Η ομορφιά του Χάους

Αν και για τέτοια άρθρα, συνήθως επιλέγω κάποια ημερομηνία ορόσημο. Μπορεί να είναι κάποιο επερχόμενο live, μπορεί να είναι τα γενέθλια κάποιου, ακόμα και η επέτειος θανάτου του. Στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει κανένα από τα παραπάνω, ο λόγος είναι πολύ απλός, το αφιέρωμα που παρουσιάσαμε στην εκπομπή μας! Οι πιο υποψιασμένοι, και μόνο από την λέξη Χάος θα έχετε καταλάβει για ποιον μιλάω, για τους άλλους θα σας πω ότι αναφέρομαι, σ’έναν μουσικό όπου η απόσταση μετάξυ ευφυίας και τρέλας ήταν χαοτικά μικρή, ο λόγος φυσικά για τον Jon Nödtveidt.

Ο Jon είδε το πρώτο φως αυτού το κόσμου, στις 28 Ιουνίου του 1975, στο Strömstad της Σουηδίας.
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις την προσωπιοκότητα του Jon, η μία με τον δικό σου τρόπο σκέψης και η δεύτερη (η ορθότερη κατά την γνώμη του) με τον δικό του. Ορθότερη λέω την δεύτερη, όχι γιατί ασπάζομαι τις αρχές του, αλλά γιατί σέβομαι την πίστη του σε αυτές. Ο Jon λοιπόν ήταν ένα άνθρωπος που πάντα έπραττε σύμφωνα με τον δικό του πνευματικό κώδικα, αυτός ο κώδικας ήταν υπεύθυνος τόσο για τις κακές του στιγμές όσο και για τις καλές του. Θα μου πει κάποιος ότι χαρακτηρίζοντας καλές ή κακές τις στιγμές, κρίνω με βάση  τον δικό μου αξιακό κώδικα, και εν μέρει θα έχει ένα δίκιο. Αλλά κάπως πρέπει να χτίσουμε μία βάση πάνω στην οποία θα ξετυλίξουμε το κουβάρι.

Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον όπου γύρω του υπήρχε αρκετή ροκ μουσική, ο μίκρος Jon δεν άργησε να δείξει ενδιαφέρον για την μουσική. Αποτέλεσμα αυτόυ του ενδιαφέροντος ήταν να αρχίσει να παίζει κιθάρα γύρω στα οχτώ του. Μεγαλώνοντας στην Σκανδιβαική χερσόνησο, δεν του ήταν δύσκολο να γνωρίσει και το HeavyMetal. Παρ’ότι στην Σουηδία δεν έιχαμε τότε την ίδια μουσκή έκρηξη όπως στην Νορβηγία, είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, μπάντες όπως οι Entombed, οι Candlemass, οι Dismember και φυσικά οι Bathory.

Περίπου το  1988 ο Jon Nödtveidt μαζί με τον Peter Palmdahl σχηματίζουν μία Thrash Metal μπάντα τους Siren'sYell. Την άνοιξη του ’89, το νήμα της ζωής της μπάντας θα κοπεί με την αποχώρηση του drummer της Ole Öhman, καθώς δεν μπορέσουν να βρουν επάξιο αντικαταστάτη. Λίγο αργότερα λοιπόν, και συγκεκριμένα το καλοκαίρι, ο Jon θα ξαναβρεθεί με τον Ole αυτήν την φορά στους Rabbit’s Carrot, μία επίσης Thrash Metal μπάντα. Όμως ο Jon με τον Ole δεν έδειχναν να απολαμβάνουν την παραμονή τους στην μπάντα, κύριος λογός για αυτό, ήταν η κοινή τους επιθυμία να κινηθούν σε πιο ακραία και σκοτεινά, μουσικά μονοπάτια.

