμονίες που δρουν εξιλεωτικά. Παρορμητικός κατακλυσμός που δεν συγχωρεί κανέναν. Μην ξεγελαστείς από την αρχή του ‘’ Colors of Death’’, και εδώ μόνο δρεπανάτο thrash σε περιμένει. Ως βίντεο-κλιπ προώθησης επιλέγεται το ‘’ Ostracized’’ που στα δικά μου αυτιά ακούγεται πολύ κατώτερο από όλα τα τραγούδια που προηγήθηκαν. Πιο απλό, πιο άμεσο, πιο γκρουβάτο, απευθυνόταν πιο πολύ σε οπαδούς των Pantera και Machine Head παρά των Slayer. Ηχητική αδροποίηση στο ‘’ Heretic War Chant’’ και κλείσιμο με το ηχητικά προκλητικό ‘’Longest Hate’’ που σε καταπονά τα αυτιά μέχρι λιποθυμίας. Μίσος και εκτόνωση, thrash και ξύλο. 1995 είπαμε;;;