THE DUELLISTS VOL.3: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ JUDAS PRIEST;

Τρίτωσε το κακό, με τους συντάκτες να γρονθοκοπούνται τώρα σχετικά με το βασανιστικό ερώτημα: Ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Judas Priest; Ενόψει Rockwave, το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και οι πένες πιάνουν φωτιά.

Πέντε περίοδοι, πέντε συντάκτες. Σήμερα η εποχή της επανένωσης των Ιερέων με τον Metal God (2003-σήμερα).

Στέφανος Στεφανίδης: I am Nostradamus, with sad wings of retribution

Η περίοδος αυτή των Judas Priest που καλούμαι να γράψω και ουσιαστικά να υπερασπιστώ, απέναντι στα δημιουργικά 70s, ένδοξα 80s και περίεργα 90s, τυπικά ξεκινάει το 2003, τότε που ο Rob Halford αντικαθιστά τον αντικαταστάτη του, Tim “Ripper” Owens, και επιστρέφει. Αμ δε! Η περίοδος αυτή κατ’ εμέ ξεκινάει το 1976 με τη δημιουργία – κυκλοφορία του υπέρτατου διαμαντιού “Sad wings of destiny”. OK, άλλη περίοδο υπερασπίζομαι, αλλά ας σεβόμαστε τα ιερά και όσια της μουσικής που αγαπάμε. Και από εκεί το έπιασαν οι Judas Priest, όταν το 2003 με την επιστροφή Halford άρχισαν να δημιουργούν το “Angel of retribution”, σαν μια νοητή συνέχειά του, σαν να τα πιάνουμε από την αρχή.  

Rob Halford – φωνή – Metal God, Glen Tipton, K.K. Downing - κιθάρες – metalικά τσεκούρια, Ian Hill – μπάσο – και μακράν το καλύτερο metalοκοπάνημα μουσικού, και ο Scott Travis – τύμπανα – metal thunder, είναι το κλασικό line up, που πιο μετά δυστυχώς θα πληγωθεί από metal εγωισμό και ύπουλες ασθένειες.

Πρώτα με το single “Revolution”  στις αρχές του 2005, και μετά με την κυκλοφορία του “Angel of retribution” στις 28 Φεβρουαρίου του 2005. Και έχουμε την επιστροφή των Judas Priest η οποία αποτυπώνεται στην ήρεμη αρχή, που ξαφνικά εκρήγνυται , και φτάνει στην κραυγή “Juuudaaas is rising”. Και έτσι το ξανά πιάνουμε από την αρχή. Με κομμάτια του “Deal with the devil” και το “Revolution”, όπως και το κορυφαίο “Hellrider” να φέρνουν στο νου 80s ανατριχίλες. Και κομμάτια σαν το “Worth fighting for”, “Eulogy” τις μεγάλες ανατριχίλες των 70s. Ξεχωριστή μνεία στο αγγελικό “Angel” που δίνει άλλη διάσταση στα θλιμμένα φτερά της μοίρας.

Η συνέχεια έρχεται με ένα αρκετά φιλόδοξο σχέδιο, που η θρυλική πεντάδα πίστεψε και οι οπαδοί τους και όχι μόνο, αδίκησαν, όσο τίποτα άλλο. Στις 16 Ιουνίου του 2008, μετά από αρκετή αναμονή από όλους μας, αρκετή υπομονή και επιμονή από τους ίδιους, κυκλοφορεί το “Nostradamus”. Διπλό CD, αρκετές εισαγωγές – intro, αλλά και πολλά κομμάτια, όλα καμωμένα από την πιο ώριμη καλλιτεχνική ταυτότητα που παρουσίασαν ποτέ, στα εκατό λεπτά και κάτι ψιλά που διαρκεί αυτός ο θεματικός δίσκος. Που έχει να κάνει με τα βιώματα, τους μύθους και την πραγματικότητα της ζωής του Michel de Nostredame, επί το ελληνικότερον του Νοστράδαμου. Του Γάλλου αλχημιστή μάγιστρου και οραματιστή που γεννήθηκε στην Γαλλία στις 14 Δεκεμβρίου του 1503 και κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου 1566.