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους λοιπόν, η μουσική αναζήτηση του Jon φτάνει στο τέλος της και μαζί με τον Ole και Peter θα φτιάξει τους Dissection. Εδώ να σημειώσουμε πως παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Jon, έιχε ήδη αρχίσει να αποκτά φήμη στην underground, ακραία metal σκηνή. Εκτός του ότι ήταν συντάντης στο Mega Mag, βοηθούσε σε διοργανώσεις live και μην ξεχνάμε ότι είχε σχέσεις και με τον Inner Circle του Νορβηγικού black metal και πιο συγκεκριμένα με τον Euronymous τον ίδιο. Ίσως τότε κανείς να μην είχε καταλάβει το επερχόμενο σημάδι που ερχοτάν στην σκηνή και θα παρέμενε αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων.

Λίγο αργότερα θα επιβιβαστεί στο τρένο Dissection και ο Mattias "Mäbe" Johansson, ο οποίος θα αναλάβει τις ρυθμικές κιθάρες για τα επερχόμενα live. Νωρίς νωρίς οι Dissectionθα πηδήξουν στον ωκεανό και όχι μόνο θα κρατηθούν στην επιφάνεια, αλλά θα βγουν και στην ακτή. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1990 θα μοιραστούν την σκηνή με τους Entombed και θα αφήσουν εξαιρετικές εντυπώσεις, όπως και στα υπόλοιπα live που θα ακολουθήσουν. Προς το τέλος του ίδιου έτους, οι Dissection θα μπουν στο στούντιο για την πρώτη τους ηχογράφηση. Αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς του είναι το The Grief Prophecy, στο οποίο, αν και λίγο πιο δυσδιάκριτα, συναντούμε όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν τον Nödtveidt να ξεχωρίσει. Ακραίο metal, σε μαύρο φόντο και με τα μελωδικά riffs να διαδέχονται το ένα το άλλο. Το εξώφυλλο θα το αναλάβει ο Kristian Wåhlin aka Necrolord, o οποίος θα συνεργαστεί με τους Dissection σχεδόν σε όλες τις επόμενες δουλειές του.
 

Ο δρόμος προς την καταξίωση

Μέχρι το 1993 θα κυκλοφορήσουν τέσσερα demos και σε συνδυασμό με τα αλλεπάλληλα live, οι Dissection θα εκτοξεύσουν την φήμη τους, παραμένοντας underground μόνο στον χαρακτήρα τους σαν μπάντα. Όντας μόλις 18 ετών εκείνη την περίοδο, ο Jon αρχίζει να νιώθει έτοιμος για το μεγάλο βήμα, την πρώτη δηλαδή full κυκλοφορία των Dissection. O Jon o οποίος περνούσε αρκετό χρόνο στο Όσλο, θα έρθει κοντά με κάποιες από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Black Metal σκηνής της εποχής, χαρακτηριστικό ότι με την αυτοκτονία του Dead (πρώτος τραγουδιστής των Mayhem) θα επανακυκλοφορήσει το The Grief Prophecy, μόνο που αυτήν την φορά, το εξώφυλλο θα το κοσμεί μία φωτογραφία του αποθανόντα. Εκτός από την κυκλοφορία, στο Falkenberg, θα παίξουν live και το Freezing Moon. Τα demo γίνονται το ένα με το άλλο sold out, τα live τους γίνονται σε μέρη μέχρι και με 1000 άτομα χωρητικότητα, που και αυτά είναι sold out, και όλα δείχνουν πως βρισκομάστε μπροστά στην γέννηση μίας τεράστιας μπάντας.

