Paramæcium - Exhumed of the Earth

            Βασιλιάδες του θρόνου του Doom/Death ήταν, είναι και θα είναι οι My Dying Bride. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά υπήρξαν και υπάρχουν και  άλλοι που αξίζουν τα εύσημα. Την ίδια εποχή που δημιουργούνταν οι M.D.B., στην μακρινή Μελβούρνη ξεκινούσαν το δικό τους δρόμο οι Paramaecium. 1990 λοιπόν, και μια τριάδα Αυστραλών παίζει Death/Doom Metal στο πρώτο τους demo που βγήκε σε κασέτα λίγο αργότερα. Αρχηγός της μπάντας ο ευφυέστατος Andrew Tompkins, αναλαμβάνει τα φωνητικά και το μπάσο. Χριστιανός σε ήθος, το περνάει στην μουσική του παρόλο που έπαιζε death metal. Αλλαγές στην σύνθεση και στα drums o Jayson Sherlock των Mortification (άλλοι χριστιανοί deathsters) και ενός πολύ καλού κιθαρίστα. Το 1993 κυκλοφορεί το ‘’Exhumed From The Earth’’ και νομίζει ότι έχει τα προσόντα να συγκριθεί με το ‘’Turn Loose The Swans’’.  To 1994 o Andrew Tompkins παίρνει το πτυχίο του στις επιστήμες (Ανατομία)και δουλεύει σαν ερευνητής. Γράφει και ένα βιβλίο, το ‘’Within The Ancient Forest’’, όνομα που θα πάρει το δεύτερο τους άλμπουμ το 1996 και στιχουργικά θα βασίζεται στη συγκεκριμένη νουβέλα. Αν στο ντεμπούτο ακούγαμε βιολί, εδώ υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία σε όργανα και ιδέες. Άψογο.  Το μέλλον τον βρίσκει μόνο του μιας και η μπάντα δεν είναι η βασική του προτεραιότητα. Αυτοχρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες φέρνουν φήμη στην μπάντα. Νέος μουσικός σύντροφος στην κιθάρα ο Ian Arkley των αγαπημένων Seventh Angel και το τρίτο τους πόνημα, ‘’A Time to Mourn’’ είναι γεγονός το 1999. Πριν οι Paramaecium χαθούν και μείνουν σε συζητήσεις λίγων, ένα τέταρτο διαμαντάκι (με επιστροφή του αρχικού κιθαρίστα) κράτησε την σημαία τους στα 00’ς ψηλά. Το 2006 άλλαξαν όνομα (inExordium) αλλά και ήχο παίζοντας πιο καθαρό death metal ενώ το 2013 διαλύθηκαν οριστικά.Μέγιστη ευκαιρία να τους γνωρίσετε τώρα που επανακυκλοφορεί σε cd σαν το  #6 in Gold Disc Edition Series από την  Retroactive/Bombworks Records αλλά και σε διπλό gatefold βινύλιο.

