The End Machine - Phase2

Σας αρέσουν οι Dokken; Λατρεύετε δίσκους σαν το ‘’ Tooth and Nail’’, ‘’Under Lock and Key’’ και ‘’ Back for the Attack’’ που κυκλοφόρησαν στα 80ς; Λοιπόν, σας έχω νέα. Οι George Lynch (κιθάρες), Jeff Pilson (μπάσο) και Michael J. Brown (drums), δηλαδή όλοι εκτός του ίδιου του Don Dokken, δημιούργησαν το 2018 του The End Machine, μια hard rock μπάντα φυσικά. Στο μικρόφωνο, ο ταλαντούχος Robert Mason, γνωστός του Lynch από τις εποχές των Lynch Mob (επίσης Cry Of Love, Warrant κ.α.). Το ομώνυμο ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 2019 από την Frontiers Music SLR και ενθουσίασε τους απανταχού οπαδούς τους με το φρέσκο, σκληρό και συνάμα μελωδικό rock του. Δυο χρόνια αργότερα η ομάδα επιστρέφει με μοναδική αλλαγή να κάθεται πίσω από το drum kit ο Steve Brown, αδερφός του Mick ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας (εγκατέλειψε και τους Dokken). Ο νέος δίσκος των The End Machine, ‘’Phase2’’ κυκλοφόρησε από την ίδια εταιρία στις 9 Απριλίου σε cd αλλά και διπλό βινύλιο (διάφανο, κόκκινο και λευκό).

Η σύνθεση των The End Machine αποτελείται από μέλη που αριθμούν πολλά χρόνια πάνω από τα 60. Αυτό, εκτός από δοξασμένα γηρατειά,σημαίνει και εμπειρία. Με τόσα χρόνια σε διάφορες hard rock μπάντες και έχοντας δώσει χιλιάδες συναυλίες με τους  Dokken, ξέρουν τι χρειάζεται ένα τραγούδι για να γίνει και να θεωρηθεί καλό. Και αυτό πράττουν. Ρυθμικό, στακάτο, με τη μελωδία να κυλάει σε όλα τα ύψη και πλάτη αλλά όταν έρχεται η ώρα του σόλο, η κιθάρα να παίρνει φωτιά. Έχω καιρό να ακούσω σόλο που διαρκεί ολόκληρο λεπτό και να είναι τόσο, μα τόσο ενδιαφέρον. Ο Lynch ξέρει, μπορεί και το εκτελεί ήδη στο ‘’ Blood And Money’’ κρεμόντας σου το σαγόνι. O Mason, ο νεαρός της παρέας, μόνο 58, ανοίγει τα πνευμόνια σου και στέλνει άνεμους αρμονίας με τον τρόπο που τραγουδά. Άψογος, τουλάχιστον στο στούντιο... Ήδη στο ‘’ We Walk Alone’’ εκτός από τα σκληρά του φωνητικά, αφήνει και μια πιο γλυκιά γεύση φωνητικών να σου χαιδέψει τα αυτιά. Καμιά πρωτοτυπία στα τραγούδια, απλά καλοπαιγμένο, καλοστημένο, έμπειρο hard rock που θα σου κρατάει ευχάριστη παρέα και ενδιαφέρον κάθε φορά που θα το ακούς. Και δεν θα το βαρεθείς εύκολα, στο εγγυούμαι. Υπάρχει πολύ  ‘’ψωμί’’ στις κιθάρες ενώ κάθε του σόλο είναι μια ακουστική πρόκληση. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και τούμπανη από τον ίδιο τον Jeff Pilson ο οποίος ξέρει τι ηχοχρώματα να προσδώσει στο ήχο της μπάντας του. Ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για τα πλήκτρα που τονίζουν ακόμα πιο πολύ την μελωδικότερα πλευρά των The End Machine. Τέλος όσοι ψάχνουν κλαψο...μάλλικες μπαλάντες, δεν έχει. Κάποια τραγούδια όπως το ‘’ Scars’’ είναι πιο αργά/μελωδικά αλλά μέχρι εκεί. Όλα τα τραγούδια είναι δουλεμένα και αξίζουν επαναληπτικών ακροάσεων, κανένα για συμπλήρωμα.  Σαν να βελτιώνονται χρόνο με τον χρόνο. Όταν γίνουν εβδομηντάρηδες, θα μας κάψουν εντελώς.