Thorium - Empires in the Sun

Μπορεί η Βέλγικη σκηνή να μην είναι από τις δυνατότερες της Ευρώπης αλλά γενικότερα υπάρχει πολύ δυνατή σκηνή σε όλα τα είδη. Πολλοί μεταλλάδες με πλούσιες δισκοθήκες και πολλά ακούσματα που πλέον είναι από 35 εώς και 55 ετών. Όπως και να χει, μια από τις πιο γνωστές Βέλγικες μπάντες είναι οι Ostrogoth οι οποίοι έχουν επανασυνδεθεί το 2010 με μοναδικό αυθεντικό μέλος τον drummer Mario Pauwels.  Κάποια άλλα μέλη (οι δυο κιθαρίστες και ο μπασίστας) που έχουν περάσει από τις τάξεις των Ostorgoth στην νεότερη ιστορία τους δημιουργησαν το 2016 τους Thorium. Ένα χρόνο αργότερα η πενταμελής σύνθεση ήταν έτοιμη και σε σύντομο χρονικό διάστημα ετοίμασαν το υλικό που θα αποτελούσε το  ομώνυμο ντεμπουτο τους. Τρία χρόνια αργότερα και με διαφορετική εταιρία, τη μικρή Ολλανδική Freya Records, κυκλοφορούν τη δεύτερη δουλειά τους, ‘’ Empires in the Sun’’ και προσπαθούν να γράψουν το δικό τους όνομα στο μουσικό χάρτη. Με ένα όμορφο εξώφυλλο (Velio Josto), καλή παραγωγή και πάνω από όλα ωραία μουσική, προσπαθούν και πρέπει να τα καταφέρουν.

Ακουστικές κιθάρες για εισαγωγή, ένας Blind Guardian κόσμος. Μέχρι εκεί. Το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι δείχνει σαφέστατα αγάπη προς το Τευτονικό heavy metal αλλά πλέον σε πιο Helloween τοπίο. Ειδικά την ώρα των κιθαριστικών αναφορών, στα σόλος, με το μπάσο να χλιμιντρίζει δυνατά από πίσω. Η φωνή του Marcelis δένει πολύ όμορφα με αυτό τον ήχο, όπως έκανε και παλιότερα στην προηγούμενη μπάντα του που θύμιζε όμως Judas Priest. Καθαρή φωνή πολλών δυνατοτήτων, χρησιμοποιεί σε μεγάλος εύρος και συχνότητα σε κάθε τραγούδι. Γι αυτό και χρησιμοποιούνται αρκετοί στίχοι, για να μην υπάρχει επανάληψη. Δυνατό όπλο πάντως ο τύπος. Διπλές κιθάρες σε πολιορκούν αδιάκοπα χωρίς στιγμή να υποβιβάζεται το μπάσο. Πολύ καλή δουλειά στη μίξη (Simone Mularoni των DGM, πλέον με μεγάλη εμπειρία). Ο δίσκος διαρκεί αρκετά περισσότερο από τι θα ήθελα έχοντας κάποιες πιο μέτριες στιγμές αλλά κάποια τραγούδια ξεχωρίζουν. Το ‘’Where Do We Go’’  μου θύμιζε Helloween του τελευταίου δίσκου με πιασάρικες φωνητικές μελωδίες (και backing vocals), up-tempo ρυθμούς,  κιθάρες χωρίς δεσμά που αντανακλούν τις μελωδίες τους μέσα στα αυτιά μας. Άλλη τραγουδάρα περιοπής είναι το ‘’ The Old Generation’’. Και αυτό γρήγορο, με εκσφεντονισμό των riffs από κάθε κατεύθυνση, υψίσυχνα φωνητικά. Και ένα ρεφραιν τόσο παθιασμένο και πιασάρικο που κολλάει σαν τσίχλα σε παπούτσι και δεν φεύγει με τίποτα. Οκ, λατρεύω και τους στίχους του. Δεν ξεχνάμε με τίποτα την τριλογία που κλείνει το δίσκo.  Ακουστικές κιθάρες α λα Blind Guardian, Judas Priest δύναμη,  καλεσμένους για φωνητικά (αντρικά και γυναικεία), Iron Maiden μελωδίες. Πολύ καλή προσπάθεια στο σύνολο.