Motley Crue - Shout at the Devil

Αν ρωτήσεις δεξιά και αριστερά ποια είναι η πιο επιτυχημένη Heavy/Glam Metal μπάντα του πλανήτη, η πιθανότερη απάντηση είναι να ακούσεις για τους Motley Crue. Εμπορικά μάλλον θα έχουν και δίκιο ειδικά τώρα που το ενδιαφέρον του κοινού αναθερμάνθηκε γι αυτούς μετά την ταινία ''The Dirt'' (2019). Αν το πάμε καθαρά στο μουσικό κομμάτι, υπάρχουν δυο-τρία ακόμα ονόματα που μπορούν να κονταροχτυπηθούν μαζί τους (για μένα οι Twisted Sister θα είναι η κορυφαία μπάντα αυτού του ήχου/image). Και πάλι όμως, με κάποια δισκογραφικά διαμάντια του παρελθόντος έχουν εξασφαλίσει μια θέση στο μουσικό πάνθεον για πάντα. Δεν χρειάζονται πολλές πληροφορίες για τη μπάντα μιας και πολλά (και ακόμα περισσότερα που δεν χρειάζονται) είναι πλέον γνωστά σε μεγάλο αριθμό ροκάδων, μουσικόφιλων αλλά και ταινιόφιλων. Από καθαρά προσωπική άποψη, αγαπάω και θα αγαπάω πάντοτε το ''Dr Feelgood'' μιας και δεν ήταν απλά ο πρώτος δίσκος που έμαθα από τους Motley Crue αλλά γενικότερα και από τον σκληρό ήχο χάρη σε μια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου. Επίσης ήταν και από τα πρώτα βινύλια (και ελάχιστα στον αριθμό όπως απο αποδείχτηκε στη συνέχεια) που αγόρασα και κράτησα στα χέρια μου. Όσο για τη μουσική, χιλιοακουσμένα όλα, θυμαμαι με κλειστά μάτια και χωρίς ήχο τα πάντα. Όταν αργότερα άκουσα πλήρη δισκογραφία, παραδέχτηκα ότι καλύτερος (και σκληρότερος) ήταν το ''Shout at the Devil'', γνώμη που έχω μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, δεν κατάφερα ποτέ να απολαύσω τις κυκλοφορίες με τον Corabi, όχι γιατί δεν άξιζαν απλά διότι είχε αλλάξει πολύ ο ήχος τους. Επίσης το τελεταίος τους δημιούργημα, το ''Saints of Los Angeles'' (2008) που είχε αρέσει αναπάντεχα πολύ, σε αντίθεση με τα μετριότατα προηγούμενα τους.

Ο ήχος των Motley Crue άλλαξε κατά πολύ από το πιο glamουράτο,  ''Too Fast for Love'' στο μεταλλογενές ''Shout at the Devil''. Ηχητικά σκλήρυναν κατά πολύ, παικτικά βελτιώθηκαν πολύ περισσότερο ενώ η σκοτεινή θεματολογία/απεικόνιση σε εξώφυλλο, στίχους/βίντεο κλιπ κτλ τους έκανε πιο προκλητικούς.Το ομώνυμο τραγούδι μπήκε πρώτο πρώτο ώστε να δείξει το νέο πρόσωπο τους. Ογκώδης ρυθμός να σε αναγκάζει για προσκύνημα, ο Vince να τσιρίζει και να στέλνει τα αμαρτωλά του μυνήματα ενώ ο αφανής ήρωας Mick Mars στέλνει λάγνες δονήσεις με την κιθάρα του.  Θηριώδες παίξιμο, νευρικό με εξαιρετική παραγωγή (γι αυτό και τον εμπιστεύτηκαν και στη συνέχεια) ώστε να νιώθεις τον παλμό και το βήμα. Από όλους τους. Τα πάντα βρίσκονται ισομερώς μοιρασμένα στον ήχο και νιώθεις το βελόνιασμα να σε τσιμπάει ασταμάτητα. Το  ''Looks That Kill'' επιστρέφει στιχουργικά στην αγαπημένη τους θεματολογία, είναι πιο πιασάρικο και δροσερό. Υπερβατικό κοπάνημα και κιθαριστικό μεταλλικό κέντημα που δεν έβρισκες στους περισσότερους ομόηχους συνάδελφους τους. Οι Motley Crue είχαν ανεβεί επιπεδο, πολύ πιο επικίνδυνοι, στουντιακά και συναυλιακά. Τα τραγούδια ακούγονται πιο σπινταρισμένα σε σχέση με το παρελθόν, σαν να αδημονούν να φτάσουν στο κρεσέντο τους που δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα ηδονικά σόλο του Mars. Ένα πανέμορφο ορχηστρικό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως η μπαλάντα του δίσκου αλλά θα προτιμήσουν να το παραδώσουν έτσι ώστε όλη η μαγεία να είναι έγχορδη και να μην κρέμεσαι από τη φωνή του Vince.

Για πρώτη φορά αλλά όχι τελευταία, οι Motley Crue θα βάλουν διασκευή μέσα στο δίσκο τους. Το ''Helter Skelter'' είναι από τα καλύτερα των Beatles και στα δόντια, χέρια,πόδια και ότι έχουν ανάμεσα στα πόδια, το παρδαλό πλήρωμα του προσδίδει την αλητεία και την σκληρότητα που χρειάζεται να ακούγεται ευχάριστα από τη νεολαία των 80ς. Η δεύτερη μεριά θα ξεκινήσει πυραυλοκίνητα. Οι ίπποι του άρματος του ''Red Hot'' θα μαστιγώνονται αδυσώπητα, ο ξανθός θα δώσει ρεσιτάλ δελεαστικής ερμηνίας και σκληροτράχηλες συγχορδίες θα επιβεβαιώσουν με απόλυτη συμφωνία ότι μιλάμε για τον ΠΙΟ Heavy Metal δίσκο τους. Headbaning μέχρι να κοκκινήσεις ολόσωμα. Συνέχεια με το ''Too Young to Fall in Love'' που γυρίστηκε και σαν video clip (το τρίτο του δίσκου). Θα επιμείνω και πάλι στις ικανότητες του Mars, ακούστε πως σολάρει, πως τρομοκρατεί την κιθάρα του με τον παικτικό βασανισμό του. Ωραίο το τραγούδι σαν σύνολο, μελωδικό, βασιζόμενο κατά πολύ στις φωνητικές γραμμές που συμπορεύονται με τα διεσταυρώμενα πυρά του Nikki Sixx. Υγρές μελωδίες που πίνονται μονορούφι και για το υπόλοιπο του δίσκου. Απολαυστική μουσική πλάση που θες να γίνεις μέρ(λ)ος της για αυτά τα 35 λεπτά χωρίς διακοπές. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 90% τουλάχιστον των στίχων και της μουσικής είναι γραμμένα από τον Nikki Sixx άρα τον ευχαριστούμε λίγο περισσότερο γι αυτήν την ηχητική αλλαγή και τα τραγούδια. Δίσκος-ορόσημο για πάρα πολλούς μουσικόφιλους.