Nazareth - Malice In Wonderland

Η δεκαετία των 70ς ευλόγησε  καλλιτεχνικά τη Σκοτσέζικη μπάντα των Nazareth με δίσκους-σταθμούς του hard rock. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1968 από τα αναπομείναντα  μέλη των Shadettes. Λογικό και επακόλουθο η μουσική τους κατεύθυνση να είναι σε πιο ροκ λημέρα μιας και μιλάμε ακόμα για 60ς. Το συγκρότημα μετακόμησε στο Λονδίνο το 1970 και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένα χρόνο αργότερα. Μουσικά κυμαίνονταν κάπου ανάμεσα στα blues, το folk και βεβαίως το hard rock. Μια σειρά δίσκων μέσα στα 80ς με την ίδια πάντοτε σύνθεση με πιθανότατα πιο γνωστό από αυτά τα ηχητικά κατορθώματα να είναι το ‘’Hair Of The Dog’’ του 1975. Αυτό μεν οφείλεται σε τραγουδάρες όπως το ομώνυμο αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθει την πολύτιμη εμπορική βοήθεια της διασκευής του ‘’Love Hurts’’ των The Everly Brothers. Αναμφισβήτητα οι Nazareth αγαπούσαν τις διασκευές και χώρεσαν αρκετές μέσα στις κανονικές τους κυκλοφορίες. Ήδη από το 1973 και τον τρίτο δίσκο τους ‘’Razamanaz’’  ο ήχος τους είχε σκληρύνει κατα πολύ ενώ συνθετικα και εκτελεστικά βελτιωθεί κατα πολύ. Το 1977 και μαζί με τον έβδομο δίσκο ‘’Expect No Mercy’’ επιστρέφει και η σκληρότητα του ήχου τους με θετικά αποτελέσματα. Πριν φύγουν τα 70ς,προστίθεται και δεύτερος κιθαρίστας στη μπάντα (No Mean City) ενώ το ξεκίνημα των 80ς τους βρίσκει σε μια πιο εμπορική προσπάθεια αλλά με θεαματικά ηχητικά αποτελέσματα  (Malice In Wonderland). Δυστυχώς αυτός ήταν και ο τελευταίος δίσκος με τον δεύτερο κιθαρίστα Zal Cleminson και ενώ οι  Nazareth συνεχίζουν μέχρι σήμερα (με πλήθος καινούριων δίσκων) ποτέ δεν άγγιζ(ξ)αν το μεγαλείο των 70ς.

‘Ως φόρο τιμής για τον Manuel Charlton ο οποίος απεβίωσε πριν δυο μήνες, θα γράψω για τον τελευταίο δίσκο που συμμετείχε στους Nazareth που στην τελική είναι και από τους καλύτερους παρόλο που είχε μια εμπορική προσέγγιση. Ποιός είπε ότι η εμπορικότητα ακρωτηριάαζει την καλλιτεχνική ακμή επειδή οι μελωδίες έρχονται πιο εύκολες και βατές; Ποιος έχει ακούσει το εναρκτήριο ‘’Holiday’’ και δεν ανέβασε την ένταση του στερεοφωνικού του για να το ευχαριστηθεί περισσότερο;  Κολλητικά riffs, πολλαπλά φωνητικά, διασκεδαστικός ρυθμός, ένα άγγιγμα χαλάρωσης μέσω hard rock δύναμης.Το συγκεκριμένο τραγούδι κατάφερε και τρύπωσε στα charts κάτι που είχαν χρόνια να (ξανα) καταφέρουν οι Nazareth ενώ το ξέγνοιαστο οπτικό κλιπ φέρνει νοσταλγία σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε με coin-up και εικοσάρικα. Το  "Showdown at the Border" ακούγεται πιο νευρικό, πιο ακανθώδης. Τα φωνητικά της επωδού το κάνουν μελωδικότερο ενώ η κιθάραπου οργώνει άμεσα αυτού, επιβεβαιώνει το πόσο εξαιρετικοί κιθαρίστες ήταν το δίδυμο Charlton/ Cleminson. Πλησμονή από riffs δεν θα αφήσει κανένα παραπονεμένο και αυτοί που αγαπούν το κιθαριστικό ροκ θα νιώσουν ότι βρίσκονται σε πλουτοφόρες πεδιάδες. Το "Talkin' to One of the Boys" έχει τη γκρούβα που θυμίζει μια άλλη γνωστή μπάντα της Βρετανία με κοντινό τίτλο. Η φωνή ξεκλειδώνει δύναμη από μέσα της και μελωδικά riffs στρώνουν ένα εύφορο ηχητικό (μονό)δρόμο που δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις. Κάποια  επανάληψη προς το τέλος κουράζει ελαφρά αλλά τελειώνει σύντομα. Η μπαλάντα του δίσκου έρχεται στο "Heart's Grown Cold", μια ακόμα σύνθεση του Cleminson, σαφέστατη συμβολή του συγκεκριμένου μουσικού στο ‘’Malice In Wonderland’’. Εδώ να σημειωθει ότι το συγκεκριμένο τραγούδια διασκευάστηκε μόλις τρία χρόνια αργότερα από τη γνωστότατη μπάντα Blackfoot.

