Riot - The Privilege of Power

                    Riot. Ή Riot V πλέον μιας και χάσαμε τον αείμνηστο Mark Reale,κιθαρίστα, συνθέτη και ιδρυτή της μπάντας. Άρα, ίσως να κάνανε και καλά που άλλαξαν ελαφρώς το όνομα, τιμώντας τον Mark και την μουσική του διαθήκη-παρακαταθήκη. Η ιστορία των Riot ξεκινά το 1975 και χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο, οι Riot, παίζουν πιο Hard Rockίζον Metal, μιλάμε για εποχές που υπήρχαν μόνο Sabbath και Priest. Στα 80ς σκληραίνουν και νομίζω ότι μιλάμε για καθαρό HEAVY METAL. Τέτοιους ήχους αγαπούσαν και τέτοιους έπαιζαν. Φανταστείτε ότι οι Anthrax είχαν ζητήσει τον τότε τραγουδιστή των Riot, Guy Speranza, και αυτός αρνήθηκε. Πάντως γενικότερα έπαιξαν πολλές αλλαγές μελών και διάλυση το 1984. Πέντε δισκάρες βγήκαν με μασκότ την φώκια Tior (αναγραμματισμός του Riot). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια του Mark να φτιάξει μια άλλη μπάντα (Narita) το 1986 βάζει μπροστά ξανά τους Riot και μας σερβίρει δύο Power Metal στολίδια, Αμερικάνικης κοπής, τα Thundersteel και Privilige Of Power, με την ίδια σύνθεση. Αλλαγή στη σύνθεση και πάλι με σημαντικότερες την προσθήκη του Flyntz στην κιθάρα και του DiMeo στο μικρόφωνο. Το ύφος αλλάζει και πάλι σε πιο heavy (εννοώντας πιο mid-tempo ρυθμό) και η ομάδα με μοναδική εξαίρεση τους drummers μένει ίδια για πολλά χρόνια και παραδίδει και άλλες δισκάρες. Η αλήθεια είναι ότι τα δυο τους άλμπουμς στις αρχές των 00ς δεν με τρέλαναν (για πρώτη φόρα δίσκος τους δεν με εξέπληττε ευχάριστα) αλλά το ‘’Immortal Soul’’ του 2011 με έκανε και πάλι δικό τους. Το 2012 ήταν η μαύρη χρονιά τους μιας και απεβίωσε ο Mark Reale από τη νόσο του Crohn αλλά όχι και η μπάντα μιας και ο έτερος κιθαρίστας μαζί με τον μπασίστα μάζεψαν μια νέα ομάδα και μας έδωσαν το τρομερό ‘’Unleash The Fire’’. Long Live The Riot!!!
                             Το ‘’Privilege Of Power’’είναι μονάχα ένα σκαλί κατώτερο του ‘’Thundersteel’’ και μοναδικός λόγος είναι κάποιες κουραστικές εισαγωγές σε κάποια τραγούδια. Αλλιώς δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα άλλο. Έτσι, αφού υπομείνουμε δυόμιση λεπτά χωρίς ουσία (που μελλοντικά θα γίνει και κουραστική η επανάληψη του), το ‘’On Your Knees’’ συνεχίζει με τον ήχο που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη σύνθεση τέλη 80ς-αρχές 90ς. Γρήγορες ταχύτητες, μπακέτες που θα σπάνε η μία μετά την άλλη από την δύναμη και την τεχνική του Jarzombek, η φωνάρα του Moore που φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη και τα riffs του Reale που κεντούν μελωδικές αποκαλύψεις και ηχητικές γιγαντιώσεις. Μια ομάδα φυσά τα..χάλκινα (πνευστά) και δίνει μια άλλη πνοή στο τραγούδι. Riot goes experimental…. Και μετά έχεις το ‘’Metal Soldiers’’ .Πάλι τα ίδια, ξενερωτική εισαγωγή και θεοθαύμαστη σύνθεση. Αρκετά Saxonικό σαν ήχος, με πιο οργισμένη φωνή που αφήνει σε κάθε του λέξη όση ανάσα έχει, πιο μπάσο ήχο και πιο Αμερικάνικο ήχο στις κιθάρες, γεμάτες ζωντάνια, ανάμεσα σε ρυθμικές κολόνες που καταρρέουν και σεισμούν τα πάντα γύρω τους. Συνέχεια με μια μπαλάντα, το ‘’Runaway’’. Όλοι εμείς οι κακοί και άγριοι, λατρεύουμε τέτοια τραγούδια και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι χάρμα ωτών. Στάζει εκφραστικότητα, τονικότητα και όπως είναι ευκόλως εννοούμενο μελωδίες. Χ(Σπ)άσιμο χρόνου στην αρχή του ‘’Killer’’, διαμαντάκι και αυτό σαν τραγούδι. Διαφορετική ρότα και αυτό, πιο hard rock, με horns και πάλι στο backround ενώ ακούμε και την φωνή του Joe Lynn Turner. Πιο μπλουζίστικο, με τρομερό σολάρισμα που σε καίει με το πάθος και την τεχνική του. Κάθε τραγούδι μια διαφορετική ιστορία, απίστευτη ποικιλία στο δίσκο και το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Στο ‘’Dance Of Death’’, τα ίδια. Κινέζικα στην αρχή, λιανά στη συνέχεια. Ένα νέο Thundersteel. Ένα Helloween εποχής Walls Of Jericho. Γρήογορο, στακάτο, ρυθμικό, με riffάρες που σε καβαλούν και ιερές πόρτες που ανοίγουν μπροστά σου προσφέροντας σου ότι καλύτερο μπορεί να σου προσφέρει η μουσική αυτή.
                  Η δεύτερη μεριά συνεχίζει και σε γονατίζει. Ξεκινά και πάλι γρήγορα με την κιθάρα να υποφέρει από την μεταχείριση που της κάνει ο Mark. Τα δάκτυλα του γλιστρούν σαν ψάρι στα χέρια, η λάμψη που ακτινοβολεί κρύβεται για πάντα μέσα στα αυτιά σου. Το επόμενο τραγούδι έχει γυναικείο όνομα, άρα δεν χρειάζονται προφητείες. Πιο ρυθμικό, πιο hard rock, πιο αλήτικο, πιο τσαχπίνικο. Το ‘’ Little Miss Death’’ έχει όμορφη φωνητική μελωδία και ωραίο κεντρικό ριφ αλλά νομίζω ότι είναι ο αδύναμος συνθετικός κρίκος του δίσκου, ενώ το ‘’Black Leather and Glittering Steel’’ δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμα του. Τα νύχια των Riot καρφώνονται βαθιά και αφήνουν ανεξίτηλες ουλές. Πέστο φωνάρα, πέστο τυμπανοργασμούς, πέστο κιθαραστικές ακολασίες, πέστο συνθεσάρες. Και κερασάκι στην τούρτα, μια διασκευή στον Μεγάλο Di Meola, ένα ορχηστρικός μαραθώνιος με βραβείο την αδρεναλίνη και την εξωτερίκευση χωρίς λόγια. Αχ και να μην είχε αυτές τις εισαγωγές (τίγκα και η δεύτερη μεριά, δεν αναφέρθηκα γιατί θα κούραζε πιο πολύ και από τις ίδιες).