Shelton Chastain - The Edge of Sanity: 88 Demo Session

1988. Κάποιες από τις καλύτερες metal κυκλοφορίες βγήκαν την συγκεκριμένη χρονιά. Οι Manilla Road κυκλοφορούν το ‘’Out Of The Abyss’’και για την Αμερική μέσω της Leviathan Records του David Chastain που είχε δημιουργήσει 3 χρόνια πριν. Οι ίδιοι οι Chastain βγάζουν το  ‘’The Voice Of The Cult’’. Και οι δυο καλλιτέχνες βρίσκονται στην καλύτερη περίοδο τους και ο οίστρος τους έχει πιάσει ζενίθ. Η συνεργασία τους δεν περιορίζεται μόνο στην παραπάνω ‘’εξυπηρέτηση’’. Η τραγουδίστρια των Chastain, Leather Leone κυκλοφορεί το προσωπικό της άλμπουμ ‘’Shock Waves’’, τραγούδι το οποίο έχει γράψει ο Mark.  Ο David και ο Mark γίνονται φίλοι και δημιουργούν υλικό, τρία τραγούδια που δυστυχώς ποτέ δεν πέρασαν το στάδιο του demo ήχου. Τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν στην πατρίδα του Mark (Midgard Sound Labs, του Κάνσας), όλα τα υπόλοιπα στα στούντιο της Leviathan Records. Και μια μέρα, ο μπασίστας των Manilla Road, Phil Ross, ψάχνοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες κασέτες να βρει κάτι ενδιαφέρον ως επιπλέον υλικό για μελλοντικές επανακυκλοφορίες της δισκογραφίας της μπάντας, έπεσε πάνω σε αυτά τα τραγούδια. Και έτσι, 30 χρόνια μετά, Οκτώβριο του 2018, αυτό το τρομερό υλικό είναι διαθέσιμο για πρώτη φορά σε cd και βινύλιο από την Pure Steel Records και σε κασέτα από την Postmortem Apocalypse.

Όταν έχεις για τραγουδιστή, αν όχι την καλύτερη, σίγουρα μια από τις καλύτερες φωνές του Επικού ήχου και μάλιστα στα ντουζένια του, δύσκολα κάτι να μην πάει καλά. Επίσης όταν έχεις για κιθαρίστα έναν από τους καλύτερους της εποχής, τότε οι πιθανότητες ελαχιστοποιούνται. Ο Chastain παίζει τα άπαιχτα χωρίς να κουράζει και αυτό τον τιμά ιδιαιτέρως. Θα μιλούσαμε για το ΑΠΟΛΥΤΟ, για το ΤΕΛΕΙΟ, για το ΘΕΙΚΟ, αν δεν υπήρχαν κάποια ψεγάδια. Ποια είναι αυτά; O demo ήχος, το drum machine που χειρίζεται ο David και φυσικά τα ελάχιστα τραγούδια (κλαψ, κλαψ). Λεπτομέρειες που δεν μπορούν να το απομακρύνουν και πολύ από την ΚΟΡΥΦΗ. Τώρα τι να γράψω για τα ίδια τα τραγούδια; Είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσουν. Ειδικά στους οπαδούς των Manilla Road που εκτός φυσικά από την φωνή, φέρνουν και στα riffs προς τη συγκεκριμένη μπάντα. Βέβαια εκτός από τα επικά riffs και ρυθμούς, τα έγχορδα βασανίζονται στα χέρια του David, ειδικά την ώρα που η Φωνή σιωπά και ο ταχυδακτυλουργός κατακρεουργεί τις χορδές της κιθάρας του. Το τραγούδι ‘’ Orpheus Descending’’ το συναντούμε δυο φορές  αλλά είναι τόσο εξαιρετικό που θα άκουγα ολόκληρο δίσκος με ελαφρά διαφορετικές εκδοχές του. Δεν γίνεται, κάτι υπήρχε στον αέρα τους για να ήταν όλα τόσο εμπνευσμένα εκείνη την εποχή. Απειλητικά και αινιγματικά φωνητικά με καλογραμμένους στίχους και αμέτρητα θεόσταλτα riffs (χυμένα σαν ορμητικός ποταμός που δεν σταματά ποτέ)  που τολμώ να γράψω ότι είναι πιο ταιριαστά για τους M.R. από τα ίδια τα riffs των M.R. Μην διστάσει ΚΑΝΕΙΣ, θα γίνει λατρεία.