Agalloch - Pale Folklore

Μια ξεχωριστή μπάντα αναδύθηκε στο Portland των Ηνωμένων Πολιτειών το 1995. Από τις πιο σύγχρονες μπάντες που έφτιαξαν την δική τους ιστορία, που άφησαν πολλές επιρροές για μεταγενέστερες μπάντες, που είχαν χιλιάδες οπαδούς και που στην τελική διαλύθηκαν ενώ βρίσκονταν στο απόγειο της δόξας τους διότι πολύ απλά δεν τα βρίσκανε μουσικά. Ο ιθύνων νους ακόμα ανέπνεε μεταλλικά, οι υπόλοιποι ήθελαν πιο ambient μονοπάτια. Ο ίδιος ο John Haughm δεν ήθελε να συνεχίσει μόνος του τη μπάντα (αν και οι Agalloch είχαν ξεκινήσει σαν solo και η μπάντα διαλύθηκε.  Το πρώτο τους demo βγήκε το 1997 και ανάμεσα στα τέσσερα του τραγούδια υπήρχε και το ‘’ As Embers Dress the Sky’’ που ακούσαμε στο ντεμπούτο. Την επόμενη χρονιά κυκλοφορούν 25 κασέτες με δυο τραγούδια και πάνε σε αντίστοιχες εταιρίες με την End Records να είναι αυτή που τους υπογράφει και κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο ‘’Pale Forklore’’ λίγο αργότερα. Ότι και να λέμε είναι λίγο. Τέσσερις διάνοιες που συνθέτουν ατμοσφαιρική μουσική (με βάση το metal). Απλά τέλειο. Προσωπικά τους έμαθα στο δεύτερο άλμπουμ μετά από προτροπές φίλων και η πρώτη μου επαφή με το ‘’The Mantle’’ του 2002  μπορεί να θεωρηθεί και αστραπιαίος έρωτας. Από τις καλύτερες μπάντες των 00ς συνέχισαν με το διαμάντι ‘’Ashes Against The Grain’’. Χρειάστηκαν να περάσουν τέσσερα χρόνια για να ακούσουμε το ‘’ Marrow of the Spirit’’ και να δείξουν ότι και τα 10’ς τους ανήκουν και είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ατμοσφαιρικές metal μπάντες που συνδύαζαν πολλά στοιχεία αρμονικά. Κρίμα που τελευταίος τους δίσκος ήταν το ‘’The serpent & The Sphere’’ αλλά αφού άρχισαν να υπάρχουν μουσικές διαφωνίες, καλύτερα που το λήξανε από το να ακούσουμε καμιά παπάτζα.

Κρύος αέρας. Παγωμένα riffs. Κακόβουλες μελωδίες. Μια τριλογία από νέα τραγούδια θα απλώσει τα ατμοσφαιρικά δίχτυα της. Ευφορία δημιουργημένη από νότες αν και είμαι σίγουρος ότι είχαν πιο ζοφερό σκοπό. Μουσική Τέχνη που δανείζεται από την Παράδοση, από την Φύση, από τον Θάνατο, από τα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Αυτό μεταφράστε στο σαν folk, σαν atmo, σαν doom, σαν black. Μια μοναδική αλχημεία σε μια μεταλλική χύτρα. Δανείζεται από παντού μα το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Γυναικεία σοπράνο φωνητικά που σε δελεάζουν για να μπείς στην παγίδα της μουσικής τους, τύμπανα από γιορτή Δρυίδων, πλήκτρα από διαστρικό έρωτα. Άλλοτε κραυγές απελπισίας, riffs με έμφυτη σκοτεινιά, κρουστά ανίερα και παγωμένα. Και ότι μπορείτε να φανταστείτε ανάμεσα σε αυτούς τους δυο κόσμους. Η Μελωδία είναι η κυρίαρχη Νύμφη που χορεύει μέσα στο Δάσος από νότες και οι ποταμοί από σκιές χύνονται πάνω σε οτιδήποτε ανθίζει και το μαραίνουν. Σε ένα δίσκο που κάθε τι είναι τόσο προσεγμένο, από κάθε ήχο μέχρι κάθε λέξη, από κάθε συνδυασμό μέχρι το εξωτερικό προιόν που θα κυκλοφορούσαν.

Στο ‘’Pale Folklore’ δεν ακούς τραγούδια. Μπορεί να έχουν χωριστεί σαν συνθέσεις για λόγω ευκολίας του ακροατή αλλά όποιος δεν το ακούσει ολοκληρωμένα και με τη μια, καλύτερα να μην μπει στον κόπο. Ας κάνει μια χάρη στον εαυτό του και το σύμπαν να τιμήσει μια ώρα γήινου χρόνου με ύμνους βγαλμένους από την φωτιά και τη γη. Το φως θα πεθάνει εξαιτίας των συνθετικών σπασμών που θα σας επιβληθούν. Η πιο ήρεμη στιγμή τους, το ορχηστρικό ‘’The Misshapen Steed’’ακούγεται σαν δώρο της φύσης στο ανθρώπινο γένος, το πιο folky σημείο του δίσκου. Αινιγματικοί ηχητικοί επιβάτες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν σε όποια στάση θέλουν, ξεκινούν και σταματούν την διαδρομή τους, γενικότερα δεν μπαίνουν σε κάποια καλούπια. Θα διαλέξουν τι θα προσθέσουν και τι θα αφαιρέσουν στη μουσική τους, το πόσο άγρια ή λυπητερή θα γίνει, το πόσο avant garde ή κλασσικότροπη, θα δώσουν μορφή σε κάθε σύνθεση τους όπως αυτοί νιώθουν. Και θα την ντύσουν και με απίστευτα εσωτερικούς και ταιριαστούς στίχους οι οποίοι και από μόνοι τους θα μπορούν να σε χλωμιάσουν συναισθηματικά. Ρυθμικοί, συνήθως σε μεσαίες ταχύτητες, δεν πασχίζουν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, τους βγαίνει αυθόρμητα από κάθε ακόρντο που επιλέγεται, από κάθε χτύπημα στα τυραννισμένα δέρματα, από κάθε κομμάτι της ψυχής που βγαίνει από το στόμα του John. To ‘’Pale Folklore’’ δεν είναι παρά ένα μουσικό καταφύγιο γι αυτούς που δεν τους ενδιαφέρουν τα είδη και τα παρακλάδια παρά μόνο η παράλυση των συναισθημάτων τους. Μέχρι να υπάρξει σιωπή, υπάρχει σιωπηρή κραυγή.