Accept - Too Mean to Die

Κατά μια περίεργη σύμπτωση, τον τελευταίο καιρό έπεσαν αρκετές νέες κυκλοφορίες που μου θύμιζαν Accept. Και τώρα έφτασε στα χέρια μου το νέο υλικό των ίδιων των Accept. Πριν γραφτεί ότιδήποτε άλλο, θα είμαι ξεκάθαρος. Άνθρωπος που παρακολουθεί τους Γερμανούς από το 2010 και μετά, θα μείνει απόλυτα ευχαριστημένος για μια ακόμα φορά. Δεν χρειάζεται να το συγκρίνω με τους προηγούμενους δίσκους τους με τον Tornillo αλλά ούτε και τους αρχαίους με τον UDO. Έχουμε όμορφο heavy metal που θα αγγίξει και πάλι μεταλλικές καρδιές. Το ‘’ Too Mean to Die’’ θα μείνει στη ιστορία για ΤΡΕΙΣ λόγους. Είναι ο πρώτος χωρίς τον αυθεντικό μπασίστα Peter Baltes που αποχώρησε το 2018, είναι ο πρώτος δίσκος που έχει τρεις κιθαρίστες και ένα ακόμα ένας δίσκος που δεν σπάει το σερί των εξαιρετικών συνθέσεων. Το ‘’ Too Mean to Die’’ κυκλοφορεί σε δυο μέρες  από την Nuclear Blast σε cd, διπλό βινύλιο (52 λεπτά) διάφορων χρωμάτων αλλά και κασέτα.

Δεν θεωρώ ότι το  ‘’Too Mean to Die’’ θα καταφέρει να κερδίσει μια θέση στο φετινό top 10 μου  αλλά το σόλο που ακούγεται στο τέταρτο λεπτό σίγουρα θα την κέρδιζε αν υπήρχε αντίστοιχη βαθμολογία. Ο δίσκος έχει αρκετά μεγάλη διάρκεια με κάποιες μέτριες συνθέσεις αλλά είναι κάποια τραγούδια όπως το ‘’ Zombie Apocalypse'' που θα  ακούγεται και θα συγκαταλέγεται στα καλύτερα των Accept μέχρι να σβήσει ο ήλιος και μέχρι drones να παίζουν συναυλίες και να στελνουμε τα κινητά μας να τις παρακολουθήσουν. Στακάτοι ρυθμοί, μελωδίες που σε παρασέρνουν, ριφάρες κατά βούληση από πολλές πλευρές και τα τσαμπουκαλεμένα γρέζα φωνητικά του Tornillo. To ομώνυμο τραγούδι συνεχίζει το ίδιο και παραπάνω επιθετικά μη μένοντας στατικό ούτε για δευτερόλεπτο. Το ‘’ Overnight Sensation’’ θα σας θυμίσει αρχαίους Accept, αυτούς των 80s με φρέσκο δροσιστικό ήχο σε αντίθεση με το ‘’ No Ones Master’’ που θυμίζει τους πιο πρόσφατους δίσκους της μπάντας. Το ‘’ The Undertaker’ είναι Mid-tempo, αρκετά άδειο από κιθάρες αλλά έχει εθιστικές/κολλητικές φωνητικές μελωδίες και εξαίσιο σόλο. Τα ‘’ Sucks to Be You’’ και ‘’ Symphony of Pain’’ δεν με πείθουν χωρίς να είναι άσχημα αλλά εκτός από κάποια κιθαριστικά μέρη που θα μπορούσαν να είχαν προστεθεί σε άλλα τραγούδια, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ναι, ούτε το κλασσικό σημείο... Η μπαλάντα του δίσκου έρχεται με το όνομα ‘’ The Best Is Yet to Come’’ και καθαρότερα φωνητικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει (εκτός και αν δεν τραγουδά ο κοντός). Σχετικά αργότερο από τα υπόλοιπα τραγούδια, σαφώς μελωδικότερο και πάντοτε με ατελείωτες κιθαριστικές αφηγήσεις. Δεύτερο τραγούδι που ξεχώρισα παραπάνω από τα υπόλοιπα είναι το ‘’ How Do We Sleep’’. Τρομερή ενορχήστρωση, εκπληκτικό drumming, παθιασμένο τραγούδι, στίχοι που σε αγγίζουν. Προσθέτουμε τα ομαδικά-οπαδικά  ‘’ουυυυυυ’’ που θα ταίριαζαν σε μια συναυλία και φυσικά τις όμορφες συγχορδίες που κρατούν τη φωτία του heavy metal αναμμένη. Το ‘’ Not My Problem’’ ανήκει και αυτό στα τραγούδια που δεν προσφέρει κάτι το παραπάνω  στο σύνολο του σαν σύνθεση ενώ το ορχηστρικό ‘’ Samson and Delilah’’ περιέχει μια Ανατολίτικη αύρα (Αραβία) και ακούγεται πολύ ευχάριστη και εξωτική (τουλάχιστον στους υπόλοιπους Ευρωπαίους).