Reviews
Με το καινούργιο άλμπουμ τους οι Paradise Lost συνεχίζουν από εκεί που έμειναν με το προηγούμενο τους άλμπουμ, The Plague Within, με έναν πιο doom ήχο όπως τα πρώτα τους άλμπουμ. Βέβαια αυτήν την φορά υπάρχει και μια μεγαλύτερη sludge επιρροή.
Πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως διασκεδαστική, με την πιο ωραία - καλτεχνική έννοια, η περίπτωση των doom/hard rockers Bloody Hammers. Μας έρχονται από την Transylvania County στις Η.Π.Α.
Με αρκετά πλούσια δισκογραφία, για τα πέντε χρόνια παρουσίας τους, τώρα κυκλοφορούν ένα ep από την Napalm Records με τίτλο The Horrific Case of Bloody Hammers. Σε 300 αντίτυπα 12" vinyl.
Οι παρέες πάντα είναι το καλύτερο μου γενικά, αλλά πολύ περισσότερο στο metal, και στα διάφορα σχήματα, που γίνονται από μια παρέα, και μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Τέτοιο είναι και το power speed metal σχήμα των Alltheniko από το Vercelli, κάπου στην Βόρια Ιταλία.
Όλοι ξέρουμε ότι οι Leprous είναι μια πολύ μεθοδική μπάντα σε ό,τι κάνει. Πέρα από το γεγονός ότι είναι πολύ εργατικη και συγκεντρωμένη, έχει επιπρόσθετα παίξει πολύ καλά τα χαρτιά της, ειδικά αυτό της "μπάντας του Ihsahn" και των πολύ δυνατών της live (βλ. πειστήριο 'Live At Rockefeller Music Hall'). Στην προαναγγελία του "Malina" οι Leprous έχουν παίξει επίσης πολύ καλά και το χαρτί των singles, μιας και τα "From the Flame" και "Stuck" είναι πραγματικά ωραία τραγούδια και προοιώνιζαν μεγάλα πράγματα.
Τα πάντα έχουν ήδη γραφτεί για τους Venom. Όλοι τους γνωρίζουμε λίγο πολύ, ανεξάρτητα από ποιο είδος αγαπάμε. Η ανίερη τριάδα κυκλοφόρησε (ψευδό) βλάσφημο Heavy Metal στις αρχές των 80ς. Μέρος του κινήματος του N.W.O.B.H.M. ,στο πιο κακό, αρχέγονο, σκοτεινό, ανώριμο, επικίνδυνο, σπινταριστό. Βαπτίσανε ολόκληρο είδος. Και ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Αλλαγές μελών, κάποιοι δίσκοι βγήκαν πολύ καλύτεροι από κάποιους άλλους. Το “Prime Evil’’ του 1989 είναι ο καλύτερος δίσκος που δεν περιέχει την αυθεντική τριάδα.
Μια άγνωστη μπάντα από το Σικάγο τολμά να αναμοχλεύσει την ακίνητη άμμο του μελωδικού progressive metal που έχει παραγκωνιστεί τελευταία. Φορμάρισμα το 2009 και αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο το 2013. Στις κιθάρες ο γνωστός Vito Marchese των November’s Doom. Μαζί του στα πλήκτρα ο παλιό του συνάδελφος, Ben Johnson ενώ στο μικρόφωνο (πολύ σημαντικό για μια prog metal μπάντα) ο Lothar Keller , η φωνάρα πίσω από τους Sacred Dawn και The Skull.
Μεγάλη κίνηση και σοφή να αποκτήσουν τον Mickael Rigollet στην δεύτερη κιθάρα. Πάνω που είχαν βαλτώσει αρκετά, η προσθήκη του το 2016 και η κυκλοφορία του περσινού ‘’The Heathen Dawn’’ αναπτέρωσε το ενδιαφέρον μας. Η αλήθεια είναι ότι πλέον με το ‘’ Raised on Metal’ φτάνουν τους εννιά δίσκους σε σύντομο χρονικό διάστημα και ο ήχος τους δεν έχει αλλάξει και πολύ, οι Running Wild επιρροές είναι εμφανείς αλλά λιγότερες από το παρελθόν.
Το όνομα της μπάντας είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που δεν μου άρεσε από την παρέα των Lords Of The Meat. Όλοι κάνουμε λάθη, πόσο μάλλον τέσσερις έφηβοι φίλοι πίσω στο 1991. Η παρέα από το Σικάγο άκουγε και δημιουργούσε δυνατή μουσική και τα κατάφερε με το μόνο κομμάτι που έλειπε από το πάζλ να είναι ένας ικανός τραγουδιστής. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Scott Huffman (μετέπειτα τραγουδιστής των Syris στο δεύτερο τους δίσκο-πολύ Bruce Dickinson λέμε).
Από την γειτονική και μεταλομάνα Ιταλία μας έρχονται οι doom metallers Caronte. Σχήμα που δημιουργήθηκε στην Πάρμα, στις αρχές τις τρέχουσας δεκαετίας, και σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει από την Ván Records, τον τρίτο του ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο YONI…ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Είναι γνωστό το Κάνσας για την παροχή του σε Power/Progressive μπάντες. Κάποιες τα κατάφεραν, κάποιες χάθηκαν στη λήθη με μοναδική κληρονομιά κάποια demos σε κασέτες που πέσανε στα χέρια λίγων τυχερών της εποχής.