Το 1993 λοιπόν φτάνει η ώρα του πρώτου album, με την μπάντα να έχει τεράστια αναγνώριση το ντεμπούτο τους αναμένεται με έντονο ενδιαφέρον και τότε λοιπόν κυκλοφορεί το The Somberlain. Το συγκεκριμένο album θα χτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς μέχρι και σήμερα μνημονεύεται ως ένα από τα βαρύτερα διαμάντια της ακραίας metal σκηνής. Παίζοντας ένα πρωτόγνωρο melodic blackened deathmetal ή melodicdeath(ened) blackmetal, ένα δηλαδή μελωδικό ακραίο metal που έπαιρνε και ένωνε μαεστρικά στοιχεία τόσο από το black όσο και από το death metal. Υψηλού επιπέδου συνθέσεις και αρκετά πολύπλοκες, με ευδιάκριτα μελωδικά στοιχεία και τα φωνητικά του Jon να μοιάζουν με την καυτή ανάσα στο κρύο. Τραγούδια όπως το The Somberlain και το In the Cold winds of Nowhere δείχνουν ότι μπορείς να παίξεις ακραία και μελωδικά ταυτόχρονα (τουλάχιστον ο Jon μπορούσε), το αλμπούμ εξαπολύει την επίθεση των Dissection οι οποίοι δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση να πάρουν αιχμαλώτους, παρά μόνο να σαρώσουν τα πάντα στο διάβα τους. Τα κομμάτια Crimson Towers, Into Infinite Obscurity και Feathers Fell, δείχνουν την ικανότητα που έχει ο Jon να εκμεταλλεύεται τις ικανότητες και ταλέντα και των υπόλοιπων μελών. Το Somberlain πετυχαίνει κάτι, που ακόμα και σήμερα φαντάζει αδύνατο, παρ’ότι πρόκειται για ένα albumμε σαρωτικά κρύα ατμόσφαιρα, καταφέρνει να δώσει μία τονωτική ζεστασιά στον ακροατή. Βλέποντας τώρα, εικοσιπέντε χρόνια δηλαδή μετά, την κυκλοφορία του, αποδεικνύει πόσο μεγάλο album είναι, αφού όχι μόνο κέρδισε το στοίχημα του χρόνου, αλλά με το ψυχρό άνεμο που φύσηξε δείχνει να τον σταμάτησε εκεί, στο μακρινό 1993. Τέλος, επειδή αυτό το album είναι αφιερωμένο στον Euronymous, που είχε δολοφονηθεί νωρίτερα μες στο έτος, μάλλον από κάποια γωνιά χαμογέλασε ακούγοντας το.

            Την επόμενη χρονιά, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τον κιθαρίστα τους John Zwetsloot, ο οποίος πολλές φορές δεν εμφανιζόταν καν στις πρόβες, η φήμη τους μεγαλώνει και ωθεί την Nuclear Blast στο να τους υπογράψει. Ο Jon έχει αρχίσει ήδη συνθετικά να απασχολείται με τον επόμενο δίσκο της μπάντας, ταυτόχρονα όμως, συμφωνεί να βοηθήσει τον IT στην πρώτη κυκλοφορία των Ophthalamia, το A Journey in Darkness. Όπως είπαμε οι Dissection αντιμετώπιζαν προβλήματα με τον κιθαρίστα τους John, και παρόλο που αυτό τους οδήγησε και σε ακυρώσεις live, δεν τους εμπόδισε να εκτοξεύσουν την φήμη τους και να τον αντικαταστήσουν με τον Johan Norman.

            Τον επόμενο χρόνο, ο Jon θα βάλει την σφραγίδα στον χώρο του ακραίου metal. Έχουμε φτάσει στο 1995 και τότε κυκλοφορεί το Strom of the Light’s Bane. Με το δεύτερο album τους οι Dissection αποδεικνύουν ότι ο ντόρος που είχε γίνει γύρω από το όνομα τους μόνο τυχαίος δεν ήταν. Το SotLB θα πάρει όλα εκείνα τα στοιχεία για τα οποία ξεχώριζαν μέχρι τότε και θα εξελίξει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι συνθέσεις παραμένουν σκληρές και ψυχρές, αλλά σε κάποια σημεία καταφέρνει γίνεται πιο δυναμικό και πιο μελωδικό από τον προκάτοχο του. Η θύελλα που εξαπολύει το συγκεκριμένο albumείναι αμείλικτη και πρωτοστατούν διαχρονικά κομμάτια όπως το Night’sBlood, Where Dead Angles Lie ή το Thorns of Crimson Death. Οι deathmetalεπιρροές που χαρακτήριζαν την μπάντα στα πρώτα της βήματα, φαίνεται να υποχωρούν, χωρίς όμως να εξαλείφονται.. Τα κιθαριστικά μέρη του albumυπηρετούν ακριβώς τον σκοπό τους, το χτίσιμο μίας σκοτεινής και μυστηριακής ατμόσφαιρας. Τα φωνητικά του Jon, παρά το γεγονός ότι με την πρώτη ακρόαση φαντάζουν λιγότερα ακραία από στο Somberlain, στην πραγματικότητα είναι πιο απόκοσμα. Το άλμπουμ ανοίγει με τοAt the Fathomless Depths, μια σύνθεση με επιβλητικό ήχο πένθους που οδηγεί στο Night’s Blood.Toτοπίο μέχρι αυτό το σημείο είναι αρκετά σκοτεινό, σε αυτό βοηθούν και οι ποιητικοί στίχοι του Jon, που προκαλούν οράματα σκότους, πόνου και παγετού. Μια απόλυτα λυρική σύνθεση, Where Dead Angels Lie, συνεχίζεινα χτίζουν την πολυπλοκότητα του άλμπουμ. Οι νότες που βγαίνουν από την ακουστική κιθάρα του Jon καθώς ανοίγει το κομμάτι, προκαλούν μία αίσθηση μελαγχολίας, η οποία όμως ταιριάζει τέλεια, καθώς ο Jon ερμηνεύει με εκφραστικό τρόπο τους απόλυτα ποιητικούς στίχους που δίνουν νόημα σε κάθε λέξη.