                  Οι Paramaecium δεν ενδιαφέρονται για τυχόν προσελκυστικές, εύκολες στιγμές. Με το καλημέρα σας, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα δεκαεπτάλεπτο έπος χωρισμένο σε δυο μέρη. Την έναρξη δίνουν τα γυναικεία οπερατικά φωνητικά της Rosemary Sutton, υπεύθυνη και για το βιολί που ακούγεται στον δίσκο. Τα πάντα μαυρίζουν, σκληρές εικόνες δημιουργούνται από αντίστοιχο ήχο. Αργά, αμφίθυμα, οι κιθάρες παγώνουν το τοπίο όσο οι ρυθμοί ασκούν θεληματική οδήγηση. Σκοτεινές γωνίες που εκφορτίζουν σκέψεις, στίχοι από τα τέσσερα ευαγγέλια που από μόνα τους είναι αινιγματικά, κρυφά σκουληκίσια riffs που σέρνονται στο εύφορο πνευματικό έδαφος της μπάντας. Δεν μας ταίζουν εύπεπτη νομή και αναλώσιμες επαναλήψεις. Ογκώδης, σκιερή, δυσπρόσιτη μουσική. Και εννοείται με δόσεις μελαγχολίας και καταδίκης. Στα μέσα του τραγουδιού, τα πάντα σταματούν και ένα βιολί ξεκινά το πένθιμο μοιρολόι του. Σε κάθε ακρόαση σηκώνεται η τρίχα. Προσθέστε και κάποιο βρεφικό θρήνος που δένει άψογα και χαθείτε στον κυκεώνα της θλίψης. Το δεύτερο μέρος ξεκινά με τα ουρλιαχτά πόνου παρά οργής να περιγράφουν ιστορίες από τα ιερά βιβλία. Μεταλλική ηχώ  από αμαρτίες που εξοστρακίζονται με ηλεκτρισμό και σφοδρά συναισθήματα. Εξώφυλλο με σταυρό και άγαλμα-άγγελο σε νεκροταφείο έχει, τι περιμένατε. Πόνος και πάλι πόνος.

                     Doom/Death ή Death/Doom; Στα πιο σύντομα τραγούδια τους οι Paramaecium δεν δείχνουν οίκτο, όπως και ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είναι προσιτοί στο μέσο αυτί, δεν παραδίδουν εύκολες χαζομελωδιούλες ούτε όμως παρεκτρέπονται στα death metal όρια. Κάπου ανάμεσα, προσεγγίζουν τα πάντα, δοκιμάζουν και καταδικάζουν, και στο τέλος αυτοεξορίζονται σε κάτι μοναδικό που μόνο άσχημα συναισθήματα ξυπνάει και πυροδοτεί. Για κάποιους αυτό είναι ηδονιστικό, σε αυτούς απευθύνεται το ’Exhumed From The Earth’’. Σε αυτούς που ζουν στις σκιές και είναι στοιχειωμένοι από ηχητικές οπτασίες. Που θέλουν τραγούδια σαν το ‘’The Killing’’ που το φλάουτο να είναι βάλσαμο μέσα στο αργό μακελειό των ρυθμών, ή το ‘’ Untombed’’ που το μπάσο λειτουργεί σαν μουσική θηριωδία που προσπαθεί να σε κατασπαράξει. Το τραγούδι λειτουργεί σαν δοχείο αρνητικών συναισθημάτων που σταδιακά ξεχειλίζει πάνω στο δικό σου πρόσωπο. Κάθε ίχνος ευφορίας μαραίνεται αν συνεχίσεις να ακούς το δίσκο που φτάνει πάνω από μια ώρα διάρκειας. Τα έγχορδα όργανα πετούν με πικρά φτερά , τα κύμβαλα σαν πράξεις μοίρας, η φωνή σαν κραυγή θανάτου. Παρόλα τα όποια εκρηκτικά ξεσπάσματα παίρνουν θέση, το σκοτάδι διατηρεί κυρίαρχη θέση. Νεκρώσιμοι άνεμοι φυσούν και οι στίχοι από τα συγκεκριμένα βιβλία τρομάζουν παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Πέρα από την συγχώρεση, μόνο σε τιμωρία μπορούν να συνεισφέρουν αυτές οι αρμονίες που διοχετεύονται στον εξωτερικό κόσμο κατευθείαν από τα δάκρυα που δεν χύθηκαν ποτέ. Ο δίσκος κλείνει το ίδιο όμορφα με την έναρξη του. Το ‘’ Removed of the Grave’’ μαγεύει, χρησιμοποιεί σωστά ακουστικές κιθάρες, φλάουτο, γυναικεία φωνητικά αλλά και την άλλη όψη της μπάντας, δηλαδή ακρογωνιαίο μπάσο, καρφωτικά τύμπανα, βασανιστικές κιθάρες και εκρηκτικές κραυγές. Τραγούδια ψυχής.