To ‘’Malice In Wonderland’’ διακρίνοται για την ηχητική του ποικιλία, για τα ανεβοκατεβάσματα της έντασης και της δύναμης, για το φιλτράρισμα άλλων ειδών μουσικής, για τη συνθετική μοιρασιά και συλλογικότητα. Οι συνθέσεις του Cleminson είναι οι πιο σκληρές με εξαίρεση το "Big Boy" που ανοίγει τη δεύτερη μεριά του δίσκου. Δυνατό ρυθμικό ξεκίνημα, μελωδίες που πλανώνται από κιθάρες και ένρινα λαρύγγια και απότομο κόψιμο σε reggae συχνότητες και κουνήματα. Ένα σαξόφωνο (που δεν αναφέρεται πουθενά στα credits, ίσως να είναι από synths, δεν έχω ιδέα) παίρνει την ηγεσία και σολάρει παθιασμένα. Το πιο συλλογικό σαν σύνθεση  και ίσως πιο εμπορικό του δίσκου ακούει στο όνομα ‘’Talkin' 'Bout Love". Και όμως... Καρπερές αρμονίες από όλους δημιουργούν άμεσα όμορφες αλληλουχίες στο μυαλό και γρήγορα υποδουλώνεσαι στο επαναλαμβανόμενο άκουσμα του. Και εδώ βρίσκουμε reggae και samba αναφορές και μια ηχητική ευθυμία που σε συνδυασμό με το στιχουργικό του περιεχόμενο το κάνει προσιτό σε κάθε ζευγάρι αυτιά ανεξαρτήτου ακουσμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ακούμε σκληρές κιθάρες, επιθετικό drumming σε σημεία, επιβαλλόμενα φωνητικά. Μεγαλειώδες και επιβλητικό το ‘’Fallen Angel’’ με πλούσια ενορχήστρωση και στη συνέχεια μια συστάδα γλυκών ηχητικών αμαρτημάτων που δημιουργούν τη συστάδα του "Ship of Dreams". Μπασογραμμές που δεν ακούς ούτε σε heavy metal συγκροτήματα, κιθαριστικές αφηγήσεις που κοσμούν τη σύνθεση με τα ομορφότερα στολίδια αλλά σε γενικές γραμμές ένα εύπεμπτο τραγούδι που θα ευχαριστηθεί κάθε ακροατής. Κλείσμο με το "Turning a New Leaf" που ακούγεται σαν hard rock μπάντα να διασκευάζει disco αφήνοντας χώρο για σολιές και κιθαριστικές αλληλουχίες. Ποικιλία και ποιότητα με εμπορικό περιτύλιγμα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.