Necrophobic - Darkside

Κάθε χρονιά που οι Σουηδοί Necrophobic κυκλοφορούν νέο δίσκο, πάντοτε συμπεριλαμβάνονται στα αγαπημένα μου, είτε σε οπαδικές λιστες είτε τα τελευταία χρόνια σε συντακτικές. Αγάπη που ξεκίνησε με το ντεμπούτο ‘’ The Nocturnal Silence’’ του 1993, από τις πρώτες ακραίες μπάντες που ερωτεύτηκα και φτάνει μέχρι το ‘’ Dawn of the Damned’’ του 2020 που για μια ακόμα φορά με κατέπληξε (https://www.metalzone.gr/reviews/necrophobic-dawn-damned). Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1989 από τους David Parland (ο οποίος δυστυχώς αυτοκτόνησε  το 2013) και Joakim Sterner βαπτίζόμενο από το  υπεταχύτατο ομώνυμο τραγούδι των Slayer από το ‘’Reign In Blood’’.  Σκοπός της μπάντας ήταν να παίξουν σκοτεινό και αβυσαλλέο death metal, όπως δηλαδή και οι Dissection. Η μπάντα ψάχνει τον ήχο της στα πρώτα demos, η τετραμελής σύνθεση οριστικοποιείται το 1992 και ένα χρόνο αργότερα τρομοκρατούν αφελείς έφηβους όπως εμένα με πεντάλφες, σκοτεινούς στίχους και ακραία μουσική. Υπό την αιγίδα της Σουηδηικής Black Mark Production που είχε καλή διανομή στην Ελλάδα, ήμουν παρών για την αγορά του δεύτερου δίσκου τους (Darkside) την ημέρα κυκλοφορίας τους. Ο David Parland παρατάει τη μπάντα αλλά ο αντικαταστάτης του (Martin Halfdan) ήταν το λιγότερο άξιος. Δισκάρες η μια μετά την άλλη, πάντοτε με αλλαγές στη σύνθεση, στις εταιρίες, πάντοτε με συνθετική μοιρασιά των τραγουδιών, πάντοτε κορυφαίοι ποιοτικά. Η πιο ‘’αδύναμη’’ στιγμή τους θεωρείται το ‘’Womb of Lilithu’’ με τη μπάντα να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Ευτυχώς η επιστροφή κάποιων παλιότερων μελών άναψε και πάλι τη βλοσυρή αυτή σπίθα και οι δυο τελευταίοι τους δίσκοι συγκρίνονται άνετα με τους καλύτερους τους.

Οι Necrophobic ακούγονται σαν Dissection και Unanimated. Ακούγονται σαν...δεν αντιγράφουν. Μιλάμε για ίδιες εποχές για όλες τις μπάντες. Σκοτεινές ψυχές που εκφραζόντουσαν μέσω του death metal. Και μάλιστα κάπως μελωδικού, χάρη στις κιθάρες τους. Από το ‘’ Black Moon Rising’’ γίνεται ξεκάθαρο ότι η μπάντα είναι Σουηδική.  Ακούγεται στην παραγωγή (Tomas Skogsberg), ακούγεται από τις κιθαριστικές αρμονίες, ακούγεται στον καινοτόμο τρόπο που συνδυάζει το death με το black metal εκείνες τις εποχές. Με ένα πανέμορφο εξώφυλλο από τον Christian Wahlin, ήδη παραδίνεσαι στο σκοτεινό μουσικό τους κόσμο. Μπορεί ο Blackmoon να ήταν παρελθόν για τη μπάντα αλλά οι ακουστικές του κιθάρες είναι εκεί για να μας στοιχειώνουν μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. Δικιά του σύνθεση και στιχουργία όπως και σε πολλά άλλα τραγούδια του δεύτερου δίσκου. Νοσηρές συγχορδίες πασπαλισμένες με μελωδία, θυμίζουν και αρχαίους Edge Of Sanity.

Οι τόνοι γίνονται πιο ακραίοι  στο ‘’Spawned by Evil’’. Η Black Metal ατμόσφαιρα κερδίζει ατμόσφαιρα και μόνο τα πολλά κιθαριστικά σόλος θυμίζουν ότι έχουν death metal βάση. Κάποια από αυτά τα σόλος ανήκουν και στο φρέσκο κιθαρίστα της μπάντας, Sebastian Ramstedt, ο οποίος παραμένει στο συγκρότημα μέχρι και σήμερα με τα περισσότερα όμως να ανήκουν στον Tobias Sidegård (φωνή/μπάσο). Λιστρωτά riffs που δυναμώνουν τις συνθέσεις, ταλέντο που ξεχωρίζει ακόμα και στις πιο ακραίες εκφάνσεις του ήχου. Από την άλλη, μέσα στο δίσκο ακούμε κάποια μελωδικά ιντερλούδια που αψηφούν τα  όρια που θα έβαζε μια Νορβηγική μπάντας εκείνης της εποχής (πάντοτε υπήρχαν και εξαιρέσεις βέβαια), ίσα ίσα για να συνεχίσουν ακόμα πιο μεθυστικά ακραία και διασαλευτικά. Χωρίς να κουνιούνται στο ελάχιστο τα θεμέλια μιας ακραίας μπάντας, υπάρχουν περιθώρια για μολυσμένες μελωδίες που θα σε σιγοτρώνε αργότερα. Κάθε τραγούδι έχει ψυχικό φορτίο να μεταδώσει χωρίς να γίνεται φορτικό ή επαναλαμβανόμενο. Γρήγορες ταχύτητες, ακραία φωνητικά, ανημέρευτα riffs και σόλος , όλα αυτά ενυδατωμένα με αρμονίες που δεν περιπλέκουν τα πράγματα αλλά εναρμονίζονται φυσικά. Φθάνοντας στο ‘’Nailing the Holy One’’, ένα αντιχριστιανικό τραγούδι, δεν μπορεί να λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή. Στα φωνητικά ακούμε τον Jon Nödtveidt (Dissection) να βγάζει τα εσώψυχα του. Σημειώνεται ότι δεν έχει ποτέ και πουθενά ξανατραγουδήσει σαν καλεσμένος άλλη μπάντας, τόσο δεμένες ήταν εκείνες τις εποχές αυτές οι μπάντες. Τρίτο και καλύτερο ορχηστρικό, αυτό του ‘’ Nifelhel’’ με τη διαφορά ότι εδώ ακούμε όλα τα όργανα και μάλιστα σε υψηλό τεχνικό βαθμό με επιθετικές ορέξεις που δεν συμβιβάζονται. Αντίθετα, η σύνθεση πλατειάζει και δημιουργεί μια όμορφη, ποθεινή ατμόσφαιρα που διαλύεται εντός του  πρώτου δευτερολέπτου στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το ‘’Christian Slaughter’’ που εσωκλείει όλα τα χαρακτηριστικά της μπάντας. Θειάφι και ...θειοχαλκίνη και οι καρποί είναι τόσο νόστιμοι που 25 χρόνια μετά, καταναλώνονται αχόρταγα.