Treat - The Pleasure Principle

Μεγάλη ατυχία να έχεις hard rock μπάντα και να έχει κυκλοφορήσει κάτι από το 1985-87.Γιατί; Διότι καλοκαίρι του '86 οι Europe είχαν κυκλοφορήσει το ''The Final Countdown'' και είχαν σαρώσει τα πάντα αφήνοντας τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν κάτι από τις υπόλοιπες θέσεις. Κάτι τέτοιο έπαθαν και οι Treat με το εξαιρετικό ''The Pleasure Principle'' που κυκλοφόρησε στα τέλη του '85 και δεν κατάφερε να φτάσει όσο ψηλά θα ήθελε στο εμπορικό κομμάτι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1981 ως ''The Boys'' από τον τραγουδιστή Robert Ernlund και τους κιθαρίστες Anders "Gary" Wikstrom και Leif "Lillen" Liljegren. Δυο χρόνια αργότερα προστίθεται ο drummer Mats "Dalton" Dahlberg  και ο μπασίστας Tomas Lind. Δημιουργούν τη δική τους μουσική επηρεασμένη από hard rock μπάντες όπως τους Whitesnake, Journey, Kiss και Van Halen. Υπογράφουν με τη Mercury Records και αφού αλλάξουν το όνομα τους σαν Treat, κυκλοφορούν το ντεμπούτο '' Scratch And Bite''. Ο Dahlberg αποχωρεί και δημιουργεί τους Dalton, μια μπάντα με τη δική της ιστορία που αξίζει να ασχοληθείτε. Με νέο ντράμερ τον Leif Sundin (ναι, έπαιξε και drums στην αρχή της καριέρας του) κυκλοφορούν το αγαπημένο μου ''The Pleasure Principle''  και το επίσης τρομερό ''Dreamhunter'' (1987) που του δίνει κάποια σχετική επιτυχία αν και ίσως να δικαιούνταν παραπάνω. Με αρκετές αλλαγές αργότερα και πληκτρά (αντί δυο κιθαρίστων) και συμβόλαιο με τη Vertigo βγάζουν το ''Organized Crime'' στα τέλη του 1989. Νέα αλλαγή, αυτή τη φορά στο μικρόφωνο το οποίο αναλαμβάνει ο Matt Leven (ναι, των Candlemass/Abstrakt Algebra) για να βγάλουν τον ομώνυμο δίσκο το 1992 που δυστυχώς δεν τους κάνει μεγαλύτερους σαν μπάντα ούτε αυτή τη φορά και έτσι επέρχεται διάλυση. Το 2006 το συγκρότημα επανασυνδέεται από τον Anders "Gary" Wikstrom έχοντας μαζί τον αυθεντικό τραγουδιστή καθώς και άλλα παλιά και νέα μέλη και βγάζουν μαζί το θαυμάσιο '' Coup De Grace'' (2010) με την επιτυχία να τους χτυπά την πόρτα αυτή τη φορά. Άλλοι τρεις δίσκοι μέχρι σήμερα με σταθερή σύνθεση και η μπάντα περνάει μια δεύτερη νιότη. Όσοι τους τιμήσουν, θα μείνουν απόλυτα ευχαριστημένοι.

