Vananidr - Damnation

Όποιος γνωρίζει τον κ. Anders Eriksson και τις μπάντες που έχει συμμετάσχει, ξέρει ότι πάντοτε ασχολιόταν με τον ακραίο χώρο αλλά πάντοτε γεμάτο μελωδίες. Ο Σουηδός πολυοργανίστας, μηχανικός ήχου και παραγωγός ήταν μέλος των Hydra οι οποίοι κυκλοφόρησαν μόνο ένα δίσκο. Πριν κυκλοφορήσουν το δεύτερο τους δίσκο, η μπάντα διαλύεται. Ο Anders Eriksson ξεκινά ένα δικό του project (οι Hydra ήταν μπάντα άλλου μέλους, του Titan) το 2010, τους Synodus Horrenda, τελειώνει τις μη ολοκληρωμένες συνθέσεις, τραγουδά ο ίδιος, στα drums τον βοηθά παλιός συνάδελφος του και το τελικό αποτέλεσμα ονομάζεται Vananidr όπως πλέον και η μπάντα. Ο Anders (Flame) μένει μόνος αλλά ετοιμάζει τον δεύτερο δίσκο ‘’Road North’’  το  2019, πλέον μέσω της Purity Through Records η οποία θα επανακυκλοφορήσει και το ντεμπούτο τους. Με δυο νέα μέλη να πλαισειώνουν τον Anders, οι Vananidr μας φέρνουν το νέο τους δίσκο  ‘’Damnation’’ o οποίος ήδη κυκλοφορεί σε cd,βινύλιο και κασέτα, πάντοτε μέσω της ίδιας εταιρίας.

Οι Vananidr δεν χαρίζονται σε κανέναν. Με το καλημέρα, ξεκινούν την επίθεση τους. Black Metal με αρκετά death metal στοιχεία, αρκετή μελωδία στα riffs και υψηλές ταχύτητες. Μέγιστη χρήση στο τρέμολο για να δοθεί μια διαφορετική χροιά στον ήχο τους. Γενικότερα (και αναμενόμενα) όλη η μαγεία του δίσκου βρίσκεται στα riffs. Θεωρητικά μεγάλες συνθέσεις για black metal μα βρίσκουν τρόπο να σου κρατούν το ενδιαφέρον. ΄Ηδη στο δεύτερο τραγούδι (και ομώνυμο) δείχνουν ένα διαφορετικό προσωπείο. Πιο αργοί, πιο death ήχος ( πάντοτε όμως με τσιριχτά φωνητικά-κραυγές), πιο μελωδικοί. Γενικότερα τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει σαν άκουσμα.Ειδικά τώρα που οι Vananidr είναι και ακούγονται σαν μπάντα, αυτό φαίνεται. Πόσο μάλιστα όταν ακούς τρομερό παίξιμο πίσω από τα drums στο  ‘’Hunter’’ . Ο τύπος παίζει άπαιχτα και σίγουρα το συγκεκριμένο τραγούδι για μένα είναι το καλύτερο του δίσκο δικαιωματικά μιας και έχει  εμπνευσμένα riffs. Αυτό και το ‘’Void’’  που μου θύμισε αρχαίους In The Woods… Πάντως το ηχητικό τους μονοπάτι δεν είναι μονόδρομος. Πολλά παρακλάδια το κάνουν πιο πλούσιο. Μια γοτθική ατμόσφαιρα για λίγα δευτερόλεπτα, μαύρο συναίσθημα κάπου αλλού, death metal βαρβαρότητα σε άλλες στιγμές. Άλλοτε ακούγονται σαν μια πολεμική καταδίκη στο θάνατο και το σκοτάδι, άλλοτε γλυκαίνουν τόσο που θα τους κατέτασες σε μια πιο ατμοσφαιρική κατηγορία. Το θέμα είναι ότι ο σκοπός επιτυγχάνεται και μουσική ακούγονται ενδιαφέροντες ενώ όσοι έχουν ακούσει παλιότερο υλικό, σίγουρα μιλάμε για βελτιώση σε ήχο, ιδέες και συνθέσεις. Άρα, όσοι θέλετε μελωδία στον ακραίο σας ήχο, δοκιμάστε. Πάντως είναι λιγότερες οι στιγμές κολασμένων καταιγίδων από τις πιο ήπιες χάνοντας έτσι σε αιχμηρότητα αλλά κερδίζοντας αλλού.