God In A Cone - Earth My Prison

To 2018 μετρά ήδη τρεις μήνες. Καιρό να ακούσουμε νέο υλικό από τους God In A Cone του Νίκου  Μαρίνου ο οποίος μας έχει συνηθίσει στην ισορροπία της ποσότητας-ποιότητας. Το 2017 είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει τρείς δίσκους, με το ‘’Shark Was A Boy’’ να είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει από το project αυτό. Η ώρα για τον έκτο του δίσκο έφτασε. Όνομα αυτού ‘’Eartn My Prison’’ και κυκλοφόρησε προχθές στο φορμάτ του cd. Επειδή ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει, παραγωγή, μίξη και τα σχετικά είναι του Δημήτρη Ντελή (studio 222) και artwork συνεργασία των Daniel Goudelis/Ble. Τα πάντα είναι ιδέες και εκτελέσεις του ιδίου εκτός από κάποιες κιθαριστικές συνθέσεις που ανήκουν στον παραγωγό του και οι στίχοι του ‘’Necrology’’ που είναι του Θοδωρή Φουντούκο.

Ήταν τέτοια η συνθετική φόρα που είχε πάρει στους προηγούμενους δίσκους των God In A Cone που κάποια στιγμή θα έπρεπε να κάνεις στάση για μια ανάσα πριν ξεκινήσει ακόμα για πιο μεγάλες διαδρομές. Αυτή η στάση-ανάσα είναι το ’Eartn My Prison’’.  Κάποτε είχα γράψει ότι το πρώτο τραγούδι σε κάθε δίσκο τους είναι το χειρότερο και ίσχυε. Στα τελευταία δεν υπήρχε αυτό, τώρα επέστρεψε. Στο ‘’Necrology’’ ακούμε-διαβάζουμε ωραίους στίχους αλλά από μουσική είναι άδειο. Ακόμα και ο τρόπο που τραγουδά ο Νίκος, δεν με πείθει. Στο επόμενο τραγούδι, τα πάντα αγριεύουν απότομα. Πόλυ η ηχητική οργή μαλακώσει, οι επιρροές των Paradise Lost εμφανίζονται. Το τρίτο τραγούδι ‘’ Hard Day On The Moon’’ ξεκινά και μαζί του το απολαυστικό πλέον ταξίδι. Πιο ανάλαφρο, με όμορφες φωνητικές μελωδίες και κιθάρες, μια εύθυμη ψυχοχορευτική πανδαισία. Πραγματικά, κάθε φορά που το άκουγα, μου ανέβαζε την διάθεση, τα άκρα που εκτελούσαν ρυθμικές κινήσεις μόνα τους.

Το πρώτο βίντεο που επιλέχτηκε, είναι για το ‘’Sell A Life’’. Σαφώς σε πιο μελαγχολικούς τόνους,  Ο Νίκος  με παρέα την φωνή, μια ακουστική κιθάρα και το εσωτερικό του πάθος, ανάβουν μια ηχητική φωτιά και λένε ιστορίες γύρω από αυτήν. Αληθινές ιστορίες, ιστορίες από την ζωή. Και τις ντύνουν με εκφραστικότητα και αντιπροσωπευτικούς ήχους. Το ονειρικό-μπλιμπλικωτό   ‘’River Down’’ παίρνει την σκυτάλη. Θυμίζει 80ς , πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε είδη (new wave/disco/rock),  η καθαρότητα της φωνή του δείχνει την δύναμη της, με ένα πιο οργανικό ρυθμό προς το τέλος του θα με εξίταρε παραπάνω. Τα ίδια και στο επόμενο τραγούδι. Δεν φταίει ο συνθέτης, φταίει ο γραφών που ηχητικά δεν μπορεί να δείξει μεγάλη ανεκτικότητα σε μη  οργανικούς ρυθμούς και μελωδίες. Ο δίσκος κλείνει με μια μεγάλη σύνθεση, συναρπαστική χάρη στην ποικιλία αισθήσεων που προκαλεί. Ένα μουσικό Molotov Cocktail , απλό στη σύνθεση του αλλά αποτελεσματικότατο. Αλλαγή στην αλλαγή, θα μπορούσε άνετα να είναι 2-3 ξεχωριστά τραγούδια αλλά η ενδυναμωμένη και ταιριαστή συρραφή του το κάνουν ακόμα καλύτερο.