Witch Cross - Angel of Death

Πολλές οι μπάντες που επανασυνδέθηκαν μετά από δεκαετίες διάλυσης με καταστροφικα αποτελέσματα. Άλλες που μόνο ένα μέλος έμεινε από την παλιά φουρνιά και ο ήχος τους δεν παραπέμπει επουδενί στον ήχο που τους γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Πολλά τα παραδείγματα, δυστυχώς. Λιγότερες περιπτώσεις οι επιτυχημένες, ή έστω σε ένα σεβαστό επίπεδο. Εδώ πρέπει να καταταχτούν οι Δανοί Witch Cross που το 1984 μας παρέδωσαν το τρομερό ‘’Fit For Fight’’. Εξαιρετικότατο. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια, ούτε για αυτούς.  Το 2011, ο κιθαρίστας Mike Wlad και ο μπασίστας Little John Field, μαζί με τον Tony Adams (παίζει drums στο demo ακριβώς πριν διαλυθούν) και δυο νέα μέλη μας επανασυστήνονται με το ‘’ Axe to Grind’’ το 2013. Τίμιο heavy metal που λένε και στο χωριό μου, με κάποιες συνθέσεις να υπερτερούν κάποιων άλλων. Οκτώ χρόνια αργότερα επιστρέφουν (με νέο drummer) με το Angel of Death και πιστέψτε με, είναι καλύτερο του προηγούμενου (με το ντεμπούτο καμιά σύγκριση).  Διαθέσιμο ήδη, σε cd (με splipcase) και βινύλιο (σε 3 χρώματα) από την High Roller Records.

Καμπάνες και ψαλμωδίες στα λατινικά για εισαγωγή και μεταμόρφωση, σταδιακά, σε κάτι σκληρότερο. Αναμονή στο φουλ και το ομώνυμο τραγούδι ξεκινά. Μεσαίες ταχύτητες (και λίγο πιο γρήγορα), οργανικός ήχος, προσεγμένη παραγωγή (από τον ίδιο τον Mike Koch, κιθαρίστα και συνθέτη της μπάντας). Ρυθμικές και lead κιθάρες καθαρίζουν το τοπίο της πιθανής αμφισβήτησης που μπορεί κάποιος οπαδός να είχε. Παλιομοδίτικος ήχος, κιθάρες που γλιστράνε, ρυθμοί που προκαλούν εγρήγορση. Η φωνή του Kev Moore για όποιους δεν τον έχουν ακούσει στο προηγούμεο δίσκο είναι πάρα πολύ καλή. Μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια ευκολία, ψιλά και χαμηλά. Τολμώ να γράψω ότι τον ακούω μάλιστα και πιο βελτιωμένο, παρόλο που μιλάμε για ένα 63χρονο τραγουδιστή. Πλήκτρα δια χειρός Koch, παράλληλα με κιθάρες στο ‘’Marauders’’ και το σκληρό μας ταξίδι συνεχίζεται. Πιο mid tempo, πιο γκρουβάτο. Λίγο πιο άδειο, πιο μέτριο σαν σύνθεση και συνειδητοποιούμε ότι έχει και τις πιο μέτριες του στιγμές. Βέβαια το σόλο που ακολουθεί, σου βουλώνει το στόμα και ρίχνει πιπέρι στις γλώσσες που χρησιμοποιούν τη έξη ‘’μέτριος’’ (ευχτυχώς εγώ το γράφω). Αν σας αρέσουν οι Saxon και οι Riot και αν προτιμάτε ένα συνδυασμό αυτών των δυο, ακόμα καλύτερα. Το ‘’ Evil Eye’’ που ακολουθεί θυμίζει ΕΝΤΟΝΑ Ozzy Osbourne, όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη φωνή. Φόρος τιμής μάλλον.

Καλά μέχρι τώρα αλλά τα καλύτερα έπονται...’’ The Chosen One’’. Αρχή με ένα καταπληκτικό σόλο, συνέχεια με σφυροκόπημα σε μπάσο και τα καλύτερα φωνητικά που έχω ακούσει δια στόματος Moore. Αλλαγή φοράς και ορμητικός ρυθμός α λα Saxon. Το πιο σύντομο ‘’ Phoenix Fire’’ (που επιλέχτηκε και για βίντεο) είναι σαρωτικό, maidenΙκές δισολίες, μεταλλικά αρπίσματα, εκδηλωτικά φωνητικά. Θα πάρουν φωτιά οι σκήνές αν ποτέ καταφέρουν να το προωηθήσουν συναυλιακά. Πορωτική συνέχεια, εξαιρετικά φωνητικά από άνθρωπο με διπλάσια χρόνια από συναδέλφους του, συχνές αλλαγές στα κιθαριστικά θέματα. Μέχρι και κάποιο σύντομο πέρασμα από γυναικεία φωνητικά ακούμε στο ‘’Siren’s Song’’. Και πάλι Riot λιβάδια στο ‘’ Eye of the Storm’’, Ozzy θάλασσες στο ‘’ Last Rites’’ (πιο μέτριο από τον μέσο όρο των συνθέσεων)  και Saxon ουρανούς στο  ‘’ Warrior’’ , κάνοντας το συνολικά ένα ελκυστικό άκουσμα στο ακροατή που μεγάλωσε στα 80ς και θέλει ανάλογο ήχο και στο σήμερα. Ψιλοάθλιο εξώφυλλο πάντως.