Seven Sisters - Shadow of a Fallen Star Pt.1

Ακούω πολύ, νέα μουσική. Ένας μέσος όρος από αυτά που θα που αποστπάσουν την προσοχή είναι 5/30. Από αυτά τα πέντε, θα αγοράσω/επενδύσω στα 2-3. Και το χαίρομαι που βρίσκονται ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δισκάκια που αξίζουν τα λεφτά τους.  Από τα ακούσματα που έκανα μέσα στο Νοέμβρη, ξεχώρισαν οι Seven Sisters. Αγγλική μπάντα με ένα νοσταλγικό ήχο σαν αυτό των Wytch Hazel ο οποίος πραγματικά με αγγίζει. Κάπως έτσι τα κατάφεραν και αυτοί,πάλι. Με έτος ίδρυσης το 2013 και ήδη άλλους δυο δίσκους στη φαρέτρα τους (ομώνυμος το 2016 και ‘’ The Cauldron and the Cross’’ το 2018) και άπειρα άλλα καλούδια σε μορφή singles, splits και collections. Με νέα μέλη στο ρυθμικό ντουέτο, οι Graeme Farmer (κιθάρες)  και Kyle McNeill (κιθάρες/φωνητικά) συνεχίζουν την ανοδική πορεία των Seven Sisters με νέο άλμπουμ. Όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ, το ‘’ Shadow of a Fallen Star  Pt.1)  κυκλοφορεί (ήδη) μέσω της Dissonance Productions (η οποία κάνει καλή πορεία αυτά τα πέντε χρόνια ύπαρξης της) σε digiapak cd,κασέτα και βινύλιο για όλα τα γούστα.

Δεν είναι μόνο η συνθετική γονιμότητα που χαρακτηρίζει το νέο δίσκο των Seven Sisters. Είναι και ο ήχος. Έχει μια ζεστασιά, μια νοσταλγία, μια ειλικρίνεια που λείπει από τις περισσότερες μπάντες του σήμερα που αποζητούν απλό όσο πιο δυνατό ήχο. Χωρίς βιασύνες, σε εισάγουν στο ηχητικό και στιχουργικό τους κόσμο με την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Μονομιάς καταλαβαίνεις ότι έχουν κάνει σημαντική μεταγραφή παίρνονταςγια drummer τον μέχρι τότε οδηγό τους (με ελληνική καταγωγή από τι φαίνεται από το επίθετο του). Συγκλονιστική μουσική, πολλά ηχητικά στρώματα, με αλλαγές και εξάρσεις. Δεν σταματούν στιγμή, δεν επαναλαμβάνονται ανούσια, απλά και μόνο για να σου κολλήσουν οι μελωδίες. Η φωνή του Kyle είναι συναισθηματική και μεταδίδει αυτά που τραγουδά με μεγάλη επιτυχία. Θεματική sci-fi ιστορία (όχι με την μορφή concept με αρχή και τέλος)  η οποία θα συνεχιστεί και στον επόμενο δίσκο, επική φαντασία και heavy metal τα πήγαιναν ανέκαθεν καλά. Μόνο το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ εξώφυλλο (από τα χέρια του Ryan T. Hancock)  να τσεκάρεις, χάνεσαι. Διπλές κιθάρες για χορτστικές μελωδίες, η μια αναπληρώνει την άλλη και οι δυο μαζί φέρνουν την έκσταση. Πολύ σοβαρή δουλειά και στα solos (πρεπει να ακούγε  πολύ Thin Lizzy ο Graeme Farmer , τσέκαρε το ‘’ The Artifice’’) τα  οποία έχουν επιστρέψει στο heavy metal και σαν διάρκεια και σαν ποιότητα. Διακρίνω κάποια πλήκτρα στο πίσω μέρος του ηχοτόπιου τους, πράγμα που δεν αφαιρεί καθόλου από την δύναμη του ήχου τους, ίσα ίσα που προσθέτουν στη συνολική μελωδικότητα. Οι Seven Sisters δεν παίζουν μόνο με το συναίσθημα. Έχουν ταχύτητα, σκληρές κιθάρες, ενέργεια μέσα από ρυθμούς. Απλά έχουν και έμφυτη μελωδία. Έχουν μεγαλώσει με τους μουσικούς πρόγονους της χώρας τους και φαίνεται αυτό. Σαράντα λεπτά συναισθηματικής κορύφωσης μέσω heavy metal ήχων. Και στα πιο αργά όπως το ‘’ Wounds of Design’’ και στα πιο σκληρά. Αν ξάχνεις κρυσταλλινες παραγωγές, blastbeats, επιθετικά φωνητικά, άπειρο ξύσιμο στις κιθάρες και εμφάνιση με καρφια, κονκάρδες και metal logos, ΜΗΝ ασχοληθείς με αυτό το δίσκο.