Ένα άλμπουμ που αποπνέει μία μελαγχολική επίθεση, γεμάτο ονειρικές συνθέσεις που δείχνουν πολλά για την ψυχοσυνθέση του Jon εκείνη την περίοδο. Μία ψυχοσύνθεση τόσο πολύπλοκη όσο και η μουσική του. Το Strom of the Light’s Bane δείχνει ότι η εξέλιξη της μπάντας γίνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και ότι η επόμενη τους κυκλοφορία θα είναι ακόμα καλύτερη. Μία κυκλοφορία που θα αργήσει έντεκα ολόκληρα χρόνια.

Ο δρόμος προς την απομόνωση
 

Το Λουσιφεριανό Μισανθρωπικό Τάγμα (αργότερα Ναός της Σκοτεινού Φωτός) είναι μία αποκρυφιστική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1995 στην Σουηδία. Το MLO (ακρονύμιο για το Misanthropic Luciferian Order) πιστεύει στην ολότητα και την θεϊκή δύναμη του χάους. Αυτό σημαίνει ότι το χάος κρύβει άπειρες διαστάσεις πιθανοτήτων, σε αντίθεση με αντίθεση με αυτό που αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι, τρεις δηλαδή διαστάσεις (ή και τέσσερις αν προσμετρήσουμε και τον χρόνο) και μόνο ένα χρονοσυνεχές. Έτσι λοιπόν, περιγράφουν το χάος ως μία διάσταση χωρίς όρια κανενός είδους, το οποίο δεν υπόκειται στους φυσικούς νόμους που αντιαλαμβανόμαστε. Αυτό συμβαίνει γιατί μπορεί να αλλάζει συνεχώς την σύσταση του και το μέγεθος, καθώς οι διαστάσεις είναι άπειρες.

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό σε όλο αυτό είναι ο μηδενισμός. Αυτός προκύπτει από την Σατανιστική τους αντίληψη, ότι οι πραγματικοί πιστοί στον Σατανά, μίσούν αυτόν τον κόσμο και δεν θέλουν να είναι μέρος του, καθώς έχει χτιστεί πάνω σε ψέματα. Η ίδια δηλαδή η πραγματικότητα, είναι ένα μεγάλο ψέμα, που μας εμποδίζει να αντιληφθούμε πλήρως την ολότητα του Χάους (γιατί πια συνειδητοποιούμε ότι του δίνουν θεϊκή υπόσταση). Πριν λοιπόν τον Σατανά, υπάρχουν τρία σκοτεινά πέπλα, ή τρεις δυνάμεις αν θέλετε, ο Tohu, o Bohu και ο Chasek. Αυτοί οι τρεις φαίνονται και στο σύμβολο που συχνά χρησιμοποιούσε ο Jon, έναν ανάποδο σταυρό, όπου η πάνω του κορυφή είναι μία τρίαινα και οι άλλες τρεις του άκρες τρία εξάρια. Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά (στην τελική Metalzone λεγόμαστε και όχι Religionzone) και ίσως να έχει και ένα δίκιο, αλλά ο λόγος είναι ότι αυτές τις θεωρίες (ή διδαχές αν προτιμάτε) θα τις ασπαστεί ο Jon και θα τις ακολουθήσει κατα γράμμα για το υπόλοιπό της ζωής του.

