Lanfear - Towers

Ο κανόνας λέει: Progressive Metal από την Γερμανία στα 90ς, είναι σίγουρα από πολύ καλό  εως εξαίρετο. Σίγουρα θα υπάρχουν εξαιρέσεις, οι Lanfear όμως δεν ανήκουν σε αυτές. Ίσα ίσα που ανήκουν στα εξαίρετα δείγματα που αναφέρουμε. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1993 και ένα χρόνο αργότερο κυκλοφόρησε σε κασέτα το καταπληκτικό demo τραγουδιών (με επιπλέον intro και outro), με δυο από αυτές τις συνθέσεις να βρίσκουν το δρόμο τους στο πολυαγαπημένο ντεμπούτο τους ‘’Towers’’ (που επανακυκλοφόρησε αργότερα ως ‘’Towers Of February). Σχεδόν η ίδια σύνθεση κυκλοφόρησε το εξαιρετικό ‘’Zero Poems’’ το 1999.  Ένα δισκογραφικό κενό τεσσάρων ετών, με αρκετές σημαντικές αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας  όπως και το ψάξιμο ενός καλύτερου δισκογραφικού συμβολαίου (που τελικά βρέθηκε στο πρόσωπο της Massacre Records) και άλλοι δυο όμορφοι δίσκοι στην φαρέτρα των Lanfear (προσωπικώς μιλώντας πάντοτε, τα δυο πρώτα τους είναι αξεπέραστα). Αλλαγή τραγουδιστή και εταιρίας και η μπάντα συνεχίζει μέχρι σήμερα με φετινό δίσκο που πήρε μια θέση στην προσωπική μου δεκάδα. Τι να λέμε, μπαντάρα.

Από τις πρώτες νότες  νιώθεις την αβρότητα της μουσικής τους να σε αγκαλιάζει και να θεσμοποιείται  σε όλες τις συνθέσεις. Μελωδία πάνω στην μελωδία, λυρισμός μέσα στον λυρισμό. Και αν το πρώτο τραγούδι δεν σας λυγίσει, το ‘’ Precious Time’’ θα το κάνει. Το βιολί της Katja Majer σε εισάγει άμεσα σε ένα πιο μελαγχολικό τόνο ενώ η φωνή του Stefan σε γονατίζει με την αυθεντικότητα και την εκφραστικότητα του.  Παραδοσιακά περάσματα που σιγοντάρει το βιολί, κιθαριστικοί διαλογισμοί και πληκτροφόρες εκφάνσεις. Οι στενόχωροι στίχοι του (ο Stefan έχει γράψει τα άπαντα στα lyrics) ταιριάζουν γάντι με την μουσική να εκτυλίσσεται σαν κουβάρι. Η μουσική είναι υπόθεση όλων σαν δημιουργία αλλά και σαν εκτέλεση. Κανείς δεν υποβιβάζεται, κανείς δεν εμπροσθοφυλακεί.   Δεν ανταγωνίζονται σαν κάποιες ψυχρές , ντε και καλά προοδευτικές μπάντες, αλλά πυροδοτούν τις συνθέσεις με την δική τους φωτιά ο καθένας σε κάθε γωνία ώστε να καεί πιο γρήγορα και ομοιόμορφα (το μυαλό μας).

Μια ώρα, ένα απολαυστικό ταξίδι σε λεπτομερή γκρίζα ηχοπέδια. Ναι, είναι παικταράδες, είναι τρομεροί στο να δημιουργούν συνθέσεις, ο ήχος-παραγωγή είναι ζεστός και αισθαντικός,  έχουν ότι λατρεύει  ο προγκρεσσιβάς οπαδός των 90ς. Έχουν όμως και κάτι ξεχωριστό και αυτό είναι μια γκρίζα απόχρωση στην μουσική τους, ένα στενόχωρο, μελαγχολικό τόνο. Το βρίσκουμε σε πολλά τραγούδια, όπως και το ‘’ She’s Never Left the Day’’,το ‘’Precious Time’ ή το ‘’ Galtron’s Tale’’. Σε αυτά τα τραγούδια, ένα πέπλο σκοτεινιάς απλώνεται πάνω στα ευέλικτα δάκτυλα τους και τις ψυχές τους και το αποτέλεσμα είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ.  Και δεν είναι έκβαση  ενός. Είναι η χημεία αυτής της εύθραστης φωνής, του βιολιού, της κιθάρας που δημιουργεί δάκρυα, των ρυθμών που σε υπνωτίζουν, των πλήκτρων που σε βάζουν εσωτερικά με τα ζοφερά τους χρώματα. Αυτή είναι όμως μόνο μια πλευρά του νομίσματος του ‘’Tower’’.  Σε τραγούδια όπως το ‘’ Time’s Dark Laughter’’ και το  ‘’Unseen’’ γίνεσαι όμηρος παθιασμένων εκτελέσεων, ανεβοκατεβαίνεις τα σκαλιά του δημιουργικού ανέμου, της δυναμικής εξέλιξης. Μια ηχητική οδύσσεια που δεν έχει τελειωμό, που σε πετά σε άγνωστα ηχητικά νησιά και τοποθεσίες, που έρχεσαι αντιμέτωπος με πολύπλοκες  μουσικές εντάσεις. Και για κερασάκι στην τούρτα, σου πετούν μια δεκαπεντάβαρη κερασιά. Εκεί γίνεται του οργασμού το κάγκελο. Ξεχνάς τις όποιες φωνητικές αδυναμίες σε ενοχλούν ελαφρά και αφήνεσαι να παρασυρθείς από την εισβολή κάθε νότας, σε κάθε ένταση, σε κάθε συχνότητα, από κάθε όργανο.