Sceptor - Rise to the Light

Τρέφω απίστευτη εκτίμηση για τη φωνή του Bob Mitchell. Δίσκοι σαν αυτούς των Attacker, Alchemy X, Sleepy Hollow κατέχουν μια περισέβαστη θέση στη δισκοθήκη μου. Εννοείται ότι έχει συμμετάσχει παλιότερα αλλά και τώρα σε νέες μπάντες και δείχνει ακόμα τα δόντια του παρόλο  την περασμένη  ηλικία του (τέταρτα ‘’-άντα’’) για τέτοιες κραυγές. Με τους Γερμανούς Sceptor η συνεργασία ξεκινά πίσω στο 2010 και στην αρχή της μπάντας όπου και πρωτοβγάλανε το single δυο τραγουδιών ‘’ Introducing... Sceptor’’.  Η μπάντα δεν προχώρησε εκείνη  την περίοδο με μαζικές αποχωρήσεις εκτός του κιθαρίστα Tim Scholl και με νέα μέλη κυκλοφόρησαν το ‘’ Take Command!’’ το 2012. Το τέλος έρχεται δυο χρόνια μετά με το 2019 η μπάντα να επανεργοποιείται από τον έτερο κιθαρίστα Torsten Lang  και τον Bob Mitchell, μέλη και οι δυο μόνο στο πρώτο χρόνο της μπάντας. Με την υπόλοιπη σύνθεση να είναι νέα αλλά όλοι τους βετεράνοι στο χώρο και με συμβόλαιο με την Pure Steel Records, κυκλοφόρησαν το ‘’Rise to the Light’’, διαθέσιμο σε cd και βινύλιο. Το εξώφυλλο του Augusto Peixoto θυμίζει κάτι μεταξύ των παιχνιδιών της σειράς Fall Out και Warhammer 40k.

Επιτέλους μια εισαγωγή που δεν είναι απλά πλήκτρα και εφέ αλλά όμορφα κιθαριστικά μέρη. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις ακούμε σύγχρονο Power Metal. Η φωνή του Bob αέναη. Δεν ξέρω πως θα ακούγεται ζωντανά, αλλά στο στούντιο μπορεί και ανεβάζει ακόμα οκτάβες. Δεν μπαίνουμε να κάνουμε συγκρίσεις με τη φωνή του στα 80ς, θα ήταν εντελώς άτοπο. Σκεφτείτε πόσα περισσότερα μπορούσατε να κάνετε και σεις πριν μια 35ετία; Δεν είστε καν 35 χρονών; Τότε ακόμα περισσότερος σεβασμός στο πρόσωπο και στη φωνή του. Οι Sceptor βασίζονται πολύ στον οργανικό ήχο. Συγχορδίες δεξιά και αριστερά, μανιασμένοι ρυθμοί, μεταλλική έκσταση. Αν και Γερμανοί, ο ήχος τους έχει και μια Αμερικανιά, ίσως να φταίνε τα υψίσυχνα φωνητικά που δεν συνηθίζονται στην Ευρώπη. Αν θα μπορούσε ένας δίσκος σαν το ‘’Rise to the Light’’ να ηγηθεί της σκηνής, να φέρει νέους μεταλλάδες στη μουσική μας, να γεμίσει αρένες. Δεν νομίζω. Ο δίσκος μου ακούγεται πιο νοσταλγικός. Δυο φίλοι που ξεκίνησαν κάτι προ δεκαετίας, δεν τα κατάφεραν για τον α ή β λόγο  και είπαν να κάνουν άλλη μια προσπάθεια. Πιο πολύ να το ευχαριστηθούν οι ίδιοι. Και ακούγεται το μεράκι και η αγάπη τους για την metal μoυσική μέσω των riffs, των παθιασμένων ρυθμών και των ακροβασιών της φωνής. Όχι ότι και αυτή πλέον δεν έχει κάποιους περιορισμούς. Στο ομώνυμο τραγούδι με τις maiden μελωδίες και ρυθμούς, ο Bob δυσκολεύεται να ακολουθήσει σε σημεία. Δείτε το βιντεοκλιπ του ‘’ Dissension’’ και κρίνεται μόνοι σας. Μουσική από μεταλλάδες για μεταλλάδες. Υπέροχα σόλος και κιθαριστικές μελωδίες που διασκεδάζουν όσο τις ακούς αλλά δεν κρατάς και πολλά με το πέρας του δίσκου. Πάντως τα ‘’Sovereign’’ και ‘’Armour Black’’ είναι από τις πιο δυνατές στιγμές της συγκεκριμένης κυκλοφορίας.