Cyclopean Walls - Enter the Dreamlands

Οι Cyclopean Walls είναι το νέο μουσικό project του Αθηναίου Yiannis Tziallas ο οποίος τα τελευταία χρόνια διαμένει στο Παρίσι. Το μουσικό αυτό όχημα ξεκίνησε σαν σόλο το 2019 και μάλιστα δημιούργησε ένα ep τεσσάρων συνθέσεων, το ‘’Embrace The Mythos’’  το οποίο ξανακυκλοφόρησε (digital μορφή μόνο) αρχές καλοκαιριού πλέον με το όνομα Cyclopean Walls.  Μια ματιά σε τίτλους και εξώφυλλο, πόσο μάλλον σε στίχους, αποδεικνύει με ευκολία την αγάπη τους στη Λαβκραφτιανή μυθολογια. Σε αυτό τραγουδούσε ο Rafael Gazal (Leviathan), φωνή του ακού με δέος, κάτι που δεν πρέπει να περάσει στα αζήτητα . Όπως και να χει ,η  Σαλονικιότικη Steel Gallery τους εντόπισε στα ραντάρ της, τους υπέγραψε και στις 29 του μηνός θα το δούμε διαθέσιμο σε cd. Το όνομα του ολοκληρωμένου δίσκου τους είναι το ‘’Enter The Dreamland’’ και πλέον στη μουσική αυτή προσπάθεια του Γιάννη συμμετέχουν αρκετές ενδιαφέρουσες προσθήκες εκτός του Rafel.  Η μίξη έγινε από τον ίδιο τον Γιάννη μαζί με τον John McRIS στο Hell's Kitchen Studio στην Αθήνα ενώ το mastering από τον Kostas Scandalis (HORIZON'S END, ex-WARDRUM) στο  Infinity studio στη Θεσσαλονίκη.

90s Prog Metal με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και τρομακτική αύρα όσο αφορά το θεματολογικό περιεχόμενο. Ενδιαφέρον ακούγεται. Αρχή με πουλιά και κουαρτέτο εγχόρδων. Ζοφερός ήχος, σκοτεινός, σε βυθίζει αργά αλλά σταθερά σε κάτι τρομακτικό και η αναμονή κορυφώνεται. Θα μπορούσε όμως να ΄ήταν και κάπως συντομότερη μιας και ξεφεύγει από τα όρια της εισαγωγής και λειτουργεί σαν κανονική σύνθεση, εντελώς παράταιρη ηχητικά με αυτό που θα ακολουθήσει. Τελειώνει με κυματισμό και το ‘’Dagon’’ που συνεχίζει ξέρουμε όλοι από τα βιβλία του Lovecraft (και την μέτρια ταινία) πως σχετίζεται με τη θάλασσα. Σύνθεση από αυτές του ep, τεχνική, προοδευτική, με άφθονες αλλαγές στη βασική ροή του τραγουδιού. Δυναμικές κιθάρες, η φωνή του Βραζιλιάνου σε πιο αφηγητική διάθεση, απαιτητικοί ρυθμοί. Τα γυρίσματα για να ακούσουμε τα έγχορδα να διηγούνται τις δικές τους ιστορίες είναι εξαιρετικά ενώ πάντοτε υποβόσκει μια ατμόσφαιρα έξαψης πίσω από όλα. Και αν στιχούργικά όπως ξαναγράψαμε βασίζονται σε Lovecraft, οι στίχοι του ‘’Festival’’ και του ‘’The Garden’’ είναι παρμένοι αυτούσιοι από τα έργα του. Πιο θεατρικό το ‘’Festival’’, μεταφέρει το σκοτάδι μέσω ήχων (μεγάλη υπόθεση το Hammond B3 παιγμένο από τον Yiannis Plastiras) . Έγχορδα στριγγλίζουν και ουρλιάζουν με τον τρόπο τους. Αν υπήρχε και περισσότερη παράνοια στα φωνητικά, θα ήταν τέλεια. Εδώ πρωτακούμε και σαξόφωνο (Hug Lee) .

 Το ‘’Rats In The Walls’’ μάλλον πέρνει το τίτλο του πιο γρήγορου και δυναμικού τραγουδιού του δίσκου. Πολύ όμορφες μελωδίες στις κιθάρες ενώ ακούμε και σολαρίσματα από τους Steelianos Amirides (Enemy Of Reality) & Stelios Anatolitis.  Λιγότερο ατμοσφαιρικό σε σχέση με τα υπόλοιπα αλλά τολμώ να πω ότι το απόλαυσα περισσότερο από όλα μιας και το up tempo , οι επιτακτικοί ρυθμοί του και οι αρμονικές συγχορδίες του μου ταίριαξαν ακόμα περισσότερο με μια φωνή που στο συγκεκριμένο τραγούδι ανεβάζει οκτάβες.  Το ‘’Sarnath’’ έχει γίνει ‘’The Doom That Came To Sarnath”, οι στίχοι έχουν παραμείνει ίδιοι ενώ κάποιες μικρές αλλαγές έχει γίνει στο ίδιο το τραγούδι. Από τα σκληρότερα του δίσκου και αυτό, θρονιάζει την ατμόσφαιρα ακόμα και στις πιο τεντωμένες του στιγμές. Υπερτεχνικό το ‘’ The Church of Stary Wisdom’’, ορχηστρικό, χωρίς να υπολείπεται σε τίποτα. Μέσα στον τεχνικό ηχητικό του παραληρισμό ακούγονται διάφοροι άλλοι ήχοι που πάντοντε με μπέρδευαν αν ακούγονται από το δίσκο ή από τον έξω κόσμο. Καλό είναι να έχεις παρέα δίπλα σου έστω και αν ακούς με ακουστικά (ακόμα καλύτερα). Διαδοχή σειράς με το ‘’Celephais’’ που εμπεριέχει παρανοικό riffing σε πιο ήρεμο μοτίβο. Από τα καλύτερα σόλο  με εξαιρετικές αλλαγές στις φωνητικές αποχρώσεις και διαθέσεις. Γυναικεία φωνητικά στο ‘’ The Dweller in Darkness’’ (μου θύμισε dead can dance) με μεταλλική, προοδευτική μεταμόρφωση στη συνέχεια. Ωραίες ιδέες που μόνο άνθρωπος που δεν ακούει μόνο ένα είδος μουσικής θα είχε. Φιλτραρισμένες ιδέες που επιμεταλλωνονται και γρανιτώνονται με περίσσια τεχνική κατάρτιση. Με ένα πνευστό να σβήνει αργά υμνώντας τους Αρχαίους Θεούς. Το ‘’the Garden’’ θα συνεχίσει με όλα τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν και στα προηγούμενα τραγούδια και θα επιβεβαιώσει τον κανονα. Πρωτότυπο (εννοώντας διαφορετικό, και όχι μόνο για την Ελληνική σκνή) ηχητικά, με σωστές ισορροπίες σε τεχνική και ατμόσφαιρα, με τίποτα να μην υπερβάλλει. Και γι αυτό και οι χρονικές διάρκειες είναι σε επιτρεπτά όρια να απολάυσεις την κάθε σύνθεση παρά τη μη συμβατικότητα της με τον μέσο μεταλλλα ακροατή. Πάντως οι 90s progsters παγκοσμίως θα κάνουν γιορτή.  Λίγο παραπάνω παράνοια/εκφραστικότητα να είχαμε στα φωνητικα και δεν θα γκρίνιαζα για τίποτα.