Orphaned Land - Sahara

Η μουσική είναι ένα μέσο που ενώνει του λαούς. Η metal μουσικήέπραξε και πράττει το ίδιο. Αν και σύντομα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, δεν άργησαν χώρες της Ασίας και της Αφρικής να μπουν στο παιχνίδι. Είτε σαν οπαδοί, είτε δημιουργώντας τις δικές τους μπάντες. Αρχές 90ς και το Ισραήλ αποκτά τους δικούς του αντιπρόσωπους στο (ακραίο) metal. Substance For  God, Salem και Orphaned Land. Όλες με πολλά Doom/Death στοιχεία. Οι πρώτοι το διαλύσανε γρήγορα μετά από ένα δίσκο, οι Salem συνεχίζουν εδώ και πάνω από 20 χρόνια να δισκογραφούν έχοντας μόνο  πέντε δίσκους και μια φήμη σχετικά μικρής εμβέλειας και οι Orphaned Land που έκαναν το όνομα (και της χώρας) τους πασίγνωστο στους metal κύκλους. Εικοσιπέντε χρονών μπάντα,  μια παρέα εφήβων μεταλλάδων όμως το 1993, κυκλοφορούν μια κασέτα με τίτλο ‘’The Beloved Cry’’ με τα τέσσερα από τα έξι κομμάτια να τα συναντούμε και στο ντεμπούτο ‘’Sahara’’. Η μπάντα από το Ισραήλ κέρδισε ένα συμβόλαιο με την Γαλλική Holy Records που μάζευε μπάντες με περίεργη μουσική και χώρες που ήταν στα πρώτα τους βήματα (μαζί και η Ελλάδα). Η μπάντα κυκλοφόρησε δυο τρομερούς, ιδιαίτερους δίσκους (Sahara και Εl Norra Alila) και το διαλύσανε σαν μπάντα μιας και είχαν πιο σημαντικά θέματα να αντιμετωπίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Το 2001 επανενώνονται και κυκλοφορούν τρεις πανέμορφους δίσκους,  με τα death στοιχεία να εξαφανίζονται σταδιακά και να αντικαθιστούνται από πιο prog, πάντοτε σε ένα folk κέλυφος. Δυστυχώς μετά την φυγή του ενός κιθαρίστα (Matti Svatizky) το 2012, ακολούθησε και του έτερου (Yossi Sassi) το 2014 και περιμένουμε με ανυπομονησία τον Γενάρη για να ακούσουμε το νέο τους πόνημα (που θα είναι και πάλι εξαίσιο).

Πρώτοι ήχοι και σοκ. Ανατολίτικα όργανα, καφενέδικα ουρλιαχτά παρέα με ηλεκτρικές κιθάρες. Ανεβαίνεις στο μαγικό χαλί υπνωτισμένος από τους διαδοχικούς χτύπους σε darbuka, το ούτι διακλαδίζεται με την κιθάρα, καθαρά φωνητικά ψέλνουν από το Κοράνι. Παραμορφωμένα ουρλιαχτά δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους και να ανοίξουν τους ουρανούς της βλασφημίας μαζί με πιο έντονους ρυθμούς και ανυπάκουα riffs. Μπορεί η ζωή τους να ήταν γεμάτη περιορισμούς αλλά στην μουσική τους έβρισκαν το δρόμο της ελευθερίας. Όργανα με τα οποία μεγάλωσαν συναντούν όργανα τα οποία αγάπησαν. Death Metal ταχύτητες δίνουν τη θέση τους σε οριεντάλ φαντασίες και με την σειρά τους σε αργόσυρτους καταδικαστικούς τόνους. Θα ακούσεις γυναικεία φωνητικά και πλήκτρα  να σε καλούν σαν τις Σειρήνες σε μια ουτοπία και μόλις παραδωθείς να παρεμβαίνουν διπλές κιθάρες και να σε συνθλίβουν από το βάρος τους. Η φωνή του Kobi στα πρώτα του βήματα δεν ήταν τέλεια (βελτιώθηκε κατά πολύ στο μέλλον) αλλά ικανή να λειτουργεί σαν σύστημα ενδοεπικοινωνίας με τον ακροατή.

Μελωδικό λίπασμα πάνω σε ρίζες σήψης. Κάπως έτσι ακούγονται τα τραγούδια του ‘’Sahara’’. Και κάπου εκεί προσθέτονται και τα παραδοσιακά περάσματα ή ενορχηστρώσεις που δίνουν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον στην μουσική τους. Αν εξαιρέσουμε θεματικές από τα ιερά τους βιβλία που μου φαίνονται πλήρως αδιάφορα, θα βρούμε ότι προσπαθούν να περάσουν θετικά μηνύματα και αυτό το ευχαριστιέμαι ολοκληρωτικά. Στον δίσκο δεν λείπει και ένα εντελώς ‘’δικό’’ (μουσική και στίχοι)  τους τραγούδι   που αν και στον Έλληνα δεν θα φανεί και τόσο μακρινό, στους υπόλοιπους θα φανεί εντελώς εξωτικό. Μετά ξεκινά το δεύτερο μέρος με τέσσερα τραγούδια που δεν είναι παρά τα τραγούδια που επιλέχτηκαν από το ντέμο τους ‘’Beloved Cry’’. Πιο ατμοσφαιρικά τα τραγούδια, με πιο ευδιάκριτες τις επιρροές τους (αρχαίοι Tiamat,αρχαίοι The Gatherin,αρχαίοι My Dying Bride κτλ). Πιο συνεσταλμένοι σε ότι αφορά τις μη μεταλλικές προθήκες. Όπως και να έχει, θα ακούμε τραγούδια σαν  τα ‘’ Ornaments of Gold ‘’, ‘’ My Requiem ‘’, ‘’ The Sahara's Storm ‘’  και The Beloved's Cry ‘’μέχρι να σταματήσουν οι πόλεμοι στον πλανήτη (δηλαδή για πάντα)