STEEL SHOCK - For Metal To Battle

 Σπάνια μπερδεύω τα συναισθήματα μου στο αν κάτι μου αρέσει ή όχι. Με τους Steel Shock το έπαθα εις διπλούν. Τα πάντα είναι τίγκα γραφικά, χιλιοειπωμένα, κλισέ όσο δεν πάει, περιορισμένα στα αρχαία μεταλλικά κλουβιά. Και όμως το απόλαυσα όσο δεν πάει. Από το έγχρωμο εξώφυλλο με τις παιδικές ζωγραφιές που μου έφερε στο μυαλό τα τίμια προνετ 80ς, από τους τίτλους των τραγουδιών, από τους στίχους, από κάθε νότα. Οι κατά 80% Ολλανδοί Steel Shock συσπειρώνονται γύρω από τον βετεράνο κιθαρίστα Martjo Brongers και παραδίδουν κλασσικότροπο heavy metal. Το πρώτο τους χτύπημα είναι ένα ντέμο τριών τραγουδιών (που περιλαμβάνονται στο ντεμπούτο) που είδε το φως τον Απρίλιο (250 κόπιες, οι περισσότερες έφυγαν στο Keep It True Festival) και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε σε cd ο νέος τους δίσκος ‘’For Metal To Battle’’(500 κόπιες, οι πρώτες 100 με patch) από την Alone Records ενώ τον Δεκέμβρη αναμένεται και σε βινύλιο.

Αν σταμάτησες να ακούς νέο υλικό Metal από το 1992, τότε εδώ θα βρεις την υγειά σου. Βάλε στο καζάνι Manowar και Judas Priest, πρόσθεσε και λίγο Accept για την γεύση και πιές το μονορούφι χωρίς να σκέφτεσαι. Αναδρομή με ευχάριστα αποτελέσματα. Σαν ένας φόρος τιμής με διασκευές στις προαναφερθέντες μπάντες με ανακατεμένα riffs και στίχους. Το πόσες φορές θα ακούσετε τις λέξεις metal, steel, blood κτλ, είναι ευκόλως εννοούμενο υπερβολικό σε αριθμό. Ψιλά φωνητικά, επικοί ρυθμοί, πολυφωνικά ρεφραίν, και όλα, μα ΟΛΑ τα κλισέ που έχει το metal. Γι αυτό και το αγαπάμε όμως. Δυο επιλογές έχεις με το που τελειώσουν τα δέκα τραγούδια του δίσκου. Ή θα λιώσεις στα γέλια και θα τους πεις κλεφταράδες και απατεώνες ή θα το καταευχαριστηθείς όπως πιθανότατα έκαναν και οι ίδιοι παίζοντας την αγαπημένη μουσική που ακούνε. Είτε ακούσεις ολοκληρωμένα το ‘’For Metal To Battle’’ είτε οποιοδήποτε τραγούδι στην τύχη είναι το ίδιο και αυτό. Θα βρεις τις επικές στιγμές των ‘’γουναράδων’’, θα πάρεις το μεταλλικό πάθος του ‘’Ιούδα’’.  Στο ‘’Eyes Of Fire’’ θα σου σφυρίξει το μπάσο λίγο από το Μεγάλοσαββατιανά μέχρι να αρχίσει το πολεμικό κήρυγμα ο τραγουδιστής και σε στείλει ξανά Αμερική όσο σε γλεντοκοπούν οι riffάρες από την μπάντα του Φαλακρού. Τα πάντα είναι τόσο γραφικά και νοσταλγικά που δεν γίνεται να τους κακολογήσω.