Lord Bane - Age of Elegance

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα 90ς ήταν η δεκαετία του Progressive Metal. Η τεχνική και πολυδιάστατη μουσική απενεχοποιήθηκε μιας και ο κόσμος κουράστηκε από ανάλογους ήχους στα 70ς και η επόμενη δεκαετία η μουσική απλοποιήθηκε, είτε μιλάμε για rock/metal είτε για Pop ακούσματα. To ‘’ Images and Words’’ των Dream Theater του 1992 άνοιξε πόρτες για πολλές μπάντες του είδους (από θέμα δημοτικότητας μιλάμε πάντα, υπήρξαν και άλλες μπάντες του είδους που προηγηθηκαν) οι οποίες υπέγραψαν σε κάποια εταιρία και κυκλοφόρησαν το υλικό τους. Πηγαίνοντας στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, συναντάμε τους Lord Bane από τη Βοστόνη. Το συγκρότημα ιδρύθηκε στην απαρχή της νέας δεκαετίας αλλά χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1993 για να ακούσουμε το ντέμο που κυκλοφόρησαν σε κασέτα. Ευτυχώς στη Nordic Metal κάποιος είχε καλό αυτό και τους υπέγραψε με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο demo να κυκλοφορήσει ένα χρόνο αργότερα σε cd με τίτλο ‘’Age Of Elegance’’ και να το ακούσουμε και μεις στη Ψαροκώσταινα χωρίς να σημαίνει ότι γενικότερα υπήρξε καλή διανομή. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε ακόμα ένα demo τεσσάρων τραγουδιών αλλά οι σχέσεις των μελών είχαν ήδη παρακμάσει και η μπάντα έσβησε. Ήδη στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το cd βλέπουμε φωτογραφίες μόνο των τριών μελών.

Λατρεύω τα εξώφυλλα των προχώ συγκροτημάτων και το ίδιο ισχύει και γι αυτό των Lord Bane.  Αραβικός ψαλμός-κραυγή από τον Houria Aichi και κατευθείαν στο ψητό. Αυτό σημαίνει Crimson Glory/Queensryche μελωδίες με μετριότερη παραγωγή (από τους Bruce Bennett, Ken Simmons και τον ίδιο τον Shawn Ames, κιθαρίστα και στιχουργό του δίσκου). Ηχητικό κομψοτέχνημα όσο και να στερείται των λεπτομερειών εξαιτίας τεχνικών ελλείψεων. Ακουστική ευφορία, πόσο μάλλον αν το ξανακούς εικοσιεπτά χρόνια μετά που τέτοιοι δίσκοι βρίσκονται σε έλλειψη. Καινοτομούν αρκετά προσθέτοντας αρκετά περάσματα από βιολί (Jason McCaig) και τσέλο (Jason McCaig τα πρώτα δυο, του Shawn Ames το τρίτο). Ο Jason είναι ο τύπος και πίσω από το μικρόφωνο με πολλές ομοιότητες με το είδωλο πολλών, τον κ. Midnight.  Μέσω της φωνής του ονειροπολεί, τρομάζει, μακαρίζει, σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω του. Χωρίς βέβαια τη ψυχοναυτική μουσική συνθέσεων σαν το ‘’ Born to Die’’ τίποτα από αυτά δεν θα ήταν δυνατά. Από άμεσα χτυπήματα μέχρι παρατεταμένο μελωδικό κύκλωμα, σε όλα θα βρεθείς αντιμέτωπος. Η τέχνη της μουσικής εισβολής στα ενδότερα της ψυχής δεν μαθαίνεται. Οι τέσσερις τύποι βαπτίζουν τις μουσικές τους εκτελέσεις μέσα στο πολυσύνθετο πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει αλλά στις φλέβες τους κυλά μόνο η όρεξη της δημιουργίας και της εκφραστικότητας και αυτό ακούγεται σε κάθε ήχο μου μεταδίδεται.

Ξέρετε τι άλλο είναι πανέμορφο στις παλιές prog metal δημιουργίες; Οι συνθέσεις δεν ακούγονταν προκαθορισμένες, προαποφασισμένες στο πως θα παιχτούν από τους ίδιους τους μουσικούς. Βρισκόντουσαν στα προβάδικα, στα στούντιος και δημιουργούσαν, γεννούσαν μουσική, έστω και συμπληρωματική για τις αρχικές-βασικές τους ιδέες. Και ο ακροατής όταν ερχόταν σε επαφή, και όχι μόνο την πρώτη φορά, δεν ήξερε τι θα ακούσει πριν καν το ακούσει. ΌΧΙ. Πόσο μάλλον όταν ακούς τραγούδια για δεκαετίες και πάντα υπάρχει κάτι να ανακαλύψεις, κάτι που σου διέφυγε την προηγούμενη φορά. Ακούς τον ρυθμό και η αλλαγή σε βρίσκει απροετοίμαστο. Μπαίνει μια κραυγή που δεν περίμενες με τίποτα. Ακούς ένα riff που εμφανίζεται από το βυθό της σύνθεσης και αμέσως ταιριάζει με όλα τα υπόλοιπα.  Κακό πράγμα ο προσχεδιασμός και τα καθώς πρέπει παιξίματα. Το ‘’ Like the Lion’’ εξιτάρει με αυτό τον τρόπο και το ίδιο σε πιο μελωδική φόρμα κάνει και το ‘’ Moriah’’ (έχοντας σόλο που δεν φθείρεται στο χρόνο χάρη στην αποτελεσματική μελωδία του) μα το πραγματικό διαμάντι του δίσκου ακούει στο όνομα ‘’ Queen Ann’’. Χαδιάρικη υπόσταση με μαινόμενους στόχους, σε καταδικάζει με τις δόλιες μελωδίες του. Άνετα θα μπορούσε (και θα ήθελαν μάλιστα) να το είχαν συνθέσει οι Crimson Glory.  Πολυδιάστατο, οργανικό, απαιτητικό, με πλήθος αρμονιών και ένοχων συγκρίσεων  και τελείωμα με  γλυκιές ακουστικές κιθάρες. Διπλές μπασογραμμές στο ‘’ If Broken Hearts Could Kill (You'd Be Dead)’’, η μπαλάντα του δίσκου αν μπορείς να γράψεις κάτι τέτοιο για ένα ηχητικό πανδαιμόνιο που σε μετατρέπει σε δουλοπρεπή (του), χάρη στις πολλαπλά μαστιγώματα του. Αν δεν χορταίνετε να ακούτε τον Midnight,  υπάρχουν τραγούδια σαν το ‘’ Promise of Prophecy’’ με ΟΛΟ τον λυρισμό που διακρίνει και χαρακτηρίζει τους Crimson Glory και τον τραγουδιστή τους.  Αλλά και χωρίς αυτόν όπως το ορχηστρικό που κλείνει το δίσκο, είναι επιθυμητή αμαρτία. Αμαρτωλός δίσκος, μέχρι να σωπάσει.