Εδώ οι Metal Gods βάζουν την εμπειρία τους, το μεράκι και τη θέληση για να γράψουν ένα μεγαλεπήβολο έργο, αλλά και την δημιουργική τους ικανότητα μέσα από το πρίσμα της metalικής του αθωότητας και παντοτινής φρεσκάδας που τους διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια. Και το αποτέλεσμα είναι, τουλάχιστον στα αυτιά μου, μαγικό. “Prophecy”, ρεφρενάρα, “Revelations”, “War”, “Death”, και το υπέροχο άγνωστο “Lost love”. Ακούστε το, άπιστοι! Και  αυτά στο πρώτο CD. Στο δεύτερο CD έχουμε και πιο κλασικές Judas φόρμες, με γηπεδικά ρεφρέν και τσιριχτά φωνητικά. “Alone”, “Visions”, αλλά και το εξαιρετικό τελείωμα με το “Nostradamus” και το “Cry of Mankind”. Και τώρα κάποιοι θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι αυτό είναι βαρετό. Λόγω προφανώς  των αρκετών intro και ορχηστρικών μερών. Πλανώνται πλάνην  οικτράν. Απλά ακούστε το ολόκληρο, και θα βρείτε σημεία που καθηλώνουν. Και αυτά που θα μείνουν στο μυαλό και τα χείλη, τα γνωστά Judas Priest στοιχεία, τα αγαπημένα του παρελθόντος.

Δεν ήθελαν πάντως να κλείσουν έτσι την καριέρα τους. Μεταξύ μας, εμείς δεν θέλουμε να κλείσουν ποτέ την καριέρα τους. Έτσι κάπου στο ’13 σκάει το νέο ότι πάνε για νέο δίσκο. Είχε προηγηθεί η Epitaph Tour, υπάρχει και η ζωντανή ηχογράφηση –κινηματογράφηση, που ήταν να είναι η τελευταία τους. Αμ δε! Συνεχίζουν, με την τρανταχτή απουσία του K.K. Downing που άφησε την μπάντα. Στη θέση του ήρθε ο φέρελπις νέος axeman Richie Faulkner, με όχι και κάνα τρελό βιογραφικό, αλλά με την τρέλα που χρειάζεται αυτή η θέση. Και πια στις 11 του Ιούλη μαζευόμασταν στα δισκάδικα για να πάρουμε το “Redeemer of souls”. Δίσκος που σε μπάζει δυναμικά, με κομμάτια όπως τα “Dragonaut”, “Redeemer of souls”, “Halls of Valhalla”, “March of the damned”, αλλά στου δρόμου τα μισά κάπου το χάνει και κουράζει.

Και πάλι δεν ήταν ο τελευταίος τους λόγος. Και φυσικά αυτό δεν μας χαλάει. Αφού είχαμε και άλλη μία ζωντανή ηχογράφηση – κινηματογράφηση με τίτλο “Battle cry”, τον περασμένο Μάρτη κυκλοφόρησαν ένα δίσκο, το “Firepower”,  όπου μας δείχνουν με εκκωφαντικό τρόπο ότι ακόμα το έχουν, με γαμάτο songwriting. Ο δίσκος έχει κομματάρες. Και με το παθιασμένο, εφηβικό παίξιμο από όλους. Ακόμα και τα πιο μέτρια κομμάτια ακούγονται φανταστικά λόγω αυτού. Έχει ειπωθεί από πολύ κόσμο ότι υπάρχει ένας αιώνιος έφηβος που γράφει τα τραγούδια τους. Εδώ αυτός ο έφηβος είχε, έβαλε και μετέδωσε απίστευτη ενέργεια μέσα στη μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος. “Firepower”, “Lightning strike” , “Spectre”, αλλά και το πιο υπόγειο διαμαντάκι “Never the heroes”, οι κορυφές στις μέχρι τώρα εντατικές ακροάσεις.

Φτάνουμε στο διά ταύτα. Ποιοι είναι οι λόγοι που η λεγόμενη περίοδος  του “reunion” είναι μια άριστη περίοδος  για τους Judas Priest;

Είναι πια σαράντα χρόνια στο κουρμπέτι και οι τέσσερις (μόνο τέσσερις, η αλήθεια είναι) δίσκοι αυτής της περιόδου είναι από πολύ καλοί έως πάρα πολύ καλοί, με έναν μόνο από αυτούς να είναι απλά αξιοπρεπής. Σε αυτή την περίοδο έβγαλαν από μέσα τους την εφηβική ορμή τους, που μας γύρισε στα 80s (“Firepower” & “Redeemer of souls”). Έβγαλαν τη 70s χαρά της ατέρμονης δημιουργίας στο “Angel of retribution”. Αλλά κυρίως έβγαλαν νέα στοιχεία καλλιτεχνικής και απέραντης δημιουργικής φαντασίας,  που έδωσαν στο άριστο έργο του “Nostradamus”.

Ο τελευταίος λόγος ισχύει για όλες τις εποχές, αλλά σε αυτήν έχει μεγαλύτερη αξία. ΕΙΝΑΙ ΟΙ JUDAS PRIEST. Και αυτό, τόσα χρόνια μετά, είναι ανεκτίμητο.