Reviews
O κιθαρίστας των Journey, Neal Schon, μόλις κυκλοφόρησε τον όγδοο προσωπικό του δίσκο, παρέα με τον μπασίστα Marco Mendoza (ex-Ted Nugent, Whitesnake κ.ά.) και των ντράμερ Dean Castronovo (ex-Journey, Ozzy Osbourne, Steve Vai κ.ά.). Ο δίσκος ονομάζεται "So U" και κινείται σε ξεκάθαρα αμερικανικά μουσικά μονοπάτια, θυμίζοντας άλλοτε AOR των 80s (την εποχή δηλαδή κατά την οποία οι Journey έσπερναν εμπορικά), άλλοτε fusion και άλλοτε hard rock των 70s και των 80s. Κατά τη γνώμη μου, ο Schon τα καταφέρνει καλά στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση, ενώ αποτυγχάνει παταγωδώς στην τρίτη.
Ω, τι δίσκος Θεέ μου!!! Μαζεύτηκαν οι Σουηδοί των Enforcer, των Necrophobic και των Nifelheim και ιδού το αποτέλεσμα! 8 ύμνοι της metal μουσικής! 8 τραγούδια καταδικασμένα χιτάκια. Τρίτη συνεχόμενη ακρόαση του δίσκου και απορώ πως θα τον αφήσω να πάω στην επόμενη δισκοκριτική.
Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από την κοινή γνώση που μοιράζονται όλοι οι λάτρεις του heavy metal: Οι Manowar έχουν κοντά 25 χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι που να ακούγεται έστω και στοιχειωδώς και κοντά στις τρεις δεκαετίες να παραγάγουν κάτι που να ξεπερνά τη μετριότητα. Έτσι, το 1987 μας έδωσαν το αμφιλεγόμενο "Fighting the world", το 1988 το τουλάχιστον υπερεκτιμημένο "Kings of metal", το 1992 το "βγήκε και δεν ακούμπησε" "Triumph of steel", το 1996 το αχαρακτήριστα πανάθλιο "Louder than hell", το 2002 το κάπως πιο μαζεμένο αλλά γηραλέο "Warriors of the world" και μετά...
Πριν ξεκινήσω να μιλάω για αυτή τη νέα live κυκλοφορία των Vicious Rumors να ξεκαθαρίσω κάτι. Είμαι από αυτούς που πραγματικά βρίσκουν ανούσιες τις περισσότερες live κυκλοφορίες. Θεωρώ πως η ζωντανή ενέργεια μια μπάντας μπορεί να αποτυπωθεί πραγματικά μόνο σε μια παρακολούθηση συναυλίας με τις αντιδράσεις του κόσμου και όχι σε μια ψηφιακά επεξεργασμένη κυκλοφορία.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια για την συγκεκριμένη παρουσίαση μιας και τα πράγματα είναι πολύ,μα πάρα πολύ απλά.Οι Entrail έχουν λογότυπο με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που έιχαν και οι Entombed των 2 πρώτων δίσκων. Και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ.
Όποιος δεν έχει ακούσει Mithotyn, να το κάνει άμεσα. Folk/viking black μακριά από σύγχρονα ξεφτιλίκια που μπερδεύουν το φολκ (παραδοσιακό) με το φολκ για τα πανιγύρια.Ε λοιπόν,οι Falconer δημιουργήθηκαν από δυο μέλη τους με την προσθήκη ενός τραγουδιστή που δεν είχε καμμιά σχέση με ροκ παρά μόνο με θέατρο.
Μια από τις λιγοστές μπάντες που περήφανα λέγαμε στα 90ς στους ξένους φίλους μας ότι είναι από Ελλάδα,ήταν οι Septic Flesh.Είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, Mystic Places of Dawn, οι Septicflesh δεν έχουν καμμιά σχέση με εκείνη τη μπάντα, το δηλώνει ξεκάθαρα ακόμα και το όνομα-λοτότυπο τους πλεον. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Λατρεύω εξίσου τους νέους S.F. μιας και ακόμα δημιουργούν τιτανοτεράστια μουσική.
Δεύτερος δίσκος για τους Γερμανούς Gloryful, που κινείται σε σαφή power metal μονοπάτια, με έντονες όμως επιρροές από (ποιους άλλους;) τους Iron Maiden και τους Judas Priest, καθώς, όπως συμβαίνει συνηθέστατα, από τους πρώτους δανείζονται τις μελωδικές lead και από τους δεύτερους τα heavy riffs. Επίσης, τα φωνητικά θυμίζουν αρκετά τον Bruce Dickinson, μόνο που εδώ είναι λίγο πιο πνιχτά και γρέτζα.
Θα σας πώ ένα μυστικό.Οι Origin αποτελούνται απο 4 Benders (χαρακτήρας του Futurama) .Υψηλής τεχνολογίας μηχανικά ρομπότ που πίνουν πολύ,παίζουν άψογα και τεχνικά αλλά συνάμα ψυχρά,βίαια και έντονα.Απο το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το κλείσιμο του δίσκου,όλα είναι σε εγρήγορση,δεν καθόμαστε λέμε!Είμαι σίγουρος ότι βασικός υπεύθυνος για αυτήν την υπερένταση είναι ο κάφρος τυμπανιστής με μάτριξ ’’John Longstreth’’.Δλδ και ιδέα να μην έχεις απο Origin,αν έχεις ακούσει
Οι Mayhem επιστρέφουν! Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά το Ordo Ad Chao του 2007 έρχονται να σπείρουν την κόλαση. Το διάστημα αυτό που πέρασε έφερε μια πολύ μεγάλη αλλαγή στο line up του group. O Blasphemer άφησε τη μπάντα το 2008 για να αφοσιωθεί στους Ava Inferi και τη θέση του στις κιθάρες ανέλαβε ο Morten "Teloch" Iversen (Nidingr), μια αλλαγή που δε φαίνεται να έχει επηρρεάσει αρνητικά τη μπάντα.