Dan Jefferies' Century - Century

Ανάμεσα σε εκατοντάδες επανακυκλοφορίες ετησίως, λίγες είναι οι πραγματικά καλές. Για ποιες μιλάμε: Είτε για αυτές που οι πρώτες εκδόσεις είναι σπάνιες και πανάκριβες είτε για αυτές που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ στα νέα φορμάτς. Εδώ έχουμε την περίπτωση μιας Καναδικής heavy prog/ rock μπάντας, τους Dan Jefferies’ Century και βάζουμε τικ και στα δυο παραπάνω κουτάκια. Όπως υποδηλώνει το όνομα,  η μπάντα δεν είναι παρά το προσωπικό όχημα του κιθαρίστα και μπασίστα Dan Jefferies έχοντας κάποιους πολύ καλούς συμπαίκτες δίπλα του. Η ιστορία ξεκινά από το πάθος και την λατρεία του Dan να παίζει κιθάρα από παιδική ηλικία. Το 1980 ξεκινά τους Axent μαζί με τον φίλο του Kevin Dempsey (drums). Κάποια από τα τραγούδια (διαφορετικά παιγμένα και τραγουδισμένα) θα φτάσουν αργότερα και στο ‘’Century’’, τον μοναδικό δίσκο των Dan Jefferies’ Century που ξεκίνησαν οι δυο φίλοι το 1982. Για την ηχογράφηση του ‘’ Century’’, η μπάντα πέρασε τα πάνδεινα (μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες στο booklet) αλλά τελικά κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη του 1985 με το μαύρο εξώφυλλο (λόγω οικονομικών). Ο δίσκος δεν πουλάει αρκετά στις ερχόμενες συναυλίες, η μπάντα χάνεται μια και για πάντα. Ευτυχώς κάποιοι από εμάς θα τους μάθουμε, έστω και 35 χρόνια μετά.

Rush is Dead. Long Live Rush. Η σημαντικότερη prog rock μπάντα του πλανήτη δεν υπάρχει πλέον. Ήδη υπάρχουν εκατοντάδες μπάντες που τους θυμίζουν και θα υπάρχουν νέες και στο μέλλον. Η συγκεκριμένη μπάντα ήταν σαφέστατη επιρροή και για τον Jefferies. Εξάλλου η μουσική του ‘’Century’’ δημιουργήθηκε στο πρώτο μισό των 80ς, όταν ήδη οι Rush είχαν βγάλει όλα τα διαμάντια τους. Για να μην παρεξηξηθούμε, έχουν κάποια κοινά στον ήχο, στα ψιλά φωνητικά, έχουν και πολλά τεχνικά σημεία. Έχουν και τραγούδια σαν το ‘’ Terror Eyes’’ που τους θυμίζει απίστευτα. Σαν ήχο όμως, όχι σαν σύνθεση. Ο Dan βάζει τις δικές του πινελιές στο ‘’ Terror Eyes’’, Rush meets AOR. Τεχνικότατο αλλά συνάμα τόσο μελωδικό. Αέναα κινούμενοι ρυθμοί που δημιουργούν τις δικές τους χορογραφίες στο μυαλό σου. Δεν θυσιάζουν από την τεχνική τους για χάρη της εμπορικότητας. Προσηλωμένοι στη χαρά της δημιουργίας μουσικής που πάνω από όλα ευχαριστιέσαι περισσότερο εσύ, ο δημιουργός. Ακόμα και σε τραγούδια που θυμίζουν λιγάκι Journey όπως το ‘’ Bonds of Restraint’’, με πλήκτρα και πολύ  μελωδία, πάλι τεχνικά και εκτελεστικά είναι έτη φωτός μπροστά. Χωρίς να περιορίζεται το μπάσο, χωρίς να είναι μετρήσιμος ο χρόνος των σόλος. Πνευματικός οργασμός στο ορχηστρικό ‘’ Mr. Spock’’. Το ‘’ The Fury’’ είναι εντελώς Judas Priestικό , εποχές (1982 γράφτηκε) που και οι ίδιοι οι Priest ήταν πιο  σκληροί από ποτέ. Επίσης μια χροιά στα φωνητικά φέρνει και προς τον Βασιλιά Διαμαντή (King Diamond). Στις επομενες δυο συνθέσεις το μικρόφωνο αναλαμβάνει ο Fabian από τις πρώτες μέρες της μπάντας. Ο ήχος ξεκάθαρα πιο μελωδικός, πιο κοντά στο hard rock παρά στο prog rock με τον heavy ήχο που ακολούθησαν. O δίσκος θα κλείσει όπως άνοιξε, με ενθουσιώδη ηχητικά τερτίπια και κιθάρες που την μια ακούγονται γλυκύτατες και από την άλλη ξυραφιάζουν.