Ivanhoe - Blood and Gold

H αλήθεια είναι ότι αν ένα συγκρότημα θέλει να βρεθεί στην Α’ εθνική του metal, θα πρέπει να αγγίξει και οπαδούς έξω από το μουσικό πεδίο που ανήκει. Τα μεγάλα συγκροτήματα πάντα είχαν οπαδούς από διάφορα παρακλάδια του heavy metal, ή ακόμα και έξω από το χώρο του metal, κάτι βέβαια που σημαίνει συνθέσεις πολύ πάνω από το μέσο όρο, εύκολα προσεγγίσιμες, και να μη βγαίνει του ακροατή η ψυχή σκεπτόμενος «και τώρα τι εννοεί ο ποιητής με αυτό;»

Οι Γερμανοί progressive metallers Ιvanhoe είναι κλασικό παράδειγμα της παραπάνω περίπτωσης. Το “Blood and Gold” είναι το φρέσκο, όγδοο άλμπουμ τους, αλλά τα προηγούμενα επτά δε τους βοήθησαν να ξεχωρίσουν, παρά μόνο σε συγκεκριμένο περιορισμένο κοινό που καταλάβαινε το στυλ τους. Γενικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συνολικά μέτρια δισκογραφία, όπου απλά ξεχώριζαν μερικά διαμαντάκια. Προσωπικά, μου άρεσαν οι μελωδικές τους στιγμές τύπου “When I am old”, αλλά γενικά οι δίσκοι τους (ακόμα και της δεκαετίας του ’90 που ήταν η περίοδος που η μπάντα ακούστηκε) σε άφηναν με ένα μπερδεμένο συναίσθημα. Άλλοτε μελωδικοί, άλλοτε θυμωμένοι και δυναμικοί, άλλοτε groovy, άλλοτε σκοτεινοί-πειραματικοί, και άλλοτε τεχνικοί, η πλειοψηφία των τραγουδιών τους έπασχε από προσωπικότητα και ρυθμούς που να μένουν στον ακροατή.

Και όμως, το “Blood and Gold” είναι η πιο straight-forward κυκλοφορία από συστάσεως του συγκρότημάτος – πολύ λογική και έξυπνη κίνηση αφού είδε ότι το προηγούμενο ύφος δεν οδήγουσε πουθενά. Εννέα τραγούδια με μέση διάρκεια τα 4.5 λεπτά, όπου το συγκρότημα διώχνει τις ατμοσφαιρικές-πειραματικές-μοντέρνες στιγμές που υπήρχαν στα 3 προηγούμενα άλμπουμ, αλλά ούτε μπλέκει τα πάντα όπως έκανε τα πρώτα του χρόνια, και πράγματι βγάζει ένα άλμπουμ που για πρώτη φορά ακούγεται άνετα και ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος.

Όλες οι συνθέσεις έχουν τον αέρα του κλασικού (από κλασικό heavy/power έως κλασικό μελωδικό progressive), δεν κουράζουν, έχουν ωραίες ευκολομνημόνευτες μελωδίες και “γλυκά” ρεφρέν. Ο δίσκος απευθύνεται για πρώτη φορά σε ευρύ κοινό, το οποίο μακάρι να τους δει ως ουσιαστικά μια καινούργια μπάντα. Βέβαια στο φόβο του το συγκρότημα να μην κάνει κάτι πάλι κουραστικό ή υπερβολικό, κάποια κομμάτια τα κάνει πιο νωχελικά (σε όποιον αρέσουν τα ήρεμα-μελαγχολικά ακούσματα αυτό δε θα το βρει αναγκαία κακό), ενώ άλλα κόβονται απότομα, και ο ακροατής νιώθει σαν να έμεινε στη μέση, όπως στην πανέμορφη μπαλάντα “If I Never Sing Another Song” που θα συγκινήσει όμως αρκετό κόσμο.

Αν αυτός ο δίσκος έβγαινε λίγα χρόνια νωρίτερα ίσως οι Ιvanhoe να είχαν άλλο status σήμερα. Λείπει πάλι βέβαια από τα τραγούδια μια κορύφωση, το συστατικό που θα κάνει τον ακροατή να “κολλήσει” πολύ έντονα με αυτό που ακούει, αλλά σε κάθε περίπτωση το “Blood and Gold” δεν έχει την παροδικότητα και το εφήμερο που έχει η πλειοψηφία των νέων κυκλοφοριών. Εγγυάται δε, πως όποτε κάποιος το θυμηθεί, θα περάσει καλά ακούγοντάς το.