Fates Warning - Long Day Good Night

Οι Fates Warning δεν είναι ένα απλό συγκρότημα. Δεν είναι η μπάντα τσιχλόφουσκα του ενός τραγουδιού ή δίσκου.  Είναι είδωλο, είναι σύντροφος ζωής. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να ενηλικιωνόμαστε μαζί τους. Άλλοι θα τους μάθουν τώρα και θα τους λατρέψουν εξίσου. Είναι μπάντα-σταθμός για το US Power Metal στα 80ς, αντίστοιχα για το Progressive των 90ς. Οι Fates Warning υπάρχουν από το 1984 και μόνο μεγαλουργούν, τίποτα λιγότερο. Δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν πλέον αλλά πολλά να προσφέρουν. Ολόκληρη σχολη έχουν δημιουργήσει, δεν είναι η μπάντα της γειτονιάς. Τελευταίος δίσκος τους το ‘’Theories Of Flight’’ του 2016. Όσοι έχουν αυτιά, το λάτρεψαν. Δεν κάνουμε συγκρίσεις με προηγούμενες δεκαετίες. Κάνουμε συγκρίσεις με άλλους δίσκους που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά και το ’’Theories Of Flight’’ είναι καταπληκτικό. Φτάνοντας στο 2020, η ίδια τετράδα Matheos/Alder/Vera/Jarzombek κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο ‘’Long Day Good Night’’ στις 6 Νοέμβρη και πάλι με την Metal Blade μετά από κάμποσα χρόνια. Παραγωγή από τον ίδιο τον Matheos (από το ‘’FWX’’ και μετά την κάνει ο ίδιος). Το εξώφυλλο (από τα χέρια του Patrick Atkins) για μια ακόμα φορά λιτό με βαθύτερο νόημα. Διαθέσιμο σε digipak, digibook cd μα και διπλό βινύλιο (μιλάμε για 73 λεπτά μουσική).

Το να προσπαθήσεις να πείσεις έναν οπαδό των Fates Warning ότι ο καινούριος δίσκος είναι (και πάλι) πολύ καλός ή όχι, είναι άτοπο και άδωρο. Είναι από τις μπάντες που έχουν χιλιάδες οπαδούς που έχουν ήδη προπαραγγείλει το άλμπουμ ή θα το αγοράσουν με κλειστά μάτια. Από την άλλη όμως, και γώ από τη μεριά του οπαδού, αν και έχω ακούσει μια ντουζίνα χιλιάδες δίσκους και πλέον δεν μπορώ να απαντήσω σε ερωτήσεις τύπου αγαπημένες μπάντες ή δίσκους,πρέπει να παραδεχτώ ότι οι Fates Warning είναι από τις ελάχιστες δεκάδες συγκροτημάτων που είναι ψηλά στις απολαύσεις μου. Όσο πιο αντικειμενικά και αυστήρά μπορώ, θα περιγράψω το νέο τους δημιούργημα. Μοναδικό αρνητικό και το γράφω από τώρα είναι η μεγάλη του διάρκεια. Ίσως αν έλειπαν 1-2 συνθέσεις να ήταν ακόμα καλύτερα. Εννοείται ότι και αυτές είναι συνθετικά και παικτικά άψογες, απλά δεν μεταφέρουν αυτό το γνωστό F.W. συναίσθημα που σε λυγίζει.