Το MLO λοιπόν θα συνδεθεί με το ειδεχθές έγκλημα του Keillers Park. Εκεί ένας Αλγερινός θα βρει τρομερό θάνατο όταν θα δεχθεί δύο σφαίρες, μία στην πλάτη και μία στο κεφάλι, από τον Vlad και τον Jon αντίστοιχα. Οι δυο τους μετά από λίγο καιρό θα ομολόγήσουν το έγκλημα τους και θα οδηγηθούν στην φυλακή. Παρ’ότι αρχικά ο φόνος θα χαρακτηριστεί ως μία πράξη ομοφοβισμού, καθώς ο Αλγερινός  Josef Ben Meddour ήταν ομοφυλόφιλος, ο Jon θα το αρνηθεί και θα υποστηρίξει ότι κίνητρο για την πράξη του, ήταν η ασέβεια που έδειξε ο άτυχος Αλγερινός για την πίστη τους. Για να καταλάβουμε πόσο περίεργα ήταν πράγματα μες στο κεφάλι του Jon (τουλάχιστον έτσι φαίνονται σε εμάς), φτάνει να θυμηθούμε τι είχε πει για τον ρατσισμό και τον φασισμό όταν ρωτηθήκε. Υποστήριζε λοιπόν, ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να νιώθουν κάποιοι ανώτεροι γιατί τυχαίνει να έχουν μία συγκεκριμένη εθνικότητα, αυτό προέρχεται από ανθρώπους που δεν έχουν στόχους στην ζωή τους και να δικαιολογήσουν αυτό το κενό, καταφεύγουν στον ρατσισμό, αποδεικνύοντας τελικά ότι δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι βοοειδών. Κατά τον ίδιο η πραγματική ελίτ βρίσκεται σε ανθρώπους που δρουν και το πράττουν αυτό μέσω μίας συνεχούς αναζήτησης εσωτερικής τελειότητας (για τον ίδιο υποστήριξε οτί αυτό περνά μέσα από το δυνάμωμα της σκοτεινής φλόγας που υπάρχει μέσα του).  Κατέληξε δε, ότι όλο αυτό (το NS Black Metal δηλαδή) όχι μόνο είναι παιδαριώδες και αξιολύπητο αλλά ενοχλητικό.

Μέσα στην φυλακή θα περάσει την ώρα του εξελίσσοντας τον εαυτό του σε πνευματικό επίπεδο, αυτό θα γίνει μελετώντας την Liber Azarate, ας πούμε την Αγία Γραφή του MLO, η οποία θα τον βοηθήσει να βρει τον σκοπό του σε αυτό τον κόσμο. Μετά από εφτά χρόνια λοιπόν, ο Jon θα αποφυλακιστεί και βγει ξανά στην κοινωνία.

Οι τελευταίες στιγμές δόξας και το τέλος

Όπως προείπαμε στην φυλακή μελετούσε τις διδαχές του MLO, κάτι το οποίο θα μας γίνει ξεκάθαρο και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν όπου κυκλοφορήσει η Τρίτη και τελευταία δουλειά των Dissection, Reinkaos. To Reinkaos θα περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια (συμβολισμός λογικά για τους έντεκα δράκους), το εξώφυλλο θα κοσμείται από μία εντεκάλφα και γενικά πρόκειται για ένα album πολύ πιο σκοτεινό από ότι τα άλλα δύο μαζί, όπου η μυστικιστική του φύση δένει τόσο με την συνοδευόμενη μουσική, όσο και με τους υπέροχα τρομακτικούς του στίχους.

