Griffin - Protectors of the Lair

Κάποιος τρελαμένος οπαδός που τύγχανε να έχει και εταιριούλα από πίσω του, κάπου  μεταξύ 2012-13, αποφάσισε να βγάλει μια κασσετοσυλλογή (mythological metal monsters) που τα τραγούδια που θα περιείχε θα αναφέρονταν σε μυθικά τέρατα.Έτσι η συλλογή έχει από Aphodite's Child μέχρι Sigh και από Mahavishnu Orchestra μέχρι Destroyer 666 και κάπου ανάμεσα Omen,Anthrax, Griffin,Angel Witch, Minotaur και άλλα. Αυτό θα πει μουσική πολυσυλλεκτικότητα. Το US Power Metal εκπροσωπήθηκε από τους Omen και τους Griffin. Και ο Γρύπας (μυθικό τέρας, κάτι ανάμεσα σε αετό και λιοντάρι), δηλαδή οι Griffin είναι μια μπάντα που αξίζει να ακουστεί από περισσότερο κόσμο. Ξεκίνησαν το 1980 σαν Sinister Savage πριν το αλλάξουν σε Griffin δυο χρόνια αργότερα μιας και προστέθηκαν τρία νέα μέλη στη μπάντα και με ολοκληρωμένη σύνθεση άρχισαν να δημιουργούν τη δική τους μουσική και να οργώνουν τοπικά clubάκια. Με το demo του 1983 και το υλικό κατάφεραν να αποσπάσουν συμβόλαιο με την Shrapnel Records και να βγάλουν το Flight of the Griffin που αποτελούνταν από τα τραγούδια του demo. To 1986 τους παίρνει η Steamhammer η οποία επανακυκλοφορεί το ντεμπούτο τους αλλά και βγάζει και το νέο δίσκο τους Protectors of the Lair. Εν τω μεταξύ ο κιθαρίστας Michael Jastremski  την έχει κάνει να πάει στους Heathen και οι Griffin μένουν πλέον με ένα μόνο κιθαρίστα, τον Rick Cooper ο οποίος αναλαμβάνει και το μπάσο. Όπως και να χει, και πάλι μιλάμε για εκπληκτικό δειγμα US Power Metal. Το συγκρότημα έχει επανασυνδεθεί με μοναδικό παλιό μέλος τν τραγουδιστή William McKay και έχει δώσει κάποιες συναυλίες αλλά τρίτος δίσκος δεν ήρθε ποτέ.

Μην ξεγελαστείτε καμιά στιγμή και νομίζετε ότι το ''Protectors of the Lair'' είναι μαλακότερο του ντεμπουτου επειδή πλέον το συγκρότημα είχε μείνει με ένα κιθαρίστα. Επ' ουδενί. Δεν θα αργήσει το ''Hunger''να σας αποδείξει το αντίθετο. Για αρχή, να αναφέρω ότι νιώθω επιρροές από ''Show No Mercy'' και ''Kill em All'' , ειδικά στις κιθάρες. Σχεδόν θρασίζει και με την συμπαράσταση γρήγορων ταχυτήτων και πολεμικών φωνητικών ιαχών που συμπεριλαμβάνουν από τσιρίδες μέχρι τραχιά, αβυσσαλέους λαρυγγισμούς, τα συμπεράσματα που θα βγάλετε προφανώς να είναι σύμφωνα με τα δικά μου. Καλοκουρδισμένες συγχορδίες παραμορφώνουν το ηχητικό τοπίο με το αγκαθωτό τους παίξιμο. Καταιγιστικός βομβαρδισμός σε όλα τα μέτωπα, λυσίπονα τα ωφέλη σε όποιον θέλει να ακούσει US Power Metal που γλυκοκοιτάζει το thrash. O William McKay ξερνάει εξαγνιστική φωτιά με κάθε του λέξη, αφήνοντας κραυγές να μετεωρίζονται όσο γόνιμα εξοντωτικοί  ήχοι αγκυροβολούν πάνω στα αυτιά σου.

Το ''Cursed Be the Deceiver'' ξεκινάει με μια τσιρίδα α λα King Diamond. Σεμινάρια εποικοδομητικής ενορχήστρωσης που ελευθερώνουν την ηχητική δύναμη της κιθάρας. Έμφυτη μελωδία ανεξάρτητα με την τραχύτητα και την ζωογονιμότητα της, ιδρόκοποι ρυθμοί και ο απόλυτος δαμασμός της τσιρίδας. Μέχρι και γρύπας θα κατέβαζε το κεφάλι αν τον κατσάδιαζαν με τέτοια ουρλιαχτά. Σύσσωμος ο ηχητικός μυνιθμός μεταλαμπαδεύεται στον ακροατή χωρίς να πέφτει σταγόνα λιωμένου ατσαλιού κάτω χαμένη. Στο ''Tame the Lionο'' διαβάζουμε για το Griffin ενώ δεχόμαστε το πιο οργανικό χτύπημα μέχρι τώρα με το κιθαριστικό σχέδιο να οδηγείται από τυφλή οργή. Προς το τέλος της σύνθεσης, αφιππεύουν και δίνουν χώρο σε ακουστικές κιθάρες να αφηγηθούν με το δικό τους τρόπο και να υμνήσουν το μυθολογικό αυτό τέρας.

Οι χορδές της μοίρας ξεκινούν να χορεύουν για ακόμα μια φορά προσδίδοντας ανθεκτικότητα στο χρόνο για ένα τέτοιο άλμπουμ που κοντεύει να γίνει σαράντα ετών. Riffs που λαιμίζουν χωρίς οίκτο, λειτουργούν ως  κατεδαφιστικά εργαλεία. Εστιάζουν στο να διαιωνίζουν τα στοιχεία αυτά που κάνουν το Power/thrash metal να ακούγεται τόσο ενεργητικό και έντονο χωρις να είναι στείρες από μελωδίες. Οι πρώιμες Slayer επιρροές συνεχίζονται μέχρι και τα τελευταία τραγούδια (Truth to the Cross), πάντοτε με το Omen επικό συναίσθημα και τις φωνητικές τσιρίδες κατατεθέν του είδους. Το ''Poseidon Society '' είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια, το πιο μελωδικό, το πιο τεχνικά καταρτισμένο και γενικότερα δείχνει ένα άλλο πρόσωπο των Griffin που μου αρέσει επίσης. Κιθαριστικό ξεφάντωμα, πλήρως λειτουργικό στο να σου δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να σε μεταφέρει στον φαναστικό κόσμο που σου περιγράφει. Μαγεία. Πόσοι επιδιώκουν κάτι τέτοιο με τα σόλος και πόσοι τα καταφέρνουν; Σπουδαιολόγημα όπως και όλος ο δίσκος φυσικά. Τώρα αν είναι καλύτερος ή χειρότερος από τον πρώτο, ποσώς με ενδιαφέρει αφού και οι δυο δίσκοι βρίσκονται στα κορυφαία του είδους.