Αν τσεκάρεις τις επιρροές των Treat στα πρώτα χρόνια και τις συνδυάσεις, θα βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα. Κιθαριστικό, οργανικό hard rock, με μεγάλη έμφαση στην μελωδία. Αλητεία και θράσος που μεταμορφώνονται σε ήχους. Διπλές κιθάρες να φορτώνουν riffs αλλά χωρίς να χάνεται αυτή η εύπλαστη ΑΟΡάδικη διάθεση και προσέγγιση. Στίχοι για να ταυτιστεί ο έφηβος που ζει την ηλικιακή του επανάσταση ή κάποιος μεγαλύτερος που θέλει απλά να διασκεδάσει μέχρι τελικής πτώσεως. Το εναρκτήριο ''Rev It Up'' τα περιέχει όλα αυτά και έτσι επιλέχτηκε να γίνει το βίντεο-κλιπ της εποχής ενώ το 1987 διασκευάστηκε από τους Αμερικανούς Newcity Rockers στο ομώνυμο ντεμπούτο τους. Αυτό συνέβη το 1987, πόσο συχνά συναντάτε διασκευές με το αυθεντικό να είναι μόλις 2 χρόνια αρχαιότερο. Μάλλον τους ενθουσίασε πολύ και γιατί όχι; Κιθαριστικό διπλοκέντημα που προσδίδει αιχμηρότητα, κρυστάλλινα φωνητικά, ρυθμικό ταρακούνημα που σε κουνά σαν μαριονέτα. Πιο συναισθηματικό, με το μπάσο να ηγείται στα αμέσως επόμενα ''Waiting Game'' και ''Love Stroke''. Ουράνιο πέταγμα φωνητικών, διακριτική και ευχάριστη χρήση πλήκτρων, στιγμιαία ξεσπάσματα των axemen της μπάντας και υπόγειες αρμονίες που εμφανίζονται στην επιφάνεια κάθε φορά που συνεργάζονται όλοι μεταξύ τους. Ο παραγωγός τους,  Gregg Winter, όχι μόνο επιβλέπει λεπτομέρειες για τον ήχο αλλά βοηθά στη σύνθεση ώστε τα τραγούδια να γίνουν όσο πιο θεμιτά και ευκολοάκουστα από το κοινό που θα τους δώσει την ευκαιρία. Μέχρι και ολόδικη του σύνθεση έχουν παίξει, το ''Eyes On Fire'. Πιάνο για λίγο πριν ο ρυθμός βγάλει φτερά και θυμίσει 80ς ανέμελο, νεανικό hard rock με ολίγο από ηλεκτρονική (disco) διάθεση. Στιχουργικά βρίσκουμε θεματική για το γνωστό ''friend zone'' που όλοι βρεθήκαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και το ίδιο θα συμβεί και στους απογόνους μας.

Η μπαλάντα του δίσκου ονομάζεται ''Take My Hand''. Εκπληρτικό συνοδευτικό πιάνο από τον Peter Ljung ενώ η μέγιστη απόδοση του  Ernlund κάνει τη καρδιά να χτυπά δυνατά. Συναισθηματισμός καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού και κορύφωση μαζί με τις κιθαριστικές προσταγές των Wikstrom/Liljegren. Συναυλιακό στανταράκι για την εποχή, ότι πρέπει για να ανάψουν οι αναπτήρες. Ο αθώος ρυθμός σε παγιδεύει και επιτρέπει τις δόλιες μελωδίες του να εισέλθουν χωρίς αντίσταση μέσα σου. Συνεχίζουν με δυο δυναμικά τραγούδια με όμορφα κιθαριστικά θέματα και επιτέλους ογκώδες ήχο χάρη στο μπάσο το οποίο συνήθως αγνοείται σε hard rock κυκλοφορίες. Μπορεί να ακούγονται απλοικές οι συνθέσεις αλλά πιστέψτε με, δεν είναι. Έχει χυθεί πολύς ιδρώτας, τουλάχιστον στις συγχορδίες. Και έφτασε η ώρα του αγαπημένου μου τραγουδιού σε ΟΛΟ το δίσκο, το ''Strike Without A Warning''. Τόσο πιασάρικο, τόσο εθιστικό που το άκουγε κατ' επανάληψη δεκάδες φορές. Τα πολλαπλά φωνητικά στο ρεφρέν γίνονται τυράκι παγίδας, τα τύμπανα ακούγονται εκρηκτικά στο παίξιμο/άκουσμα τους ενώ τα σολαρίσματα ακούγονται καταρρακτώδη βάζοντας τα γρανάζια του εγκεφάλου σε πλήρη κίνηση. Κλείσιμο με το ''Ride Me High'', την πιο ομαδική σύνθεση. Οι αρμονίες χτυπάνε κόκκινο, εκπομπές ηχητικού ερωτισμού σε σοκαριστικό βαθμό. Το ''The Pleasure Principle'' λειτουργεί σαν μια αλυσίδα  δέκα τμημάτων χωρίς κάποιο να είναι αδύναμο ώστε να σπάσει την ακολουθία απόλαυσης του ακροατή.