Ότι έχουμε αγαπήσει στους Fates Warning τελευταία 20-25 χρόνια είναι και πάλι παρόντα. Είναι κάποιες συγκεκριμένες μελωδίες που είναι πλέον δεσμευμένες με το συγκρότημα. Δεν χρειάζεσαι πάνω από λιγα δευτερόλεπτα για να καταλάβεις ότι ακούς την συγκεκριμένη μπάντα. Με πόσες αντίστοιχες μπορούμε να το πούμε πλέον; Ελάχιστες. Μια φωνητική μελωδία του Alder, ένας κιθαριστικός συναισθηματισμός του Matheos, μια ρυθμική συγκίνηση των Vera/Jarzombek.  Το ‘’ The Destination Onward’’ είναι ένα πολύ καλός οιωνός για το τι θα ακολουθήσει. Ένας ζωντανός ηχητικός οργανισμός, από τα σκληρότερα του δίσκου. Σίγουρα θα είναι από τα must στις μελλοντικές τους συναυλίες. Το ‘’ Shuttered World’’ που ακολουθεί είναι το ίδιο έντονο και ενθουσιώδες με ένα δυσαρμονικό riff που σε αγκιστρώνει. Επίσης εδώ έχουμε κατάθεση ψυχής του Alder. Ατελείωτα ακούσματα στο συγκεκριμένο τραγούδι με την ίδια λαχτάρει το καθιστά σαν μελλοντικά κλασσικό, τουλάχιστον για μένα. Το τρομερό σερί συνεχίζεται με το ‘’ Alone We Walk’’ αλλά με τίποτα δεν συγκρίνεται με το ‘’ Now Comes the Rain’’ που επιλέχτηκε για βίντεο. Θυμίζει πιο έντονα από όλα παλιότερους....Fates Warning. Γλυκιές μελωδίες που σε τρελαίνουν, ηχογράφηση συναισθημάτων, ηχητικές εικόνες λουσμένες στην έμπνευση. Ρίχνουμε ταχύτητα και τραχύτητα στο ‘’ The Way Home’’ αλλά όχι ποιότητα. Παραδινόμαστε στα πλοκάμια των μπασογραμμών του, ερεθιζόμαστε από την τεχνική τους κατάρτιση και εκτέλεση. Καταιγισμός ιδεών που μετατρέπονται σε ηχητικά μηνύματα. Πάρτε και ακόμα ένα σόλο από το νεαρό Michael Abdow τον οποίο μας τον σύστησαν ήδη από τον προηγούμενο δίσκο. Στο ‘’ Under the Sun’’, ακούμε τσέλο, βιολί,ακουστικές κιθάρες και γενικότερα  βυθιζόμαστε σε μια πιο μελαγχολική διάθεση. Λατρεύω τέτοιους ήχους, πόσο μάλλον όταν έχουν την ηχητική υπογραφή των F.W. Απλά ΤΕΛΕΙΟ.

Κάπου εδώ ο δίσκος κάνει μια μικρή κοιλίτσα. Σαφέστατα μιλάμε για τραγούδια που εκατοντάδες μπάντες θα ήθελαν να τα έχουν σε ένα δίσκο τους αλλά τα έξι πρώτα τραγούδια είναι σαφώς ανώτερα. Εννοείται ότι το μπάσο στο ‘’ Begin Again’’ θα σας τινάξει τα μυαλιά στον αέρα αλλά κάτι του λείπει λίγη μαγεία σαν ολοκληρωμένη σύνθεση. Το ενδιαφέρον επανέρχεται σταδιακά με ωραίες συνθέσεις όπως το σύντομο και περιεκτικότατο ‘’ Glass Houses’’ πριν περάσουμε στο επικό ‘’The Longest Shadow of the Day’’. Μας έχουν κακομάθει με τεράστια διάρκειας τραγούδια που είναι πάντοτε τόσο μα τόσο θελκτικά. Τζάζυ ξεκίνημα με ατελείωτα γεμίσματα και αλλαγές, άφθονα riffs σε σειρά και φωνή (μετά το έκτο λεπτό) που σε κάνει να αγναντέυεις χαμένος μπροστά σε ένα καθρέφτη. Νιώθεις και ακούς την ατμόσφαιρα έντονα ηλεκτρισμένη, οι αρμονίες από τις νότες έρπονται και τρυπώνουν ύπουλα μέσα στα αυτιά σου. Πανέμορφο, ήρεμο κλείσιμο με το ‘’ The Last Song’’ που σβήνει το δίσκο και τον ακροατή μαζί. Άντε να βάλεις να ακούσεις κάτι άλλο εκτός από άλλο δίσκο των F.W. μετά. Πάντως το 85% είναι με βάση την δισκογραφία της μπάντας που κυμαίνεται από 80-100% και όχι σε σύγκριση με ότι άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω στην μουσική μας. Αλλιώς η βαθμολογία θα ήταν ακόμα υψηλότερη αλλά δεν υπάρχει λόγος για υπερβολές.