Reviews
Δισκάρες έχουν κυκλοφορήσει στο χώρο του επικού-μελωδικού black metal τον τελευταίο χρόνο. Επέστρεψαν οι Θεοί Summoning , οι Caladan Brood με το Echoes Of Battle έκαναν ηχηρή είσοδο και άφησαν πολλές πολλές υποσχέσεις και ελπίδες για αντάξιο μέλλον και τώρα έρχονται και οι Αυστριακοί Rauhnacht να μας αποτελειώσουν.
Από το 1997 είναι στη σκηνή οι Νορβηγοί black/thrashers Nocturnal Breed. Και ενώ ξεκίνησαν δυνατά κυκλοφορόντας 3 albums μέχρι το 2000, μετά επαναπαύτηκαν στις δάφνες της επιτυχίας τους (λέμε τώρα) και ξανακυκλοφόρησαν νέες δουλειές το 2007 και μετά πάλι το 2014…
Το έχω πει ξανά στο παρελθόν και θα συνεχίσω να το λέω. Οι Steel Panther είναι η πιο έξυπνη μπάντα της τελευταίας 20ετιας! Αυτό που κάνουν όσο και αν σας φαίνεται τετριμμένο, είναι πραγματικά πρωτότυπο! Η όλη φάση με τα κοστούμια, τον αυτοσαρκασμό, το sex αλλά και την υπερβολή όσον αφορά το attitude της Glam σκηνής στη δεκαετία του 80, δίνουν στους Steel Panther την εικόνα που είτε λατρεύεις είτε μισείς!
Οι Agalloch είναι μια από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις συγκροτημάτων, που δύσκολα μπορεί κάποιος να περιγράψει και να εντάξει σε συγκεκριμένα μουσικά πλαίσια.
\r\nΈχουν διαμορφώσει τη δική τους μουσική ταυτότητα και αναμφισβήτητα αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις στον χώρο του σκοτεινού, ατμοσφαιρικού ήχου.
Οι Ecollapse είναι μια σχετικά νεοσύστατη Thrash μπάντα από την Κοζάνη και παρόλο που υπάρχουν στη σκηνή εδώ και 7 χρόνια, το “Blood Season” αποτελεί την πρώτη τους κυκλοφορία. Στην ουσία πρόκειται για καλοπαιγμένο Thrash Metal, που ναι μεν έχει αρκετά χαρακτηριστικά αλλά δεν ακολουθει το (ας μου επιτραπεί ο όρος) retro thrash κίνημα, που τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας. Το συγκρότημα καταφέρνει να διαφοροποιηθεί ηχητικά σε σχέση με τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους, αφού ακούγονται πολύ πιο σύγχρονοι.
Οι κατά τα 3/5 Μακεδόνες (δηλαδή Έλληνες) Crystal Tears κυκλοφόρησαν την τρίτη δισκογραφική δουλειά τους, με τίτλο Hellmade. Το είδος που παίζουν εδώ δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ’ ό,τι ακούσαμε στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους: Speed και Power Metal με έμφαση στα riff και ογκώδη ήχο. Τα πάντα είναι παιγμένα στην εντέλεια, η παραγωγή αναδεικνύει τις συνθέσεις, τα φωνητικά πολύ ικανοποιητικά (αν και παρατήρησα κάποιες λιγοστές παραφωνίες) και η τεχνική κατάρτιση άρτια. Εν τούτοις, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ενθουσιάστηκα από τα ίδια τα τραγούδια, που κινούνται στην οδό της πεπατημένης.
Το 2010 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, που έφερε τον τίτλο “Distance”, αποσπώντας πολύ θετικό feedback. Στα τέλη του 2013 ολοκληρώθηκε η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering (σε συνεργασία με τον Jens Bogren) του πρώτου full length album τους, “A Frail Deception”.
\r\nΟ λόγος για τους Psycrence, μια φρέσκια και πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση στον χώρο του progressive ήχου. Οι Psycrence προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση πριν από 3-4 χρόνια, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μια πολλά υποσχόμενη συνέχεια.
Οι Γερμανοί Gun Barrel έφτασαν αισίως στην κυκλοφορία του έκτου full-length album τους, το Damage Dancer. Το είδος που υπηρετεί η μπάντα αποτελεί ένα κράμα από heavy metal, rock n’ roll και αμερικάνικο power metal. Ύστερα από αρκετές ακροάσεις, μου ήρθαν στο μυαλό συγκροτήματα όπως οι Motley Crue, οι Motorhead αλλά και οι Annihilator (εποχής Carnival Diablos και Waking the Fury). Στο Damage Dancer ακούμε αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε από μία cross-over μπάντα: Δυνατά riff, δικασιές, κέφι και ρυθμό.
Οι από κάθε άποψη θρυλικοί Sepultura κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2013 τη δέκατη τρίτη στούντιο δουλειά τους, με την κάπως δύσκαμπτη ονομασία “The mediator between head and hands must be the heart”. Στην ουσία, το μουσικό ύφος στο οποίο κινείται ο δίσκος δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ’ ό,τι έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν το συγκρότημα με τον Derrick Green στα φωνητικά. Όπως και παλαιότερα, αυτό που ακούμε κινείται κάπου μεταξύ hardcore και thrash metal, με άφθονα groove στοιχεία.
Υπάρχουν στιγμές που η εθνική περηφάνια χτυπάει κόκκινο. Τέτοιες στιγμές ήταν όταν ήρθα σε επαφή με το Triarchy Of The Lost Lovers, το A Dead Poem, το Ophidian Wheel, το The Great Absence…Τέτοια στιγμή είναι και τώρα, που κάθε ακρόαση του For Bidens είναι καλύτερη από την προηγούμενη, έτσι ώστε να σου βγάζει την ανάγκη να το ακούς ξανά και ξανά.