Secret Chord - Aurora

Είναι πολύ σημαντικό πλέον το θέμα προώθησης ενός δίσκου. Η χώρα καταγωγής, η εταιρία, το Image μιας μπάντας. Συμφωνικό metal, με γυναικεία φωνητικά αλλά και παραμορφωμένα φωνητικά. Αν ήταν από Σουηδία μέσω της Century Media/Nuclear Blast ντυμένοι στην πένα ή με καποιά τραγουδίστρια-μοντέλο, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τους Πορτογάλους Secret Chord. Ευτυχώς για μένα, πρώτα ακούω τη μουσική και αφού την χορτάσω, τότε κοιτάω τις πληροφορίες. Δεν θέλω να είμαι ούτε θετικά, ούτε αρνητικά προκατελλειμένος πριν την ακρόαση. Το πεντεμελές παρεάκι από την πόλη της Poiares  ξεκίνησε το 2015 και δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε αυτοχρηματοδοτούμενα ένα ep τεσσάρων συνθέσεων. Το 2018 μας παρέδωσαν ακόμα ένα single, μαζί με το πρώτο επίσημο βίντεο τους. Επόμενη χρονιά, χρονιά συναυλιών με το 2020 να επικεντρώνονται στο να γράφουν νέο υλικό το οποίο ηχογραφήθηκε (από τους ίδιους) στα Golden Jack Studios, στη Coimbra. Η μπάντα υπέγραψε με την Sleaszy Rider SRL και το ντεμπούτο τους ‘’Aurora’’ μόλις κυκλοφόρησε σε digipak cd. Για τα εικαστικά χρησιμοποιήθηκε ο Αργεντινός Rodrigo Gudina.

Καταρχήν, τα εύσημα μου για το πολύ όμορφο ορχηστρικό ‘’Dawn’’ που ανοίγει το δίσκο. Μη γνωρίζοντας καν τι μουσική κατεύθυνση θα ακολουθήσει ο δίσκος,φαντάσηκα κάτι πολύ όμορφο και μελωδικό χάρη στα πανέμορφα και σωστά τοποθετημένα πλήκτρα που ερχόντουσαν σε αντιπαράθεση με τις σκληρές, μοντέρνες κιθάρες. Στο ‘’ Everything Repeats’’ αποκαλύπτεται η μουσική φύση του ‘’Aurora’’. Συμφωνικό, μοντέρνο metal στο ύφος  των Lacuna Coil και των Within Temptation με τα απαραίτητα ‘’σκληρά’’ αντρικά. Ήχος τούμπανο, ζωντανεύει μπροστά σου. Τα φωνητικά της Raquel Subtil εξαιρετικά, δυναμικά και ζεστά. Διπλές κιθάρες καθιστούν το ηχητικό αποτέλεσμα περιπετιώδες με την ρυθμική κιθάρα να πλέκει μελωδίες όσο η άλλη κρατά την δυναμικότητα του ήχου. Άρα ευθαρσώς γράφω ότι τους προτιμώ κατά πολύ περισσότερο από τους Lacuna Coil  ή τους σύγχρονους Within Temptation, Ξεκάθαρα. Βέβαια όλα δεν είναι τέλεια στο ντεμπούτο των Secret Chord. Τα ανδρικά φωνητικά είναι πολύ μέτρια, κάποιες συνθέσεις ακούγονται αρκετά κενές και άδειες από ουσία ενώ και οι ενορχηστώσεις θα μπορούσαν να ήταν πιο δουλεμένες και με περισσότερη φαντάσία. Νομίζω ότι το μεγάλου ατού της μπάντας είναι οι κιθάρες του Carlos Pereira που πλέκει όμορφες αρμονίες και κάνει το άκουσμα ευχάριστο. Καλύτερη στιγμή του δίσκου το ‘’ Empowerment’’ το οποίο έχει καλά δουλεμένες τις φωνητικές μελωδίες, έχει ένα ανατολίτικο εσάνς και στη τελική μου θύμισε και τους αγαπημένους Theatre Of Tragedy. Από τα πιο ‘’μοντέρνα’’ τους θα προτιμήσω το ‘’ Never Again’’. Καλή πρώτη προσπάθεια, μπορούν να κάνουν το όνομα τους γνωστό στους σωστούς κύκλους.