Hollow - Tower

Οι συγκεκριμένοι Hollow (μιας και υπάρχουν αρκετές μπάντες με αυτό το όνομα) δεν είναι παρά οι Σουηδοί προγκρεσιβάδες που κυκλοφόρησαν δυο ωραίους δίσκους στο δεύτερο μισό των 90ς και κέρδισαν επάξια μια θέση αναφοράς του ονόματος τους σε όλα τα prog αφιερώματα που δεν ασχολιόντουσαν μόνο με την αφρόκρεμα της σκηνής. Η Αγγλική σκηνή και Τύπος αγκάλιασε από την αρχή τους Hollow  και το 1998 το συγκρότημα υπέγραψε με την Nuclear Blast η οποία επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο ‘’Modern Cathedral’’ που είχε πρωτοκυκλοφορήσει ένα χρόνο πρίν αλλά και το δεύτερο δίσκο τους ‘’Architect Of The Mind’’ (1999). Και οι δυο δίσκοι προτείνονται ανεπιφύλακτα μιας και ο γραφών έχει περάσει αρκετές ώρες ακούγοντας τους, στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, πάντοτε με αρκετό ενδιαφέρον. Η τετραμελής σύνθεση του συγκροτήματος διαλύθηκε μετά την κυκλοφορία του ‘’Architect…’’ ενώ από το πουθενά επανεμφανίστηκε το όνομα της μπάντας το 2018, με μοναδικό όμως μέλος από την αυθεντική σύνθεση τον τραγουδιστή/κιθαρίστα Andreas Stoltz. Ακούγοντας το  ‘’Between Eternities Of Darkness’’ διαπίστωνες ότι ο χαρακτηριστικός λυρισμός των 90ς ήταν ακόμα εκεί και ο δίσκος άξιζε περισσότερης προσοχής, ιδιαίτερα από τους λάτρεις του παλιότερου ήχου του είδους. Υπό την ίδια εταιρία, την Rockshots Records, πλέον έφτασαν στον αριθμό νο4, το ‘’ Tower’’ ο οποίος κυκλοφόρησε στα τέλη Φθινοπώρου, μόνο σε cd.

Σας ξορκίζω, ακούστε το. Χωρίς να είναι ο δίσκος που θα σας αλλάξει τη ζωή, ακούγεται πολύ όμορφα. Λυρισμός, αρμονίες μέσω πολυπλοκότητας η οποία όμως δεν κουράζει, εξαιρετικές κιθαριστικές μελωδίες και μια ωραία φωνή που συνυπάρχει με όλα αυτά. Ο Andreas Stoltz μεγάλωσε και σαν συνθέτης και σας παίκτης. Ξέρει ότι η απλότητα μπορεί να κάνει θαύματα. Έτσι ακόμα και όταν αυτό που παίζει έχει κάποιο βαθμό δυσκολίας, το κάνει έτσι ώστε να ακούγεται απλό και εύπεπτο στα αυτιά του ακροατή. Οι συνθέσεις είναι δουλεμένες, τα τραγούδια έχει προσωπικότητα και ποικιλία με κάθε ένα από αυτά να ξεχωρίζει σε σχέση με το προηγούμενο. Πανεμορφα, αισθαντικά σολαρίσματα με τη κιθάρα να σου μιλά κοιτώντας σε στα μάτια. Αρνητικό (όπως και στο προηγούμενο δίσκο) τα προγραμματισμένα ντραμς που ακούγονται κάπως ξερά και μηχανικά (λογικό) χωρίς την απαιτούμενη ζεστασιά που έχουν τα υπόλοιπα όργανα. Ακούς τις μελωδίες του ‘’ Guardian’’ που σε προσκαλούν σε αυτό το μελωδικό κόσμο των Hollow και μαζί ακούς ένα ενοχλητικό μοντέρνο και παγωμένο drumming. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρει κάποιον να τον βοηθήσει. Πάντως δεν είναι όσο ενοχλητικό ακούγεται και διαβάζεται. Κρυστάλλινη φωνή που ανοίγει τον δρόμο για τις έγχορδες αφηγήσεις που σε οδηγούνε στο δικό τους ηχητικό παραμύθι. Όταν η φωνή του παίρνει τον κύριο λόγο όπως στο ‘’ The Waiting Is Over’’ (ή το ομώνυμο του δίσκου) ξεδιπλώνεται η στενώρια δύναμη της. Και ο κιθαριστικός μονόλογος πιο κάτω κάνει τα δικά του θαύματα. Είπαμε, η απλότητα μερικές φορές είναι πιο δυνατή από την πολυπλοκότητα. Το καλό σε όλη την υπόθεση είναι οτι η διάρκεια των συνθέσεων κρατιέται αναπάντεχα σε σύντομους χρόνους και έτσι απολαμβάνεις την ουσία γρήγορα και αποτελεσματικά. Δώστε βάση και στο ‘’ Nation of Man’’, μιας από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Αφαιρώντας 5-10% λόγω μηχανικού drumming έχουμε...