Grave Robber - Inner Sanctum

Οι Grave Robber είναι μια περιεργη περίπτωση. Μουσικά, εικαστικά, εμφανισιακά. Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι ανήκουν στο δυναμικό της Retroactive Records. Οι Αμερικανοί παίζουν heavy metal με μεγάλες δόσεις Punk. Ή και το αντίθετο σε κάποιες περιπτώσεις. Ξεκίνησαν το 2005, φορούσαν μάσκες και έφτιαξαν και μια ιστορία γύρω από τη μπάντα. Μέχρι το 2013 που κράτησε η μπάντα (στο πρώτο της γύρο) κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους ενώ κυκλοφόρησε και ένας τέταρτος το 2018 (όπως και  ένα ep πέρυσι). Το Horror Punk/metal τους απευθύνεται σε οπαδούς των The Misfits, Alice Cooper, Type O Negative, Gwar, Kiss, Danzig, και Rob Zombie. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την επανακυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, ‘’ Inner Sanctum’’ που κυκλοφόρησε το 2009 (πάλι από την Retroactive). Το cd (jewel case) συνοδεύτεται από 12σέλιδκο βιβλιαράκι με σπάνιες φωτογραφίες, στίχους (στην πρώτη έκδοση δεν είχε) και διάφορες σημιώσεις από τον τραγουδιστή Shawn Browning . Ο ήχος είναι remastered (Bombworks Sound / Rob Colwell).

Εάν σου αρέσουν οι προαναφερθέντες μπάντες, ειδικά οι Misfits/Danzig και Rob Zombie, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα σου αρέσουν. Το πρόβλημα είναι αν δεν είσαι οπαδός αυτού του είδους, τι να περιμένεις. Μια horror ατμόσφαιρα και ένα δυναμικό τραγούδι για αρχή (Detonation A.D.). Πάνκικη νοοτροπία στο παίξιμο, χύμα στο κύμα αλλά με επιμεταλλωμένο ήχο. Συναυλιακά φωνητικά,απλοικοί ρυθμοί, ευκολομνημόνευτο παίξιμο. Μικρές διάρκειες, χριστιανικός στίχος (γι αυτό και είναι στην Retroactive) και χώσιμο στην  ένταση, πιο σκληρά από ποτέ, και από το ντεμπούτο τους αλλά και από αυτό που ακολούθησε. Κάποιες φωνητικές μελωδίες μου άρεσαν πολύ αλλά γενικότερα δεν την πάλεψα καθόλου με την μουσική. Δεν είμαι οπαδούς ούτε καν των Μεγάλων του είδους, με τους Grave Robber θα την πάλευα; Άρα στα αυτιά μου έφταναν ήχοι ασηνάρτητοι, αόριστοί. Σαν να μπήκαν κάποιοι σε ένα garage ή ένα προβάδικο και να άρχισαν να παίζουν για πρώτη τους φορά ότι τους έβγαινε. Σίγουρα δεν είναι έτσι, απλά εμένα έτσι μου ακούγεται. Πάντως είναι πιασάρικες οι μελωδίες τους, ήδη με ένα-δυο ακούσματα, κάποια τραγούδια μου κόλλησαν όπως αυτό του ‘’ Fear No Evil’’, μάλλον το καλύτερο του δίσκου για ΕΜΕΝΑ.  Από την άλλη τραγούδια σαν το ‘’ I'm Possessed’’ μου θύμισε The Offspring και Smashing Pumpkins ενώ το ‘’ Tell Tale Heart’’ με το πολύ ωραίο μπάσο έχει ένα πιο γοτθικό τόνο. Το ‘’ Men In Black’’ είναι ένα συναυλιακό τραγούδι με υπέροχο σόλο και πιασάρικο ρεφραιν και ξεχώρισε και αυτό στα αυτιά μου. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή σε Black Sabbath, το ‘’ Children Of The Grave’’, μάλλον λόγω τίτλου. Περιττό να γράψω ότι τέτοια τραγούδια δεν τα αγγίζουν.