Ίσως το Reinkaos να είναι το album που αγκαλιάστηκε λιγότερο από τους οπαδούς της μπάντας (μάλιστα κάποιοι είχαν σπεύσει να το χαρακτηρίσουν αρπαχτή του Jon, φαντάζομαι ότι πια όλοι καταλαβαίνουμε πόσο γελοίο ακούγεται κάτι τέτοιο), μα ήταν το αγαπημένο του συνθέτη του. Ο Jon μέσα από την μουσική ήταν αποφασισμένος να ολοκληρώσει την αποστολή του, σε αυτόν τον κόσμο που αντιπαθούσε να βρίσκεται. Ήθελε να αφήσει το στίγμα ώστε μετά να μπορέσει να ξεκινήσει το ταξίδι του. Το album αν θέλετε την γνώμη μου, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα άλλα δύο. Είναι διαφορετικό; Προαφανώς και είναι. Είναι κακό αυτό; Προφανώς και όχι! Το album περιστρέφεται γύρω από τις αντικοσμικές πεποιθήσεις του Jon, σίγουρα δεν είναι ένα κλασικό black metal άλμπουμ, ας πούμε απουσιάζουν τα blasts που βρίσκουμε στο Storm of Light’s Bane, όμως τα δυνατά του σημεία βρίσκονται στα κιθαριστικά μέρη, στην μελωδικότητα τους όπως και στις δισολίες που διέπουν το σύνολο του δίσκου. Σε συνθετικό επίπεδο ίσως να φαίνεται πιο απλό από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά αυτό ωφείλεται στην πιο “moretothepoint” προσέγγιση που ήθελε ο Jon να έχει. Σε κάθε περίπτωση ο Jon πετυχαίνει τον στόχο του, την σύνθεση δηλαδή ενός πραγματικά Σατανιστικού album. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι ο ήχος άλλαξε και απομακρύνθηκε από τα black metal standards, αυτό που όμως ξεχνάμε ότι η σύνθεση της μπάντας επιλέχθηκε με βάση τα θρησκευτικά τους πιστεύω.

Black - The flame I bear inside Black - The flame shall never die It will burn to ash the cosmic lie Awaken me to ride the Internal Fire

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του Rein kaos ακολουθεί το τελευταίο παγκόσμιο tour των Dissection, το Rebirth of Dissection, ένα tour που έμελλε να κλείσει τον σκόπο του Jon. Στις 13 Αυγούστου του 2006 ο Jon θα βρεθεί νεκρός στο διαμέρισμα του, μέσα σε ένα κύκλο από κεριά, δίπλα θα βρεθούν το όπλο που χρησιμοποίησε για να αυτοπυροβοληθεί, καθώς και ένα Σατανιστικό Γριμόριο. Ο αδερφός του Jon, Emil και ο πατέρας του Andreas, ισχυρίστηκαν ότι ο Jon αυτό το σχεδίαζε από την ώρα που βγήκε από την φυλακή, ότι τον τελευταίο καιρό έδειχνε πολύ χαρούμενος και απελευθερωμένος. Άλλωστε, σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Jon, οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείπουν την ζωή όταν τελειώνουν το έργο τους και όχι όταν έρχεται το βιολογικό τελός.

Κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή μπορεί να διαφωνεί (το λογικό δηλαδή) με το πρίσμα υπό το οποίο έβλεπε τον κόσμο ο Jon, αυτό που δεν αναιρείται σε καμία περίπτωση, είναι ότι ήταν ένας εξαιρετικά προικισμένος μουσικός, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα στην μουσική και ότι ουδέποτε ακολούθησε νόρμες με κάποιον «υπόγειο» σκοπό, αλλά πάντα με αυτό που του υπαγόρευε η κοσμοθεωρεία του. Όταν τον ρώτησαν αν έχει μετανιώσει για το έγκλημα που διέπραξε, απάντησε πως η μετάνοια του δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και ότι θεωρεί πως ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται με βάση την εμπειρία που αποκτά. Αυτός ήταν ο Jon Andreas Nödtveidt, μία έντονη προσωπικότητα, μα και ένας ευθύς τύπος, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για λίγο, τον τάραξε για τα καλά και έφυγε ακριβώς όπως ήθελε αυτός και ακριβώς όταν ήθελε αυτός. Rest in Chaos Jon…

Για τοMetalzone Hellas
Geørge 3K Xifårås