COMANIAC - Holodox

Την τελευταία δεκαετία και βάλε ζούμε αυτό που λέμε αναβίωση του Thrash Metal παγκοσμίως και η Ελλάδα έχει βάλει και αυτή το λιθαράκι της. Εκατοντάδες μπάντας ανά τον κόσμο παίζει thrash metal. Αρχαίες μπάντες που θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία αλλά πάνω από όλα πιτσιρικάδες με νέες μπάντες. Δυστυχώς βέβαια οι περισσότερες από αυτές απλά θυμίζουν κάποια από τις παλιές, Slayer, Anthrax, Kreator, Sodom, Destruction, Exodus, Voivod κτλ. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες με προσωπικότητα ή κάποιες που ενώ ο ήχος τους θυμίζει κάποια παλιότερη, παίζουν τόσο καλά (συνθετικά) που τους συγχωρούνται όλα. Ας γνωρίσουμε άλλη μια (όχι και τόσο)  νέα  μπάντα, τους Comaniac από την Ελβετία. Η μπάντα φέτος κλείνει τα δέκα χρόνια και έχει ήδη κυκλοφορήσει δυο δίσκους. Τιμημένοι με την άτυπο βραβείο του «THE Thrash-highlight 2015’’ με το ντεμπούτο τους και με αρκετές συμμετοχές σε συναυλίες και φεστιβάλς τα τελευταία χρόνια, η μπάντα έχει προοδεύσει σημαντικά. Οι Comaniac ( σύμφωνα με τους ίδιους το όνομα της μπάντας βγαίνει από δυο λέξεις, το Company και το Maniac) έχουν έτοιμο το τρίτο τους δίσκο ‘’Holodox’’ (και πάλι από δυο λέξεις,ελληνικές, όλος και δόξα) που θα είναι διαθέσιμος από τις 3 Απριλίου και σε παραγωγή του Tommy Vetterli (CORONER).

Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι και δηλώνει αμέσως τις διαθέσεις του. Γρήγορο, επιθετικο και γεμάτο ενέργεια thrash. Τα ακούσματα από Slayer, Kreator και Destruction είναι προφανή στις λεπτομέρειες αλλά δεν κλωνοποιούν τίποτα. Τρομερές μελωδίες στις κιθάρες στο σόλο που διακόπτει το τραγούδι στη μέση και μας χαρίζει διπλή απόλαυση. Παθιασμένοι, σου καρφώνουν φρέσκα καρφιά στα άκρα και σε σταυρώνουν. Το είδος δεν χωράει πολλές καινοτομίες έτσι η ηχητική τους καταιγίδα μας αρκεί. Ο ρυθμοί προορίζονται για ξυλίκι στη σκηνή αλλά όλα τα λεφτά (το ξαναγράφω) είναι τα riffs. Διπλή τέρψη από διπλή επιδρομή. Τα φωνητικά περιέχουν μια δόση τρέλας και ενεδρέυουν με μια εριστική χροιά. Το ένα τραγούδι ακολουθεί το άλλο με επιτυχία, με κοντινό ήχο αλλά χωρίς να νιώθεις ότι ακούς το ίδιο με άλλο τίτλο ή στίχο. Η μουσική τους ακούγεται φρέσκια χάρη στην παραγωγάρα του Tommy, καμμιά σχέση με δίσκους-λείψανα  άλλων σύγχρονων συγκροτημάτων. Ξυράφια στις χορδές των εγχόρδων και αλάτι από το σάλιο του Jonas Schmid. Και τεχνικό παίξιμο, όχι κοπανιστή βαρεμάρα. Το ‘’ Head Of The Snake’’ είναι πολύ διαφορετικό σαν τραγούδι. Ο τρόπος που τραγουδά θυμίζει άνθρωπο που βγήκε από άσυλο αλλά τα riffs είναι ακόμα πιο σαλεμένα και γουστάρω κάργα. Και με ένα μελωδικό πέρασμα που αποκρυσταλλώνει την όποια απόλαυση είχε ξεκινήσει να δημιουργείται μέχρι τώρα.

Ο δίσκος έχει φτάσει στα μισά και ήδη με  έχει κερδίσει, αξίζει για επένδυση αγοράς. Φταίει το ότι φέρνει πλέον σαν άκουσμα και σε Coroner (Θεόθεοι). Μια καυγή α λα Araya και το ‘’ Narcotic Clan’’ ξεκινά. Ένας ρυθμικός χείμαρρος και εκδικητικό παίξιμο που σε κολλάει στη γωνία. Ακούστε μόνο το πανδαιμόνιο που γίνεται στο ‘’ Love And Pride’’ και κρίνετε μόνοι σας. Ή το ‘’ Bittersweet’’ που κλείνει το δίσκο με τις γλυκιές-ακουστικές κιθάρες και τον ρομποτικό του ρυθμό. Σαφώς ο καλύτερος τους δίσκος μέχρι σήμερα και από τις μπάντες που μπορούν να προσφέρουν στο είδος.